Βραδινά σημεία στίξης - απόστροφος

Μέρα μεσημέρι χαιρετάς όσα έχουν πια γίνει παρελθόν στη μέρα
και όσα περιμένουν στην ουρά να γεννηθούν για νύχτα
και με το χέρι απλωμένο νόημα απευθύνεις,
ελάτε, λες
και έρχονται πότε υποτακτικά , πότε αγέρωχα
και σε σπαταλούν.
Τα μεσημέρια ακολουθούν τη δική τους τροχιά
την επαναλαμβανόμενη που δεν προσπάθησες να σπάσεις
-γιατί δεν πρόλαβες, γιατί δεν έβαλες το νου σου να δουλέψει
τα ένσημά του να τα δικαιολογήσει-
και σαν δεσμίδες από όνειρα στοιβάζονται.
Κάνεις τον κόπο να τα δεις κι όμως καλύφθηκαν στη σκόνη.
Και είσαι αλλεργικός στη σκόνη , 
όπως αλλεργικός και στα όνειρα.
Περιμένεις τις πραγματικότητες 
που ίσως κι από σένα μόνο να μην εξαρτώνται, εσύ όμως περιμένεις
την ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ και όχι την αποστροφή στο βλέμμα, 
το φρύδι το ανασηκωμένο που σου θυμίζει απόμερο σημείο στίξης και αγενές σημάδι αποστρόφου
-όνομα δηλωτικό και άκακο, όχι όμως και το περιεχόμενο του.
Η συντροφιά (λες και είναι θεμιτό να αναζητάς στην τροφή το συν, το παραπάνω να μοιράζεσαι στην κινητήριο δύναμη της θρέψης)
θέλει κι αυτή την ΠΡΟΣΟΧΗ της, το χρόνο να της μιλήσεις, να της απαντήσεις , να της χαιδέψεις τα μαλλιά.
Αν θα το κάνεις θα είναι εκεί να το δει ή όταν θα είναι δε θα θες εσύ.
Όλα είναι πιθανά και όταν το φεγγάρι πέφτει μέχρι το ύψος των ματιών, 
τότε είναι που πλαγιάζουν οι λέξεις παρέα
το Σε αγαπώ γίνεται Σ'αγαπώ
το Σε έχω Ανάγκη γίνεται Σ'έχω ΑΝΆΓΚΗ
Και τονίζουν κάθε συλλαβή τους έτσι αγκαλιασμένες που κοιτάζονται. 
Ειδάλλως ανακαλύπτεις τις δεύτερες αναγνώσεις των πράξεων, εκείνες που θέλουμε να λέμε 
σωστικές λέμβους με σημαία το Όλα έπρεπε να γίνουν έτσι.
Μα όλα τα έτσι δεν αρκούν να απαντήσουν στο γιατί. 
Γι 'αυτό ξεφεύγεις απ'το τέλος σου και γίνεσαι απόστροφος.

Στάση να κατέβω

Ξυπνάω πάλι στο παρά πέντε - χρόνια τώρα να ξυπνάς στις 6, στις 7 σε εκπαιδεύουν και δεν εμπιστεύεσαι ποτέ πια ξυπνητήρια - και ξέρω τι θα ακολουθήσει. Ελάχιστα λεπτά για πλύσιμο, βιαστικό πρωινό, τσάντα και φύγαμε. Για λεωφορείο . Το οποίο σημαίνει αν είσαι τυχερός και δεν το χάσεις. Γιατί μην κοιτάς τι ώρα λέει το πρόγραμμα της γραμμής σου ( αν καταφέρεις να το δεις δηλαδή κάτω από τα αυτοκόλλητα για τους κλειδαράδες, τα ενοικιαστήρια και τα χαρτάκια για ιδιαίτερα μαθήματα, που όσο καλή θέληση και να έχεις όταν ψάχνεις δρομολόγιο δε θέλεις να πάρεις κλειδαρά.Με την ίδια λογική που όταν ψάχνεις κλειδαρά δε θα πάρεις λεωφορείο).  Εκείνο θα περάσει όταν : α ) ο οδηγός δεν πιάσει την κουβέντα στην αφετηρία με τους υπόλοιπους για θέματα όπως ποιος έχει το καλύτερο πρόγραμμα, πόσα ρεπό του έσπασαν -μαζί με τα νεύρα μας , πότε έχουν απεργία, πότε αλλάζει η ώρα και τι καφές είναι αυτός, α να αλλάξουν καφετιέρα πάραυτα.
β) ο οδηγός δεν γκαζώσει τη μηχανή γιατί σήμερα βρήκε άδειους δρόμους και θυμήθηκε τα νιάτα του, περνώντας από τις στάσεις όπως ο Ηλιόπουλος κάνοντας θαλάσσιο σκι, χαιρετώντας στα γρήγορα και βουτώντας το κεφάλι κατευθείαν στο νερό (ποιον έβρεξε, ποιος τον έσωσε, ποιος πρόλαβε να του μιλήσει ψιλά γράμματα).

γ) ο οδηγός δεν παρεκκλίνει της πορείας του γιατί πρέπει να μαζέψει άλλους 12 συναδέλφους που πιάνουν βάρδια και τι να κάνουν, με ταξί να μετακινηθούν για την αφετηρία; Περνά το λεωφορείο με όλα τα κομφόρ, χωρίς ταρίφα και χωρίς σημαία και τους μαζεύει, αυτοί κάθονται γύρω από τον οδηγό,πιάνουν όλο το χώρο και σε στραβοκοιτάζουν όταν πας να τους μετακινήσεις  - πειράζει που θέλω να κατέβω από αυτή την πόρτα; -  του πιάνουν την κουβέντα, εκείνος χάνει τις στάσεις, εσύ είτε είσαι μέσα (τυχερός, τουλάχιστον κάπου πας ) είτε είσαι έξω και στις 2 περιπτώσεις όμως φωνάζεις ''Στάση! Στάση! '' . Αν σε πάρει χαμπάρι μπορεί να σε αφήσει έστω δέκα μέτρα παρακάτω. Αν όχι θα σε αγριοκοιτάξει και θα σου πει ''Δεν είχατε πατήσει κουδούνι'' . Εσύ θα πεις ότι το πάτησες και έχεις και μάρτυρες , υποκειμενικούς έστω- που τα'χουν μαζεμένα στον οδηγό και θα του την πουν  ,οπότε κάνετε συμμαχία . Αν όμως είσαι έξω από το λεωφορείο το βλέπεις να σε προσπερνά , ρίχνεις και ένα φάσκελο και περιμένεις το επόμενο.
δ) δε τους έρθει έμπνευση να μετακινήσουν τη στάση ή να καταργήσουν δρομολόγιο ή να αφαιρέσουν οχήματα ή να το παίξουν κορόνα γράμματα κι εσύ να το μάθεις στο τέλος, γιατί κακομοίρη μου θα το μάθεις αγωνιώντας πότε θα περάσει το όχημα το κατάλληλο
ε) δεν κάνουν απεργία για ένα σωρό ευφάνταστους λόγους όπως 1 ) χορήγηση δωρεάν από το κράτος εικονίτσας Παναγίας για τον καθρέπτη του οδηγού, 2 ) μεγαλύτερα καθίσματα για τους οδηγούς που να χωράνε τα πόδια σε στάση ''τα αφήνω ανοιχτά γιατί με στενεύει το παντελόνι της επίσημης στολής-τι ήθελα κι εγώ να το φορέσω σήμερα'' με λίγο από ''ετοιμάζομαι να βάλω το χέρι μέσα και να ξύσω ότι βρω'',  3) κατάργηση της επίσημης στολής που έτσι κι αλλιώς λίγοι τη φορούν ή όταν τη φορούν την προσαρμόζουν με ασημένια καδένα να αχνοφαίνεται από το ανοικτό πουκάμισο , το οποίο σαφώς είναι έξω από το παντελόνι , 4) δικαίωμα καπνίσματος μόνο για τον οδηγό που διαθέτει το ειδικό παράθυρο και βγάζει το τσιγάρο έξω οπότε δεν ενοχλεί τάχα μου κανέναν, 5) παροχή επιλεγμένων cd με όλες τις επιτυχίες που χρειάζεσαι 4 ουίσκι για να εκτιμήσεις και 3 χρυσές καδένες και του λόγου σου - κάθονται και ψάχνουν στα ερτζιανά κάθε λογής σταθμό , 6 )εφημερίδα να τους περιμένει δίπλα στο τιμόνι για όταν βρουν φανάρι κόκκινο , ίσα που αρκεί να διαβάσουν ένα τρίστηλο , 7) ασύρματο δίκτυο και δωρεάν χρόνο ομιλίας γιατί θα τους πάρει κατά τη διάρκεια της βάρδιας κατά αναλογία 3 φορές η γυναίκα, 4 η γκόμενα, 2 ο κουμπάρος, 3 ο κουμπάρος αφού δει τη γυναίκα  και άλλες 2-3 ο κολλητός. Εκείνες τις στιγμές ο κόσμος δυσανασχετεί γιατί φοβάται μην κολλήσει το λεωφορείο με το μπροστινό και γίνουν ένα,οπότε 8 ) ειδικό διαχωριστικό που να απομονώνει τον οδηγό από τους επιβάτες, τις φωνές, τους καυγάδες και τις ερωτήσεις τους (οι ταμπέλες ''ΜΗ ΜΙΛΑΤΕ ΣΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΟΤΑΝ ΟΔΗΓΕΙ'' δεν έπιασαν, γιατί μιλούσε και ο οδηγός και τους έδινε θάρρητα).


Αν καταφέρεις λοιπόν να υπερκεράσεις τα παραπάνω εμπόδια σε περιμένει ανταμοιβή, όπως αυτή που περίμενε εμένα όταν τρέχοντας να το προλάβω είδα την Πέγκυ Ζήνα. Και τη Βανδή. Και το Ρέμο, το Μητροπάνο, τα Καλουτάκια. Είναι πλέον μόδα οι ΄΄΄σταρ'' να παίρνουν λεωφορείο. Που καλά καλά δε θυμούνται πως γράφεται, τώρα το παίρνουν δις ημερησίως μετά το γεύμα. Δεν είναι κακό, είναι δημόσιες σχέσεις . Από αυτές που έκαναν τη θειά μου να παίρνει όλες τις ταινίες των εφημερίδων γιατί τις διαφημίζουν ως τα αριστουργήματα (πόσα αριστουργήματα έκαναν πια κι αυτοί οι δόλιοι σκηνοθέτες, δεν τα προλαβαίνουμε), να βλέπει το Νησί και να θέλει να κολυμπήσει μέχρι να φιλήσει τα χώματά του, να ακούει για τις απόλυτες σταρ και να δακρύζει με τα πάθη τους , γιατί και αυτές είναι ψυχές και όσο πιο πλούσιες ψυχές τόσο πιο βασανισμένες, τα είπε και ο Φώσκολος χρόνια πριν, να χορεύει με τους σταρ, να τραγουδάει με τους σταρ, να παίζει τέτρις με τους σταρ και τώρα να μοιράζεται το ίδιο λεωφορείο .


Όπιον λοιπόν σε περιμένει στη στάση, το καταπίνεις αμάσητο και συνεχίζεις τη δουλειά σου. 
Αλλά όσο όπιο και να πάρεις η απορία μένει : τι δουλειά έχει η Μαρινέλλα να παίρνει λεωφορεία ; Γιατί αν παίρνει είτε θα κάθεται πάνω από το κεφάλι μου σαν όλους τους ηλικιωμένους που αν δεν τρέξουν να πιάσουν κάθισμα σαν Ντέρεκ Τζόνσον κατοστάρι, θα έρθουν να σε καρφώσουν με το βλέμμα τύπου ''Ντροπή σου να με αφήνεις όρθιο, ενώ εγώ πολέμησα με τον εχθρό για σένα, έχτισα την Ακρόπολη και αγόραζα Αρλέτα με το τσουβάλι΄΄  είτε θα πιάσει ένα στασίδι κάνοντας βόλτες το λεκανοπέδιο όσο εμείς μαλλιοτραβιόμαστε για τα υπόλοιπα καθίσματα. Άντε να την αφήσω να κάτσει. Μην τραγουδήσει όμως και μερακλώσει ο οδηγός και έχουμε πάλι τα ίδια. Στάση λοιπόν . Στάση!

Ξέχνα την επανάσταση

Πάλι εκείνες οι μέρες, οι αργίες οι ευτυχισμένες . Διόλου ευτυχισμένες λόγου χάρη όπως παιδί που του χαρίσαν ένα παιχνίδι ή του ανθρώπου η φωνή που εισακούστηκε, αλλά σαν αφορμή για μια αργία παραπάνω ευτυχίας, σαν αφορμή να πιεις ένα καφέ, για λίγο ύπνο παραπάνω ή σκέτο άραγμα στο πρωινό σαλόνι. Πάλι εκείνες οι ημέρες που ίσως κανέναν να μην αφορούν στο σήμερα, καθένας στη δουλειά του αποσιωπά τις λέξεις , αποσιωπά τις επετείους και τις θυμάται όταν βγαίνουν τα ανήλικα στους δρόμους για παρέλαση, μαζί με φούστες πιο μπλε απ'τη σημαία και παντελόνια λίγο πιο επίσημα από τζιν. Και τα κοιτάμε αυτά τα πλάσματα να προχωρούν τα μέτρα τα 100 τα 200 με τα χέρια τα τεντωμένα και το βήμα το σταθερό - που ποτέ δεν είναι-  και το βλέμμα το αφοσιωμένο - που ποτέ δεν θα΄ναι- και χαμογελάμε γιατί μας θυμίζουν εμάς ή ψάχνουμε αφορμές να υποτιμήσουμε τους νέους με φράσεις όπως θα θέλαμε να μην είχαν πει για εμάς στην εποχή μας. ''Εγώ τότε δεν τολμούσα να...ήταν πιο αυστηρά τότε τα πράγματα, όχι όπως τώρα που...'' Που; Άντε να βρεις τη συνέχεια και τόλμα να την πεις πιο δυνατά να σε ακούσουν. 

Περνούν οι καιροί συννεφιασμένοι , αλλά ποιος ανατρέχει πια στο παρελθόν να μιμηθεί ή να αποφύγει όταν μπερδεύουμε κατακτητές με ντόπιους ευεργέτες, όταν όλοι πιο ύποπτοι μαραίνονται στου χρόνου τη στροφή. Για τα παιδιά είναι πιο εύκολα τα πράγματα, δε ρώτησε κανείς γιατί δεν κράτησε πιο πάνω ο πόλεμος , μέχρι τη στάλα αίμα να στραγγίξει του φαντάρου.. Αντίθετα ακούς τα στόματα να λένε ''μα καλά κύριε, πώς έκαναν τον πόλεμο, λύση δεν μπόρεσαν άλλη να βρουν; ''Τι να απαντήσεις , όταν όλα είναι τόσο ξεχασμένα σήμερα που οι πίστες παιχνιδιού ηλεκτρονικού πιο ενδιαφέρον έχουν από τις μάχες τις επίκαιρες. Στις μάχες του σχολείου οι ήρωες πεθαίνουν μια κι έξω , ενώ σε κάθε ένα παιχνίδι ο ήρωας ζωντανεύει για την επόμενη φορά που θα θελήσεις, εκεί κρύβεται σαφώς το ενδιαφέρον, στον ήρωα που μένει στο παιχνίδι με το έτσι θέλω, επειδή τον έφτιαξαν για να περνάει πίστες.

Δε ζήσαμε ποτέ μας ένα πόλεμο από αυτούς με τα κανόνια που σε διαμελίζουν ή με τα όπλα που επιμένουν να σου καίνε το χέρι, αλλά δεν είναι και το θέμα μας αυτό. Ζει ο καθένας από εμάς τις μάχες μέσα του, αμείλικτα κοιτώντας τη ζωή του να αλλάζει χέρια και εδάφη και εκεί τα χάνουμε τα κεκτημένα , εκεί χαμένοι από χέρι όλοι στεκόμαστε. Σίγουρος ποιος είναι για το μέσα εχθρό του; Με μια αμφιβολία τον κοιτάζουμε τη νύχτα αναπολώντας τις άσκοπες κουβέντες που ανταλλάξαμε στις στάσεις λεωφορείων, με ένα ποτό στο χέρι, χαζεύοντας την άβουλη τηλεόραση και καίγοντας ενθύμια εγκεφάλου. Όταν θυμόμαστε πώς κάπου μέσα κρύβεται ο αληθινός ο κόσμος, τότε αλλάζουμε το θέμα. Αν δεν τον δούμε όμως κατάματα , ποτέ μας δε θα αλλάξουμε το τώρα. 

Οι παρελάσεις δε μας έμαθαν ποτέ την ιστορία, ενώ μια βόλτα μας για ψώνια πάντα σωτήρια θα μοιάζει. Μιλάμε λοιπόν, οι εορτές θα γίνονται μονότονη ανάπαυλα των μαθημάτων , τα Όχι, τα Αέρα,  τα Εδώ Πολυτεχνείο, γίνονται ψίθυροι δίπλα στις φωνές των αγορών,των μηχανών, των αναγκών, των αλλαγών. Καμιά φορά δεν απογοητεύομαι απλώς , πληγώνομαι. Όπως όταν νιώθεις μόνος , να φωνάζεις και να βάζουν μουσική να καλύπτει τις κραυγές σου. Και τότε χορεύεις, να βρεις τα λόγια σου σε βήματα.

Τα τόξα τα ουράνια

Βροχή αυτές τις μέρες είδαμε 

και απορήσαμε

στην πόση υγρασία αντέχει το κορμί ακόμα

λίγο προτού βλαστήσει

αν βρεθεί καθόλου σπόρος μέσα μας αντάξιος .

Δρόμοι που έγιναν ποτάμια 

και βάρκες που έφτασαν στα σκαλιά του σπιτιού 

να μας πάρουν μαζί τους 

στο κάπου 

- που το κάπου το λες και πουθενά- 

κι εμείς γυρεύοντας το κουπί 

κρυμμένο μεταξύ ανελκυστήρα και ισόβιων δεσμών...

Εσύ σβήνεις τα μηχανήματα , 

τα ραδιόφωνα και τους απορροφητήρες και η βροχή κτυπάει τζάμια

στέγες και υδροροές

γλιστράει από τη χαραμάδα της εισόδου και σε αγγίζει 

από τα δάκτυλα των γυμνών ποδιών σου

μέχρι την ξερή κοιλάδα του λαιμού σου.
Απορροφά.
Πλημμυρίζει.Αρχίζει και τελειώνει. 
Και ύστερα στεγνώνει. 
Τη βροχή

τη ρούφηξε η τσιμεντένια γη 

και βγήκαν τα σαλιγκάρια να πιουν ότι περίσσεψε...

ότι δεν ήπιαμε εμείς κι ότι δεν μας ξεδίψασε.

Τρέχεις στο μπαλκόνι με την ελπίδα να είναι εκεί. 
Κοιτάς και το βρίσκεις .
Εκεί. Πέρα από τη θλίψη που κουβαλάς 
το χρόνο που δεν σου αρκεί
τα πρόσωπα που λαχταράς 
και όσα δεν τολμάς να αγγίξεις. 
Ένα τόξο ουράνιο 
να το πιάσεις ,να το δεις, να το εκτοξεύεις
και να το φας 
να πλημμυρίσει και το μέσα σου από χρώμα
να βρέχει και να λάμπεις.

από το μπαλκόνι όλα τα ουράνια τόξα που φωτογράφησα ( ικανά να μοιραστούν λίγο απ'το χρώμα τους )

Ζόρικα τα πράγματα

''Ξέρεις τι έχεις, ξέρεις τι χρειάζεσαι, ξέρεις τι δε χρειάζεσαι. Αυτό λέγεται έλεγχος απογραφής''.

Ποιος ξέρει αλήθεια τι θέλει και τι χρειάζεται ; Ή ποιος έχει το κουράγιο να δει τι δε χρειάζεται, τι είναι άχρηστο και πρέπει να το αποβάλλει; 

Μιλώ με ανθρώπους, με φίλους και κομμάτια της ζωής μου , ακόμα και με μένα και βλέπω σύγχηση, να επιδιώκεις μιαν αλήθεια όταν αυτή είναι παγιδευμένη ή όταν δεν ξέρεις αν υπάρχει καν αλήθεια.

Άνθρωποι που είναι μαζί , ενώ δε θα'πρεπε. ενώ ο ένας βαριέται τον άλλον, βουτηγμένοι σε μια σύμβαση, σε μια συνύπαρξη, σε ένα γάμο ή σε μία κόλαση. Γιατί η δυστυχία που μοιράζονται να είναι μεγαλύτερη από το όνειρο που κάποτε είδαν για το μαζί τους ; Και κυρίως γιατί να είναι πιο ισχυρή στο να τους δένει αυτή η δυστυχία ...Δεν αρκεί μια λογική να τα χωρέσει όλα, ο καθένας μας απαντά με τα δικά του πρέπει τα μισόλογα και τα μισοφωτισμένα του θέλω. Αλλά στα μάτια τους βλέπεις μια θλίψη να στάζει, να γλιστρά κάτω από τα πόδια τους και εσύ να σκέφτεσαι πώς όπου να'ναι σ'αυτή τη θλίψη θα γλιστρήσουν και θα πέσουν και ας είσαι τουλάχιστον κάπου εκεί κοντά να τους σηκώσεις, βουβά , χωρίς να πεις τίποτα παραπάνω ... με ένα βλέμμα ανέκφραστο. 

Και είναι και οι άνθρωποι που θέλουν να είναι μαζί και δεν τους το επιτρέπουν , δεν έχουν τη δύναμη να ξεπεράσουν τον εαυτό τους. Μου προξενεί εντύπωση μεγάλη πόσο εγκλωβισμένοι είναι οι γύρω μου και πόσο κι εγώ χάνω τα λόγια και τους τρόπους μπροστά στον έρωτα, λες και είναι κάτι μοναχικό που δε μαθαίνεται εύκολα το πώς θα το μοιραστείς . 

Ο έρωτας του ενός δεν είναι μόνο έρωτας, είναι θηλιά που κάθε μέρα σε σφίγγει γύρω από το λαιμό και όσο κι αν συνηθίζεις λίγο λίγο αυτό το σφίξιμο, δεν παύεις να σκέφτεσαι πως με μια κάποια αφορμή δε θα βρεθεί το παραπάνω περιθώριο να σφίξει. Όταν όμως πνιγείς δε θα πνιγείς ερωτευμένος αλλά μόνος. Όλα μόνοι μας τα ζούμε και τα βιώνουμε, αυτό ποιος θα βρεθεί να το αμφισβητήσει ; Ποιος είναι όμως αυτός που δε ζητά τη συντροφιά των φίλων του να το κοινοποιήσει. Γεμίζουμε ψέματα το χρόνο μας, το βλέπεις παντού και αυτό από μόνο του βαραίνει την ατμόσφαιρα. Και η αλήθεια; Είναι πάντοτε εκεί τριγύρω καταχωνιασμένη; ''Κανείς δεν ξεχνάει την αλήθεια , απλώς γινόμαστε καλύτεροι ψεύτες.'' 
Με τόσα που έχω στο κεφάλι η βροχή μοιάζει να ξέφυγε από μέσα μου προς τα έξω και να έπεσε ασταμάτητα στο παρόν μου, στο τώρα που ήταν ήδη τόσο υγρό και μουδιασμένο. Και πολεμούν οι άνθρωποι να αποδείξουν ότι είναι άνθρωποι, πώς το καλό τους το γνωρίζουν πρώτα οι ίδιοι, το γιατί και το πώς. Κανείς. Κανείς μας δεν ξέρει τίποτα . Όλα είναι τόσο άγνωστα σαν να υπήρχαν από πάντα οι γρίφοι , λες και τα ζωντανά μας ένστικτά δε συνάντησαν ποτές τη λογική μας . 
Τα ζώα ήταν και είναι πάντα πιο ευτυχισμένα από εμάς. Όχι γιατί στερούνται λογικής , απλώς γιατί αυτή τη γλώσσα που μιλούν δεν την καταλαβαίνουμε και δε στερούμαστε έτσι δικαιολογιών. Ενώ με τους ανθρώπους η γλώσσα δεν έφερε δυστυχώς την κατανόηση. Η κατανόηση δε θα έρθει ποτέ, είμαστε τόσο ανήμποροι. Τόσο ανήμποροι. 

(ο γάτος λέγεται Ζορό και είναι ακριβώς αυτό το ζόρι του που βλέπουμε παντού και όχι σε εκείνον. Εκείνος κοιμάται όταν όλοι οι υπόλοιποι ξυπνάμε. Ή το αντίθετο , εκείνος είναι ξύπνιος όταν όλοι μας κοιμόμαστε. )