ανήσυχα γιατί έτσι μας έμαθαν, να μας φαίνεται παράξενο το ήσυχο βράδυ και να περιμένουμε κάτι απρόοπτο να ' ρθει ουρανοκατέβατο. σκέψεις τρίτης εβδομάδας : η συνήθεια είναι ο καλύτερος τρόπος χαλάρωσης κι εγώ σήμερα μπορώ να πω ότι ένιωσα καλύτερα και κυρίως πιο άνετα από τις άλλες δυο φορές. ακούστηκαν λοιπόν και πνίγηκαν μες στο σχολιασμό μου τα παρακάτω :
Catherine Zeta-Jones - And all that jazz/ Belleville - Rendez-Vous / The Lucky One - Au revoire Simone / Φοίβος Δεληβοριάς - Bolero / Adele - Skyfall / Lykke Li - Sadness is a blessing / Monophonics - Bang Bang/ Rene Aubry - Aquarelle / Martha Wainwright - Proserpina / Soap & Skin - Voyage Voyage / Alexander - Truth / Gury Jules - Mad World / The Boy - Δαγκωματιά / Devendra Banhart - Inaniel / Μαρία Παπαγεωργίου - Αλληλούια / Dr John - Litanie Des Saints / Minor Project - Οδός Ονείρων / Pieter Embrechts & the New Radio KIngs - Dance me to the end of Love / Bjork & Thom Yorke - I' ve seen it all / James Vincent McMorrow - If i had a boat / Michael Nyman - Prospero's magic / John Lennon - Jealous Guy / Monika - Bloody Sth/ Στάθης Δρογώσης & Μαριέττα Φαφούτη - Κυριακή / Nancy Sinatra - Bang Bang / The Vaccines - I always Knew / Imagine Dragons - It's time / Edward Sharpe & the Magnetic Zeros - 40 day dream
το επόμενο ραντεβού είναι ήδη πιο κοντά / Σάββατο 20/ 10
μαζεύουμε μαδέρια. όσο πιο μακριά, πιο χοντρά, πιο επεξεργασμένα, πιο ανεκτικά. και πρόκες και δοκούς και στεγανωτικά και λέμβους και σωσίβια και καημούς. μαζεύουμε.
μαζεύουμε αστέρια . όσο πιο μακριά, πιο φωτεινά, πιο ανεπεξέργαστα, πιο ορεκτικά. μαζεύουμε και χέρια να τα ελπίζουν, να τα θέλουν , να τους λείπουν. και σκέψεις, όσο πιο αδιάβροχες, πιο καλόβολες, πιο μεταδοτικές.
ανάγκη είναι να συνεργαστώ. με μένα. να γίνω κι εγώ πιο ανεκτικός, πιο στεγανωτικός, πιο αδιάβροχος και μεταδοτικός. ξαπλώνω πάνω σε ένα μαδέρι, κινώ χέρια νευρόσπαστα, νιώθω τίποτα δε με πάει παρακάτω. τα βάζω με τον εαυτό μου όταν αυτός βουλιάζει, γιατί νιώθω στα πόδια μου βαρίδια κι ο μόνος τρόπος είναι να μην έχω πόδια, άρα να τα κόψω, άρα μια επιπλέον αναπηρία, να κολυμπώ μόνο με το κεφάλι, πότε αριστερά και πότε δεξιά, τα μάτια μου να γίνουν λέπια, να γίνει δέρμα το κορμί μου όλο φολίδες , το στόμα μου νερό να μαζεύει και να το φτύνει το σώμα, μια σωτηρία δίχως πόδια και δίχως παράπονα. από χέρια σε χέρια να μεταφέρομαι και λόγο στο πού θα πάω να μην έχω. ενώ τώρα έχω. γελάω.
ανάγκη είναι να μην έχω αυταπάτες. ότι μου δίνεται η ευθύνη να αποφασίσω. το πού θα μείνω. το πώς θα μείνω. το αν θα κτίσω, αγοράσω ή γκρεμίσω. αν πολλαπλασιαστώ ή αν διαιρεθώ. να μη νιώθω αριθμός δεκαδικός. ακέραια σώματα με δεκαδική ουρά ονείρων. να κάνω την υπέρβαση στη δεκάδα. να μη μαζεύω μόνο κρατούμενα. να μη ζω με χρωστούμενα. άλλων. που εγώ δεν έχω τσέπες, δεν έχω σύστημα μέτρησης που να με εξυψώνει, δεν έχω σύστημα αξιών, δεν έχω πρότυπα, υπάρχει μόνο πάτος και βυθός για τους εθνάρχες, τους ευεργέτες, τους προπάτορες. μαζεύουμε ουτοπίες όπως μαζεύαμε κάποτε άμμο σε κουβαδάκια. θα με βοηθήσεις να χτίσω την ουτοπία μου, να σκάψω και μέσα να μπω; να με σκεπάσεις φαντασία και να αφήσεις το νερό να με ξεθάψει;χτίζω ένα πύργο και τον λέω αναπνοή, τάχα στο κάστρο μέσα μόνο αναπνέουμε κι έρχεται πόδι άγνωστο κι αυτό το κάστρο το πατά και μένει κάτω απ'το παπούτσι του ο κόπος μου κι η άμμος μου. μια πολεμίστρα ανταλλαγή για τη δική μου την ψευδαίσθηση . ότι είμαστε ζεύγη αρκετά για να ανεβάσουμε την μπουκαπόρτα του πλοίου και να σαλπάρουμε. ότι ξέρουμε να χειριστούμε κουπιά και ψεύδη , ίσα να μας κρατήσουν σε άλλη ακτή.
μαζεύουμε αντοχές, από τα σκουπίδια των άλλων , από τα δάκρυα που δε βγήκαν ποτέ στην επιφάνεια, τις αγκαλιές που δε δόθηκαν ποτέ κι όμως ήθελαν τόσο να εννοούνται, από κουβέντες που δεν ειπώθηκαν, από πληγές που δεν επουλώθηκαν. γύρω μου χιλιάδες κομμάτια και χάνω κι εγώ τη διορατικότητα να καταλάβω με τι καρφιά μπορούν να μείνουν ενωμένα , να μη σκορπίσουν κι αυτά.
γυρίζω, μεγαλώνω ,δεν εστιάζω.
μαζεύουμε μαδέρια. όσο πιο πολλά, τόσο καθυστερούμε. και μπαίνουν τα νερά. και μουλιάζουν οι ζωές μας και αλάτι πιάνουν τα κόκαλα και τα αστέρια που μαζεύαμε με τόση ξοδεμένη φαντασία σκουριάζουν και λάμψη δεν έχουν ούτε στα δυο αν τα κόψεις, , μια δύσκαμπτη καθημερινότητα για μια κιβωτό που δε χτίζεται ποτέ. κι οι ζωγραφιές που ετοίμαζα για να στολίσω τους τέσσερις τοίχους, μουτζουρωμένες επιπλέουν στον αχέροντά τους κι έρχονται και συσσωρεύονται οι λέοντες, οι καμηλοπαρδάλεις και οι ρινόκεροι και μας κοιτούν στα μάτια, κι εγώ να κάνω τον ανήξερο, να λέω δεν έχω μάτια έχω λέπια, γιατί να πρέπει η ζωή μου στην αλληγορία να δώσει τη θέση, γιατί να έχω τόση άμμο στα χέρια μου κολλημένη, γιατί να υπάρχει τόση καθυστέρηση στο κτίσιμο, γιατί μαζεύουμε όταν θα έπρεπε όλα να τα πετάξουμε, γιατί να μπαίνει το νερό σε τόση ερημιά;
Οι αγαπημένες ταινίες δεν έχουν ηλικία , ούτε ιδιαίτερη αφορμή για να έρθουν στη μνήμη γυρεύουν. Είναι αστραπιαίες απαντήσεις σε ερωτήσεις που σου κάνουν ή κάνεις εσύ στον εαυτό σου. Οι δικές μου αγαπημένες ταινίες πήραν τη θέση τους , όταν έπρεπε να πάρω αποφάσεις στη ζωή μου, γι'αυτό και οι περισσότερες απ΄αυτές θυμίζουν κάτι από μένα. Ρωτώντας τον φίλο Leviathan να μου πει για μια από τις δικές του αγαπημένες ταινίες, τον βρήκα σαν έτοιμο από καιρό να απαντήσει. Κάτι που δείχνει ότι και η δική του ζωή βρίσκεται σ'αυτήν.
Juliette Binoche / Krzysztof Kieslowski '' Trois Couleurs : Bleu '' / 1993
''Σε Αποχρώσεις Του Μπλε
Με ρυθμούς αργούς, με βήματα σταθερά μα και αβέβαια, βυθίζεσαι στο μπλε. Πότε ανοιχτό και πότε σκούρο...γιατί η ζωή έτσι είναι, δεν έχει μόνο μια απόχρωση.
Ζεις με έναν άνθρωπο για χρόνια. Είναι ο άνθρωπος σου, η οικογένειά σου, το άλλο σου μισό, του έχεις τυφλή εμπιστοσύνη. Νομίζεις πως ξέρεις τα πάντα γι' αυτόν. Κάνεις όμως λάθος...
Ο άνθρωπός σου φεύγει αναπάντεχα. Μαζί του και ο καρπός του έρωτά σου. Μένεις ολομόναχος. Χάνεται η γη κάτω από τα πόδια σου. Ως αποτέλεσμα παίρνεις μιαν απόφαση, δύσκολη και μάλλον ανέφικτη. Αποκόβεσαι από το παρελθόν σου. Βγάζεις έξω από τη ζωή σου κάθε τι που στο θυμίζει. Αλλάζεις ζωή. Αλλάζεις σπίτι. Χάνεσαι από γνωστούς και φίλους. Αυτό όμως δεν είναι λύση. Γιατί ο πόνος της απώλειας δεν είναι αρκετός...
Ο κόσμος σου γκρεμίζεται έτσι κι αλλιώς και θα γκρεμιστεί κι άλλο,αφού δεν μπορείς ακόμη να φανταστείς το μέγεθος της αλήθειας. Ο άνθρωπος σου είχε μια δεύτερη ζωή, καλά κρυμμένη, από εσένα, από όλους. Ξαφνικά βρίσκεις το παρελθόν μπροστά σου. Σκέφτεσαι πως ζούσες με κάποιον που ουσιαστικά δεν ήξερες. Που δε σε αγαπούσε αρκετά για να παραδεχτεί το λάθος του και τα αποτελέσματα των πράξεών του. Και το χειρότερο, που ήταν έτοιμος να σε αφήσει. Και έρχεται η μελαγχολία, η άρνηση, η απομόνωση...για δεύτερη φορά...
Τότε βρίσκεσαι σε ένα κρίσιμο σημείο. Στο πιο κρίσιμο απ' όλα. Πρέπει απαραιτήτως και επειγόντως να πάρεις μιαν απόφαση. Ξανά. Θα μείνεις έτσι ή θα κανείς μια νέα αρχή αφήνοντάς τα όλα πίσω σου;
Και ναι...ο εαυτός σου θα σε εκπλήξει. Θα αποδεχτείς το παρελθόν, θα το αγκαλιάσεις, ίσως και από ανάγκη, ίσως γιατί βλέπεις πως είναι η μόνη λύση και τότε θα νιώσεις ελεύθερος. Πιο ελεύθερος από ποτέ. Ξαφνικά όλα γίνονται δυνατά. Θα κανείς την υπέρβαση, θα μάθεις πως έχεις τη δύναμη για κάτι ακόμη περισσότερο. Και αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από τη συγχώρεση.
Μ' αυτό το τρόπο οι δρόμοι ανοίγονται και πάλι μπροστά σου, αρχίζεις και ζεις ξανά...Το χαμόγελο επιστρέφει στο πρόσωπό σου...γιατί όχι και ο έρωτας...
*Σκέψεις με αφορμή την αριστουργηματική κινηματογραφική ταινία του Krzysztof Kieślowski, Trois Couleurs: Bleu. Μια ταινία που μιλά για τα αναπάντεχα της ζωής, τις δυσάρεστες εκπλήξεις που συχνά μας επιφυλάσσει, για συναισθηματική ελευθερία, για θέληση, για αγάπη και για νέα ξεκινήματα. Και όλα αυτά μαζί με την αριστουργηματική μουσική του Zbigniew Preisner που υπογραμμίζει μοναδικά τις συναισθηματικές μεταπτώσεις της ηρωίδας και που παίζει γι' αυτό το λόγο πρωταγωνιστικό ρόλο.''
* ένα από τα blog που παρακολουθώ ανελλιπώς τα τελευταία χρόνια, είναι το blog του φίλου Leviathan από την Καβάλα http://leviathanfromkavala.blogspot.gr/ . Ο λόγος είναι γιατί είναι αυστηρά κινηματογραφικό κι αφού το σινεμά είναι μια δεύτερή μου μνήμη, ανατρέχω συχνά εκεί για πληροφορίες. Τον ευχαριστώ διπλά για την τόση θερμή αποδοχή του αιτήματός μου να τον φιλοξενήσω αφενός και για τη φροντίδα που επέδειξε αφετέρου. Αναμένουμε τα υπόλοιπα χρώματα !
ανήσυχα γιατί έτσι καταλαβαίνεις ότι είναι και ζωντανά. σκέψεις δεύτερης εβδομάδας : μια ραδιοφωνική εκπομπή χρειάζεται σίγουρα αρκετή προετοιμασία, στην επιλογή των κομματιών , το σχολιασμό και το στήσιμο. αυτό όμως που δύσκολα πετυχαίνεις είναι το αυθόρμητο, να μιλάς και να βγάζεις τη δική σου ειλικρίνεια ή ακόμα η δική σου ειλικρίνεια να πεισμώνει μπροστά στων άλλων.στο δεύτερο ραδιοφωνικό sUrE aBoUt nOw ακούστηκαν τα παρακάτω αγαπημένα :
Yann Tiersen - Western / Hurts - Confide in me / Alexander - Bad bad love / Στάθης Δρογώσης -Δεν σε ξεχνώ / Morrissey - Interlude / Adele - Skyfall / Great Lake Swimmers - I could be Nothing / Smith & Burrows - Wonderful life / Minor Project feat. Marietta Fafouti - Fairytale / Madredeus - O pastor / Δήμητρα Γαλάνη - Δίψα / Moby - The day / Benjamin Biolay - Tout ca tourmente / Lhasa de Sela - Rising / Francoise Hardy - Le temps de l 'amour / Matthias Harris - Somebody that i used to know / The temper trap - Sweet Disposition / Fun. ft. Janelle Monae - We are young / Marianne Faithfull & Billy Corgan - I'm on fire / Τάνια Τσανακλίδου -Πέμπτος Όροφος / Radical Face - Welcome Home, Son / James Vincent Mc Morrow - Higher Love / First Aid kit - The Lion's Roar / Ηλίας Βαμβακούσης + Νατάσσα Μποφίλιου -Du Tonic / Florence & the Machine - Shake it out / Nick Cave - Carry me / Victor ft Stathis Drakos - Tα ήσυχα βράδια / The Irrepressibles - In this shirt / One Republic - Marching On
το επόμενο ραντεβού μας είναι ήδη πιο κοντά /Σάββατο 13/10
''Η πόλη αυξάνεται ανεξέλεγκτα και ατελώς. Μια πυκνοκατοικημένη πόλη σε μια ερημωμένη χώρα. Μια πόλη στην οποία χιλιάδες κτίρια υψώνονται στον ουρανό. Χωρίς κανένα κριτήριο. Δίπλα σε ένα ψηλό, ένα μικρό. Δίπλα σε ένα λογικό,ένα παράλογο. Δίπλα σε ένα γαλλικό,κάποιο χωρίς κανένα στυλ. Αυτές οι ανωμαλίες ίσως μας αντικατοπτρίζουν απόλυτα. Αισθητικές και ηθικές ανωμαλίες. Αυτά τα κτίρια, που δεν ακολουθούν καμία λογική, δείχνουν κακό σχεδιασμό. Ακριβώς όπως οι ζωές μας: Δεν έχουμε ιδέα πώς θέλουμε να είναι. Ζούμε λες και η πόλη μας είναι μια στάση. Δημιουργήσαμε μια "κουλτούρα ενοίκων". Τα κτίρια γίνονται όλο και πιο μικρά... για να κάνουν χώρο για ακόμη μικρότερα. Τα διαμερίσματα μετρώνται από τον αριθμό των δωματίων τους... και κυμαίνονται από 5 δωμάτια με μπαλκόνια, παιδότοπους, δωμάτια υπηρεσίας και αποθήκες... μέχρι διαμερίσματα ενός δωματίου γνωστά και ως "σπιρτόκουτα". Ακριβώς όπως σχεδόν όλα τα χειροποίητα αντικείμενα, τα κτίρια κατασκευάζονται για να μας διαφοροποιούν. Υπάρχει μια μπροστινή και μια πίσω πλευρά. Ψηλά και χαμηλά διαμερίσματα. Το υποσχόμενο φως και η θέα... σπάνια συμπίπτουν με την πραγματικότητα. Τι μπορεί να περιμένει κανείς από μια πόλη... που γυρίζει την πλάτη στο ποτάμι της; Είμαι πεπεισμένος ότι οι χωρισμοί, τα διαζύγια, η ενδοοικογενειακή βία, η πληθώρα των καλωδιακών τηλεοπτικών σταθμών, η έλλειψη επικοινωνίας, η νωθρότητα, η απάθεια, η κατάθλιψη, η αυτοκτονία, οι νευρώσεις, οι κρίσεις πανικού, η παχυσαρκία, η υπερένταση, η ανασφάλεια, η υποχονδρία, το άγχος και η καθιστική ζωή... οφείλονται σε αρχιτέκτονες και οικοδόμους. Υποφέρω από όλες αυτές τις ασθένειες... εκτός από την αυτοκτονία. ''
* Medianeras by Gustavo Taretto , 2011 Όταν κάποιος άλλος το λέει καλύτερα από σένα, για σένα.
