Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

ο Σωσίας

'' Μ'αυτές τις αποδείξεις σου θα πρέπει να το δω
Ότι Σωσίας είσαι εσύ το δέχομαι, ας λυπάμαι.
Αλλά αν Σωσίας είσαι εσύ, εγώ ποιος θέλεις να' μαι ; 
Γιατί επιτέλους, κάτι πρέπει να'μαι κι εγώ.''
(Αμφιτρύωνας, Μολιέρος, μτφ. Χ. Προκοπάκη)


Δεν ξέρω τι γεννάει τις παύσεις των ανθρώπων, τον χρόνο και τις αποστάσεις που παίρνουν από τα πράγματα, που δεν τους δίνονται, τα κλέβουν από μόνοι τους κι αλλού πέφτουν με τα μούτρα.
Οι δικές μου αποστάσεις συνήθως γίνονται χωρίς να τις καταλάβω. Χωρίς να ξέρω τι μου φταίει, γιατί πάντα κάτι μου φταίει. Αλλά μου κρύβεται.
Στην πόλη η ζωή έχει μάθει να κρύβεται. Είναι το αίνιγμα και η υπεκφυγή της που βιώνουμε κι εσύ κι εγώ. Αυτά που λέμε κι όσα πιο πολλά αποκρύπτουμε, αυτά που αρνούμαστε να παραδεχτούμε κι αυτά που δε μας παραδέχονται τα ίδια. Ποιος λέει μπράβο και να το εννοεί, ποιος λέει ευχαριστώ, ποιος τη συγγνώμη ή το αγαπώ; Το μούδιασμα που κουβαλάμε, είναι αυτό που βλέπουν σε μας κι εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα.  
Οι άνθρωποι διαλέγουν πεζοδρόμια αντικρινά για το περπάτημά τους, να μην ακουμπήσουν , ούτε ξυστά, ούτε κατά τύχη. Το κεφάλι ποτέ να μην ορθώνεται, μη και τυχόν συναντήσουν γνωστό στους δρόμους και με όρεξη για κουβέντα και πώς να του πεις και πώς να τον αποφύγεις, αφού κι αυτός γυρεύει κάπου να κλαφτεί, όχι ν'ακούσει. Όλοι μιλούν, όλοι γκρινιάζουν, κανείς δεν ακούει. Το βλέμμα σκυφτό κι εκείνο, σφαλισμένο, ίσα που βλέπει το τετραγωνάκι που είναι το επόμενο στη σειρά να πατήσεις και τη στροφή του δρόμου ή το φανάρι. Μακάρι το φανάρι για τους πεζούς να είναι πράσινο, ποιος στέκεται τώρα μαζί με ένα σωρό αγνώστους σ' ένα κόκκινο φανάρι. Ένα μάτσο μοναξιές αυτή η πόλη.
Όταν βρέχει μόνο η πόλη παύει να είναι μοναχική. Είναι ελπιδοφόρα. Πάντα η βροχή φέρνει μιαν ελπίδα, στο κομμάτι μέσα του εαυτού μας που δε μελαγχολεί μόνο και με την υποψία της. Μιαν ελπίδα κάποια βρωμιά να φύγει. Μα η δική μας η βρωμιά δεν ξεπλένεται, ας της το πούμε της βροχής να μην παιδεύεται. Είναι από κείνους τους δύσκολους λεκέδες που ποτίζουν το ρούχο, τόσο που να σε κάνουν να σταματήσεις να το φοράς. Αλλά δεν το πετάς, το κρύβεις μήπως και ...
Όταν βρέχει , τα πεζοδρόμια ανοίγουν στα δύο για να περάσουν οι αμαρτίες μας τον ποταμό αλώβητες.Και κολυμπούν όσο κρατά η βροχή κι εσύ τις βλέπεις και λες ''να, τώρα, κοίτα πώς θα βουλιάξουν'', αλλά αυτές με το σωσίβιο στη μέση αγρό ηγόρασαν. Μισοτιμής.
Κάποτε, γυρίζουν μουσκεμένες οι μοναξιές στο σπίτι τους και παραδίδονται στον ύπνο, φορώντας τα καλά τους ρούχα, νομίζοντας ότι εκεί κρυμμένη είναι η ζωή τους η αληθινή, ότι αυτή που ζουν είναι το όνειρο, το άσχημο, αυτό που κάποτε ξυπνάς,με νεύρα που δεν έχεις λέξεις να περιγράψεις και πρόσωπα να ξεσπάσεις . Γιατί ποιος είναι αυτός που θα αντέξει το θάνατο τόσων πολλών ονείρων, μέρα με τη μέρα, μέσα στα φτηνά, μετρήσιμα εικοσιτετράωρα. Ας τα κοιμίσει τουλάχιστον τα όνειρα τώρα που ακόμα αναπνέουν. Χωρίς επαλήθευση. ''Το βασικό που πρέπει να επαληθεύσουμε είναι άλλο. Αν ένας είναι αυτός που ονειρεύεται ή δύο που ο ένας ονειρεύεται τον άλλον ''*
Ίσως δε μάθω τόσο εύκολα αν είμαι ο Σωσίας μου. Αν Ζω το ονειρό μου ή Ονειρεύομαι τη ζωή μου.Μπορεί να μην είναι δική μου αρμοδιότητα να ξέρω.Να κρατώ μονάχα κι εγώ τις αποστάσεις μου, όποτε κι όταν μπορώ, μέχρι να μπει η άγραφη κασέτα στο μηχάνημα.




*Jorge Luis Borges

6 σχόλια:

Ρόζα Σελαβή είπε...

Από την εφηβεία κρατούσα φράσεις-σελιδοδείκτες για της ζωής μου το βιβλίο:

Πρώτα με στιγμάτισε ο Ρεμπώ με αυτό το "Εγώ είναι ένας άλλος", μετά ήρθε ο Σαρτρ με το "Κόλαση είναι οι άλλοι" και "Είμαστε καταδικασμένοι να είμαστε ελεύθεροι" (= είμαστε καταδικασμένοι να επιλέξουμε αν θα είμαστε εμείς ή άλλοι), αργότερα ήρθε ο Χάντκε με το "Θα 'θελα να 'μαι, όπως ήταν κάποτε κάποιος άλλος" και, τέλος, ο Κάφκα, με αυτό που κάποτε σαν προσευχή επαναλάμβανα: "Εγώ δεν είμαι τίποτε άλλο από λογοτεχνία..."
Μου πήρε χρόνια να καταλάβω πως αλλού είναι η ουσία..."Σημασία έχει ν' αγαπάς": http://www.youtube.com/watch?v=c8lw2qu-3uE

Prisoned Soul είπε...

Βγαίνω στο δρόμο ψάχνοντας για ένα γνωστό πρόσωπο, για να τον ακούσω, να ξελαφρώσει η ψυχή του, να κρύψω τον δικό μου εαυτό σε όσα του ουρλιάζουν τα μάτια μου αλλά το στόμα δεν τα λέει...

Εδώ και λίγο καιρό παλεύω συστηματικά για τα όνειρά μου, δεν ξέρω αν θα καταφέρω τίποτα, αλλά το πράττω ούτως ή άλλως...

όμορφες οι σκέψεις σου.. όπως πάντα, απλά να... εκεί που στο τέλος στο ίδιο καταλήγουμε, άλλη η αρχή μας, άλλος ο δρόμος μας...

Φιλί

marios104 είπε...

@ Ρόζα Σελαβή : με τόσες φράσεις , δε χάνεις την ουσία, όλα ουσία και όλα ανουσία, όλα λέξεις και σκέψεις. με τις φράσεις κολλάω κι εγώ κι ύστερα επιστρέφω στη φάση πριν τις μάθω, για να τις μάθω απ'την αρχή. σε ευχαριστώ. ναι, σημασία αυτό έχει.

marios104 είπε...

@ sweet truth : τα όνειρά σου να τα παλέψεις, αλλά να μην τα παιδέψεις, είναι όμορφα όσα έρχονται ακακοποίητα στα χέρια μας. εύχομαι τα όνειρά σου να είναι όσα σου προκύπτουν από άλλους δρόμους κι αρχές. αλλά με αγκαλιασμένες καταλήξεις. σε φιλώ.

Takis X είπε...

Μου θύμισες τον πορτογαλο μου τον Πέσοα κ αυτο είνα τίτλος τιμής καλό μου.

marios104 είπε...

@ Takis X : και μόνο που εμφανίζεται σαν όνομα είναι τιμή μου. τη χρονιά που πέθανε ο ρικάρντο ρέις , γεννήθηκε η μοναξιά μας. σε ευχαριστώ!