Θεωρίες ( Νο 3. Επιβίωση )

Η επικρατέστερη θεωρία επιβίωσης σχετίζεται με τη μνήμη.

Μας διδάσκει ότι για να επιβιώσεις χρειάζεται να εξασκείς τη μνήμη σου

στο να θυμάται

αλλά κυρίως στο να ξεχνά.

Γιατί μπορεί τα λάθη να χρειάζονται επαγρύπνηση 

ώστε μία φορά μόνο να γίνουν,

αλλά όσα βιώνουμε χρειάζονται τη λήθη μας 

για να τα φορτωθούμε και να τα ξεφορτωθούμε.

Δεν ξέχασα τον λόγο που έγραψα τις τρεις τελευταίες αναρτήσεις,

αλλά αδυνατώ να επαναφέρω τον εαυτό μου μερικές μέρες πριν.

Επομένως επαληθεύεται κι αυτή.

Καλό μας μήνα.

Θεωρίες ( Νο 2. Ταρακούνημα )

Υπάρχει μια άλλη θεωρία που υποστηρίζει ότι 
για να εκτιμήσεις 
πρέπει να ταρακουνηθείς . 
Υποστηρίζω και τη θεωρία και το ταρακούνημα.
Θα ήθελα βέβαια να διαλέξω το ρυθμό του
και η διάρκειά του να είναι ορισμένη 
και όχι πάγια
εφ όρου ζωής.
Αλλά ακόμα και τα θέλω μας ταρακουνιούνται .
Αυτό που μένει είναι τρία γράμματα.
                                                                     

Θεωρίες (Νο 1. Tetris )

H ζωή είναι σαν ένα 
παιχνίδι tetris.
Εκεί που νομίζεις ότι τοποθέτησες το τελευταίο τουβλάκι 
όπως έπρεπε, 
ξεπροβάλλει άλλο ένα. 
Και αναζητά τη θέση 
ή τη διάλυση.

         






Και κατά ένα περίεργο τρόπο, 
δε θυμάμαι να κέρδιζα ποτέ 
σ'αυτό το παιχνίδι.

Αστέρι ψάχνει για παιδί

Μετράς και ξαναμετράς. Τα άστρα είναι στη θέση τους ,εσύ είσαι στη θέση σου...ή μήπως όχι; Πότε θα μάθουμε τις φυσικές αυτές του κόσμου ανατροπές, όπου μεταβλητή έστω χ ή ψ αλλάζει και όλα οδηγούν σε λάθος αποτέλεσμα. Μετράς και ξαναμετράς, τα βγάζεις χίλια, όχι αυτό το μέτρησες και πριν, το δίπλα του μέτρα. Ξανά απ'την αρχή. Μετράς και ξαναμετράς. Καίει αυτό το μέτρημα , κάποιος ζεστά τα έβγαλε από το φούρνο  σήμερα τα αστέρια, άσε τα στο πλάι να κρυώσουν. Πιάσε ένα τραγούδι, την ώρα να περάσεις. Αστέρι μου, φεγγάρι μου...Αυτό ήταν; Μια Μελίνα αρκετή να ξεχαστείς από το μέτρημα. Γιατί το άρχισες αλήθεια; Έρωτες και φουρτούνες, το φεγγάρι συνήθως οδηγεί τις πλημμυρίδες από τα μάτια σου να στάξουν...τα αστέρια όμως έχουν κι αυτά τις επιπτώσεις τους. Ερωτικά κι αυτά θα φλέγονται μαζί σου.Τι είναι αυτό που θα μπορούσε τις λεπτές ισορροπίες τους να τις κλονίσει; Να είσαι ερωτευμένος ή να αρνείσαι να το παραδεχτείς;Εσύ συνέχισε το μέτρημα, καλό σου κάνει κι έχεις δάκτυλα που βιάζονται να κάψουν τις κορφές τους.Μετράμε αστέρια όλοι, έτσι δεν είναι το αναμενόμενο από παιδιά;Να αναρωτηθούμε κάποτε τι μπάλες φωτεινές ραμμένες βρίσκονται εκεί ψηλά και ποιος αυτός που τη βελόνα του χαράμισε, τη στράβωσε κεντώντας ένα ένα τα λαμπάκια τα αμέτρητα.Κοιτάς ψηλά και άλλοτε σε ξάστερο ουρανό (σε ένα χωριό θυμάμαι καληνύχτα έλεγα κοιτώντας τον υπέροχο ουρανό γεμάτο ή μέσα στη θάλασσα βουτηγμένος και παραδομένος, δεν ξεχωρίζω τη βουτιά απ'την παράδοση) άλλοτε συννεφιασμένο ( όπως μέσα στην πόλη μας αξίζει αυτή η νύχτα η ανάστερη) και ψάχνεις τις ραφές. Να τις τινάξεις απ'τις άκρες κι ό,τι πέσει το κρατάς και το γυαλίζεις ή το θαμπώνεις, καμουφλάζ θέλουν και τα άστρα μη τα δουν μάτια αχόρταγα και τα ζηλέψουν. 

Μετράς και ξαναμετράς. Θα μου χαρίσεις ένα , σε ρωτούν περαστικοί κι εσύ γυρίζεις το κεφάλι σου αλλού, συγγνώμη σε μένα μιλούσατε; Όχι, δεν μετρούσα αστέρια, γιατί να το κάνω άλλωστε; Επειδή μου θυμίζει παιδικά καμώματα και σύνδεση με το χώμα; Όχι, πώς θα μπορούσα...υπολογισμούς έκανα, σαν επεισόδιο του Πρίγκηπα του Μικρού...έχουμε και λέμε το λοιπόν εφτά πλανήτες επί 12 τα στρέμματα το όνειρο, 84 τεμάχια ουτοπικής αναρώτησης. Δεν είν κακό...κι ό,τι πουλήσεις το φυτεύεις για το μέλλον το αβέβαιο. Μετά που φεύγουν οι περαστικοί συνεχίζεις το μέτρημα, όπως θα έκανε ο ήρωας του Λουντέμη που ήθελε τα γράμματα να τα κάνει δικά του.Ήρωας κι εσύ δίχως τις σελίδες, με το να μάθεις γράμματα κοιμάσαι και ξυπνάς, να μάθεις ξυπνήματα γράφεις και κοιμάσαι ή να ξυπνήσεις γραφές μαθαίνεις κοιμίσματα...ή τι σημασία έχει άλλο. Μέτρα και άσε να σκάσει ένα χαμόγελο. Όσα κι αν τα βρεις τα αστέρια και το μέτρημα δικά σου είναι και παντού τα κουβαλάς αν το θελήσεις. Αυτό το μόνο το ελάττωμα σ'αυτή την εξίσωση είναι τα χέρια που δειλά θα προσπαθήσουν νοερούς υπολογισμούς να κάνουν. Παιδιά δεν έχουμε τα αστέρια να μετρήσουν και είναι τόσο ορφανά του ουρανού τα στολίδια χωρίς κάποιον να τα θαυμάσει. Αν θες να παίξεις κάτι εσύ παιδί με το απέραντο γαλάζιο παίξε κι όταν το δεις να γίνει μπλε άλλαξες πίστα.

Πολύχρωμη

Ό,τι ο άνθρωπος κατάφερε ήταν (και πάντα αυτό θα'ναι) εξαιτίας του αέρα
αυτού που πάνω απ'το κεφάλι μας φυσά,που παίρνει τα μυαλά μας
αυτού που φυσαλίδες σχηματίζει στο στομάχι 
κόμπους και αναστεναγμούς, 
αέρα που πλάθεις όνειρα άσπρα και στη συνέχεια τα βάφεις ανεξίτηλα 
κι αυτό που ξεφυσάς από αγανάκτηση.
Κάπου εκεί ψηλά σκόρπιο υλικό είναι και το μπαλόνι σου. 
Γελάω κάθε φορά με αυτή τη σκέψη και την εικόνα της ταινίας
εκεί ένας ήρωας παιδικός με κόκκινο μπαλόνι από την πόλη δραπετεύει
κι εγώ θυμάμαι το μπαλόνι που μου ξέφυγε 
ένα μεσημέρι από το χέρι
στο παράθυρο της γιαγιάς μου. 
Πολύχρωμο μπαλόνι από ήλιον ταϊσμένο
το είδα να φεύγει από το χέρι μου και να ανεβαίνει ψηλά.
Ανέβαινε εκείνο κι εγώ το κοιτούσα. 
Έφυγε! της είπα
και εκείνη μου γέλασε, δεν έπρεπε να το αφήσεις, μου απάντησε 
τώρα θα απλωθεί σαν σκουπίδι στο διάστημα
αν δεν καταλήξει να σκάσει από του ήλιου την ανάσα και καταλήξει πάλι στη γη.
Δεν πειράζει, σκέφτηκα, κι αν γίνει σκουπίδι θα είναι πολύχρωμο.
'Εμεινα θυμάμαι να το κοιτάζω ώρα να απομακρύνεται όλο και πιο ψηλά
μέχρι που έγινε κουκκίδα.
Πολλά χρόνια μετά πέθανε κι εκείνη και κάπως μυστικά της είπα την ώρα της ταφής
τώρα γιαγιά θα βρεις εσύ το μπαλόνι μου.
Θα γίνεις κι εσύ πολύχρωμη.



κι όλα αυτά συνειρμικά από ένα βίντεο τα ξεσκέπασα σήμερα.