Ω Δύτης

...καμιά σου λέξη δε βουλιάζει όσο οι δικές μου

τις έχω μάθει σε γουλιές μικρές να πνίγονται 

και σε πελάγη μέσα να χαροπαλεύουν.

δίχως καλά καλά να ξέρω την απάντηση

γιατί μ'αρέσει να τις βλέπω να πεθαίνουν.

έπαιρνα δόλωμα στο χέρι μου , μια φράση μου

και για αγκίστρι το χαμόγελό μου 

κι αγωνιούσα 

σε ποια θάλασσα το μπάνιο τους να πάρουν -

με το μαγιό τους το αμφίσημο -

ποτέ ξεκάθαρες μην είναι , τις συμβούλεψα 

γιατί το θάμπωμα είναι που φέρνει ψάρια. 

και κολυμπούσαν κατευθείαν στα βαθιά,

εκεί που μόνος μου να φτάσω αποκοτάω 

κι έβλεπα μέσα τους όλα σου τα κοράλλια

που προσφορά καμιά δεν έφτανε για να τις καμακώσεις.

μα στα κοράλλια εγώ το έβρισκα το νόημα

σ'αυτά που έσπερνες 

και δήθεν αγνοούσα.

καμιά φορά φοράω το μαγιό μου

και στα νερά που οι λέξεις μου ταξίδεψαν βουτάω

εσύ μπορεί να είσαι αλλού,

αλλά αυτό για χάρη του που αντέχω όλο το αλάτι  

είναι εκεί .

μια απουσία σου μα τόσο από κοράλλι 

κι εγώ ο δύτης 

που με λέξεις αναπνέω

μ' αυτές που πέθαναν του κόσμου τα κοράλλια.