μπρούμητα

Οι μέρες ζεσταίνουν
κι αρχίζουν τα παράθυρα να ξενοκοιμούνται
πότε στου ενός γείτονα το μπαλκόνι
και πότε στου άλλου.
Δεν τους μιλώ
ξέρω πως στο τέλος θα γυρίσουν σε μένα.
Πλαγιάζω με τα χρόνια μπρούμητα

να μην ξεσκεπάζονται τη νύχτα

να μην κοιτάζουν ταβάνι

να μην τρίβουν τις ανάσες τους στα σεντόνια

κι αυτά δε λένε να καταλάβουν
πως κάνω τα πάντα για να μην το σκάσουν
κι όχι για να τα σκάσω.
Το ταβάνι θα έχει πάντα το ίδιο χρώμα
μόνο που τα καλοκαίρια θα κάνει ρυτίδες
και μία προς μία θα τις ρίχνει πάνω μου.
Δεν είναι που φοβάμαι μη γεράσω,
όμως μου φτάνουν οι δικές μου.
Την ησυχία θα σπάνε τα φύλλα του ανεμιστήρα,
ανακατεύουν τον αέρα
κι ό,τι βγει μου σερβίρουν
ακόμα κι όταν νηστικός θέλω να μείνω.

Οι μέρες ζεσταίνουν
και οι γείτονες μοιράζονται τις εσοχές τους
πότε στη ζωή του ενός
και πότε στου άλλου.
Δεν τους μιλώ,
ξέρω πως θέλουν να τρυπώσουν στη δική μου.
Ξαπλώνω, καμπουριάζω, διπλώνομαι, γραπώνομαι
καμία να μην αφήσω εσοχή εκτεθιμένη.
Θα γίνω ταβάνι ξεφλουδισμένο,
ανεμιστήρας νηστικός και καλοκαίρι της ρουτίνας
και μόνο εξοχές θα δώσω σ' όποιον μάχεται.

Αν με ρωτήσουν τα χρόνια
γιατί μπρούμητα τα βάζω για ύπνο
θα τους μιλήσω για τα παραθυρόφυλλα που ξενοκοιτάζουν.

Παράθυρο

Ένα παράθυρο ανοικτό

Κι απέναντι του ένα δεύτερο

Απ’ το πρωί

Από βραδύς

Από δεν ξέρει κανείς πότε

Συνωμοτούν

Και ανταλλάσουν μυστικά

Ματιές κι αινίγματα

Μιλούν για όταν σφαλιστούν

Όταν πεθάνουν οι ιδιοκτήτες τους

Όταν τους αποχωριστούν μια δια παντός

Και κάνουν τότε τη ζωή τους

Δίχως τα χέρια που τα πασπατεύουν

Δίχως πνοές που τα θολώνουν

Τριξίματα,

Πλυσίματα,

Σπασίματα.

Τότε θα είναι ελεύθερα

Να δείχνουν ό,τι θέλουν

Όποτε θέλουν

Και σε όποιον εκείνα θέλουν.

Σκέψου να τα προλάβει ο παλιατζής

Πόσα παράθυρα θα συναντήσουν να έχουν σπάσει τα δεσμά τους.

Ολάκερος

Όταν αγαπώ, γίνομαι άλλος.

Κατηφορίζω τους δρόμους,

χωρίς να έχω στον νου μου τη θάλασσα που καταλήγω.

Ανηφορίζω τους ουρανούς,

Δίχως να σκέφτομαι

πόσοι ελεύθεροι σκοπευτές είναι ανέραστοι.

Να μην τα πολυλογώ

Δε σκέφτομαι τον κίνδυνο σου

Δεν τον υπολογίζω ως μειονέκτημα

Ούτε κι εσύ τον σκέφτεσαι.

Ανάμεσα μας όμως

ο κίνδυνος

Υπάρχει

Για να με κάνει να σ’ αγγίζω

Με γνώση των συνεπειών του νόμου.

Αν πότε πότε μ’ ακούσεις να ολιγωρώ

Είναι που κάπου στάθηκα

και μετρώ τις απώλειές μου  

Γιατί

μπορεί να σ’ αγαπώ

Αλλά θέλω κι ολάκερος να φτάσω.

Παραγγελία

 Παραγγείλαμε όνειρα

Κι αυτά άργησαν

Το ήξερα πως έπρεπε να είμαστε σαφείς

Στο σχέδιο

Στο νούμερο

Στα χρώματα

Τι να σου κάνει κι ένας ράφτης

Όταν δεν έχεις ιδέα τι θες να φορέσεις

Χίλιες φορές γυμνός

Ναι

Να φοράς μονάχα υποδήματα

Ή με ρολόι στο χέρι

Έτσι κανείς δε θα σε κρίνει

για τα όνειρα που έχεις

αλλά γι’ αυτό που είσαι

πλαδαρό,

σφιχτό

ή κάτι ανάμεσα.

Σημασία έχει τα όνειρα να έρθουν

Πριν αλλάξει η εποχή

Αλλιώς, τρέχα μετά για μεταποίηση.

Και πώς να κάνεις μεταποίηση στο όνειρο;

Δε φταίει όμως ο ράφτης.

Πρώτα μαλώνουμε τη σκέψη μας

Και ύστερα τις πράξεις.  

κάθισμα

Oι τροχοί δε σταματούν,

αλίμονο αν σταματούσαν 

θα έπρεπε στα χέρια να το σπρώχνω το ταξίδι

κι εγώ δεν είμαι ικανός για τόσα βάρη

Ευτυχώς συνεχίζουν

το τρένο συνεχίζει 

ούτε επιταχύνει

ούτε επιβραδύνει

μία πορεία μονότονη

ίσα που προλαβαίνεις τα παράθυρα 

ν'ανοιγοκλείνεις με τα βλέφαρα

ίσα που προλαβαίνεις να δακρύσεις

κι αυτό να στεγνώσει .

Το έξω περιβάλλον σε χαιρετά

ασθμαίνοντας

ε, εσύ με τις ψευδαισθήσεις,

για πού το βαλες;

Ο οδηγός ονειρεύεται πως είναι καβαλάρης

λες θα το σηκώσει το τρένο στα δυο πίσω πόδια

και θα πρέπει να κάνεις τη μεγάλη τη φιγούρα.

Τελικά βιδώνεσαι στο κάθισμα,

κι ας σ'ενοχλεί

σκληρό και πού να χωρέσεις τα πόδια  

γίνεσαι ένα με το φθαρμένο βελούδο

έχει μια ήρεμη συνείδηση

που τη θαυμάζεις. 

Στο κάτω κάτω, 

μέχρι να δεις τερματικό σταθμό

έχεις δικαίωμα να σαι κι εσύ φθαρμένος.