Π (Ε) Ι Ν Α

Mε τις τροφές δε μάθαμε ακόμα να μιλάμε,

καμιά προσπάθεια να μάθουμε αν έχουν να μας πουν

ή αν βρίσκουν κάτι θετικό στο να τις καταπιούμε,

μόνο το χέρι μας αρπάζει ό,τι ποθεί το στόμα

κι αυτό που κάπου κάπου αντιστέκεται

δεν το ξεχνάμε,

σε ένα ράφι με τα ανέγγιχτα .

Θα σου δώσω ένα χέρι μου

αν μου πεις πόσο μερίδιο θα αντέξεις 

απ'τη σάρκα μου

και αν έχω δύσκολους τους τρόπους να σε πείσω

μπορώ να δοκιμάσω να γευτώ τον εαυτό μου.

Με ένα βλέφαρο

και με τα μάτια που συχνά μου αναφέρεις

θα σε ταΐσω 

να μου πεις αν σου ταιριάζω ως γεύση,

κι αν θρεπτικά είναι τα λόγια μου σαν πράξεις.

Με μια κουβέντα να ανοίγει η όρεξή μας,

ή μια ταινία,

έναν περίπατο με ήλιο και γυαλιά στα μάτια

θα περιμένω να γευτώ ό,τι δε χόρτασα 

κι ό,τι το στόμα μου γυρεύει ως απάντηση.

Θα σηκωθώ από κρεβάτι 

ξένο , δικό μου ή κοινό μας

και όσα ρούχα μου τολμώ πάνω στο σώμα μου

θα είναι και αυτά δειλά ακουμπισμένα,

έχω το σώμα να προσέχω για τους δυο μας.

Θα σε κοιτάζω με τον ύπνο να μη θες να πάψεις

και θα μιλάω ψιθυριστά τις καλημέρες

με το στομάχι μου να νιώθει μία πείνα ακόμη

κλειδώνω πόρτα και αφήνω νηστική τη μέρα.

Πέρα από σάρκα,έχει μυαλό και απειλές ο χρόνος 

σου δίνει κάτι που μπορεί να στο στερήσει 

κι εσύ τραγούδια αφιερώνεις και στιχάκια

να ξεγελάς την πείνα σου γελώντας 

και με τα μάτια σου να ξέρεις

θα έρθεις ή θα έρθω να σε βρω να μοιραστούμε 

αυτή τη γεύση.

Δεν είναι πείνα όταν μοιράζεσαι τα σώματα

είναι αυτό που σου γεννά 

και που μοιράζεσαι.

* Με αφορμή την ταινία, τις σχέσεις, τα σώματα και τις ψυχές, τα τραγούδια, τις συναυλίες και τα Ραντεβού, τα πληκτρολόγια, τα κινητά και τα μηνύματα, τις λήψεις φωτογραφιών και τις αποστάσεις, τα τρένα και τα μετρό, τους Πύργους που κτίζουμε και τα κάστρα που πέφτουν, τα σ'αγαπώ και τα βλέμματα, τις υπομονές και τα γεύματα. 

τασάκι

Μείναμε να κοιτάμε το τασάκι

δίχως καπνό στο χέρι,

μόνο ένα να καίει τα δάκτυλα 

όμως κανείς την κίνηση δεν κάνει να το σβήσει 

είναι ο πόθος μία στάχτη που πολύ μας συντροφεύει

κι όσο θα μεγαλώνει αυτή η απόσταση 

απ'τη φωτιά θα βλέπουμε τι μένει .

Μείναμε να κοιτάμε το τασάκι

και κάπου εκεί που χρήσιμο θα γίνει 

θα το αφήσουμε στην άκρη

άδειο αυτό να μας κοιτάζει,

κι αν η φωτιά στα δάκτυλά μας σβήσει 

τουλάχιστον αιτία να μην ξέρουμε .

Kιμωλία

Διάλεξε χρώμα που να βάφει όλο λιγότερο,

στα δάκτυλά σου αποτυπώματα που φέγγουν ήδη,

βγάζουν μια σκόνη που σε πιάνει αλλεργία 

μ' αυτού του ασβέστη τη μπογιά 

 μέγεθος άγραφων λέξεων 

που ψάχνεις τρόπο κάπου ν'ασπρίσεις.

Κι αν έχεις πίνακα μπροστά σου τόσο άδειο

δε φταίει ποτέ η κιμωλία που δε γράφει,

είναι που τίποτα δεν έχεις για να γράψεις.

Να περιγράψεις μόνο ξέρεις πόσο καίει 

αυτός ο ασβέστης στο δικό σου 

μέγεθος άγραφων σκέψεων

Φερμουάρ

Στο μέλλον ο ουρανός θα έχει φερμουάρ

να γδύνεται μόνο όταν εκείνος θέλει.

Να δείχνει αυτό που περισσεύει

λιακάδα, γυμνό γαλανό,

αναπόδραστο.

Να σε κυκλώνει κάτι που να αξίζει να κρυφτείς,

να επιδρά μια εποχή.

Μέρα, νύχτα, 

χειμώνας ή άνοιξη,

αντί για ανθρώπους που πέφτουν 

οι βροχές είναι γεμάτες απ'αυτούς

πέφτουν ουρανοκατέβατοι.

Εμείς μανίκια πάντα στις βροχές κατεβασμένα .

Στο μέλλον θα τολμάς με επιφυλάξεις,

θα πέφτεις από ύψη 

με χέρια ανοικτά να περιμένουν να σε πιάσουν. 

Στο μέλλον ο ουρανός θα έχει φερμουάρ

Για να σκαλώνεις στα μεταλλικά του δόντια

πέφτοντας.

Κάποτε κι εσύ είχες εποχές.

Κάποτε ήσουν παραπάνω απ'ότι είχες.

Τι σημασία έχει το πέσιμο αν πέφτεις στα πόδια σου όρθιος. 

εγώ αυτό το λέω αναπηρία.

Εδώ κι αλλού (ανάμεσα)

Ανάμεσα στο εδώ και στο αλλού 
υπάρχουν τόσα σώματα με μάρμαρα πλακωμένα.
Με σταυρούς
και λουλούδια πλαστικά 
δίχως νερό να απορροφούν τη θλίψη μας.


Σήμερα πρωί ,
5 χρόνια μετά 
κάναμε εκταφή στη γιαγιά μου.
Και ήμουν εκεί περιμένοντας κι εγώ δεν ξέρω τι
ίσως να δω τι απέγινε
ίσως να θυμηθώ τη φωνή της.
Το μόνο που είδα ήταν χώμα
κι αν άφησα από μέσα μου ένα παιδί να της μιλήσει 
ήταν γιατί της το χρωστούσα.
Δεν ξέρω πού είναι το αλλού της,
ξέρω πόσο πολύ μου έλειψε
το εδώ της.