SαNtΈ

Πολλές φορές αναρωτήθηκα, αν μου χρειάζεται τσιγάρο

αν έχω σκέψεις που χρειάζονται ομίχλη

να μην τις βλέπεις,

να μην τις βλέπω

να καταρρέουν υπό το άσπρο συννεφένιο βάρος 

να μη μπορεί ανθρώπου μάτι να τις πιάσει,

ούτε σε στόμα δεύτερο να βρουν φωλιά. 

Αν κάπνιζα, θα είχα το ένα να ανάβει πίσω από τ'άλλο

να χτίζω και να ξεφυσώ 

έναν κόσμο για μένα και για σένα

από νεφέλες

κι εμείς τα κουρέλια του

να βουλώνουμε τρύπες σε πόρτες, παράθυρα και τοίχους

να μην υπάρχει έξοδος 

ούτε για μας τους ίδιους.

Να μη θέλουμε ανάσα αλλιώτικη

παρά ο ένας του άλλου.

Κι ας έχει μια τοξίνη ο εαυτός μας παραπάνω.

Να είμαι ένα τσιγάρο ολόκληρο εγώ

από αυτά που την υγεία βλάπτουν σοβαρά

κι εσύ εις γνώσιν σου να με υπολογίζεις

σαν γιατρικό. 

Τώρα που δεν καπνίζω 

δεν είμαι ικανός να χτίσω τις νεφέλες,

δεν έχω χέρια , δεν έχω σπίτι , δεν έχω φωλιά

είμαι μονάχα το κουτί τους.

Ένα κουτί από τσιγάρα να φωλιάσει τις δικές σου σκέψεις.

Κόκκινες και τετράγωνες.

Κι όταν ξεμένει το κουτί από τσιγάρα

και στο επόμενο θα κρύβω τη λαχτάρα μου

μια σπείρα που την έλεγα λαβύρινθο.