Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012

Σακούλα Νάυλον *

Την κουβαλούσε απ'το πρωί μαζί του. Βαριά, ασήκωτη. Σε μία νάυλον σακούλα τυλιγμένη κι αυτή μέσα σε δεύτερη σακούλα, από φόβο μη σκιστεί και ακουμπήσει χώμα. Την κράταγε όσο έπλενε το πρόσωπό του, όσο έπινε δυο γουλιές καφέ, όσο έβαζε τα παπούτσια του και πάντα με τόσο επιδέξιο τρόπο, όπως θα έκανε ο καθένας που ένα τέτοιο βάρος επωμίστηκε για χρόνια της ζωής του.

Στο λεωφορείο την έβαλε στα πόδια του, προσεκτικά κρατώντας τη μη και πέσει στο λερωμένο από τις πατημασιές των άλλων δάπεδο. Επέμενε να καθίσει, μάλωσε σχεδόν για ένα κάθισμα. Προφασίστηκε πόνους στη μέση. Την προηγούμενη είχε σκεφτεί να πει πώς κτύπησε στο γόνατο, πώς ζαλίστηκε στον δρόμο και πρέπει οπωσδήποτε κάπου να κάτσει ή πως του επιτέθηκαν αλλοδαποί λίγο προτού ανέβει να τον κλέψουν, πως...πως...πως...αναρίθμητες δικαιολογίες για κάθε μια διαδρομή του. Κι όσο ο οδηγός έπαιρνε στροφές και το όχημα τρανταζόταν , τόσο φοβόταν μην πέσει η σακούλα απ'την ποδιά του και όλο φώναζε στον οδηγό πως τάχα ανακατεύεται και πως ταχύτητα θα έπρεπε να κόψει.

Στη δουλειά του , την ακουμπούσε πάνω στο γραφείο του. Δίπλα στα στυλό, στον μονίμως αναμμένο υπολογιστή και τα ατακτοποίητα χαρτιά. Οι συνάδελφοι του έπαψαν να του δίνουν σημασία. Ηξεραν ότι για να τον πλησιάσουν θα έπρεπε να περάσουν πρώτα απ'αυτήν. Τον άφηναν λοιπόν στην ησυχία του κι αυτός εκείνους. Πού και πού μόνο παραμόνευαν , μήπως ξεχνούσε να την πάρει μαζί του στο διάλειμμα για φαγητό ή τουαλέτα. Όσο κι αν περίμεναν όμως, ποτέ δεν έτυχε τέτοια περίπτωση. Η τσάντα ήταν πάντα περασμένη από το χέρι του. Στα ψώνια, στο σούπερ μάρκετ, στο μπαρ, στο περίπτερο, ακόμα και στο κρεβάτι όταν ξάπλωνε.

Αρχικά την άφηνε δίπλα του να ξαποστάσει, τυλιγμένη όπως ήταν στη διπλή της τη σακούλα. Κι αφού η ώρα πέρναγε, την έγδυνε και χάμω την ακουμπούσε, στο πάτωμα. Μια πέτρα μεγάλη, γκρίζα, δίχως κάτι να την ξεχωρίζει από χιλιάδες άλλες . Αγέλαστος πέτρα όπως λένε. Αγέλαστος δίχως ίχνος ρυτίδας έκφρασης. Το μόνο πάνω της σημάδι, ήταν εκ γενετής το όνομά του χαραγμένο.

*όπως δημοσιεύτηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2012, στην τεθλασμένη ψηφιακή βιβλιοθήκη 

4 σχόλια:

serenata είπε...

Παράξενο...ωραίο παράξενο...διαφορετικό.
Ενδιαφέρον:)

ασωτος γιος είπε...

δε πιστευω να ηταν απο τα τζάμπο? χαχα
καλη χρονια μικρε τυμπανιστή

MYSTELIOS είπε...

Μυστήριο, περίεργο και πολύ ενδιαφέρον !!!
Καλή Χρονιά φίλε Μάριε !!!

marios104 είπε...

@serenata @ ασωτος γιος
: ευχαριστώ! καλή χρονιά! παράξενη...ωραία παράξενη :) Με υγεία!


@ art-traveller : Καλή Χρονιά φίλε μου Στέλιο. Πολύ χρώμα στη ζωή σου :)