Χόβολη

Σου φτιάχνω καφέ ελληνικό

 - μου αρέσει το λευκό και το γαλάζιο • μια γουλιά για το καθένα - 

Τι θες ; 

Να γίνω η γουλιά σου.

 Τι μπορείς ; 

Να γίνεις κι εσύ.

Σερβίρω σε πιατάκι λευκό - 

κάποτε έκανα συλλογή από πιατάκια χρησιμοποιημένα . 

Τα έβαζα μπροστά μου και τους έδινα ονόματα - 

είχα την Κατερίνα , τον Στέλιο, τον Αντώνη , τη Μάρα 
τις πορσελάνες και τους πηλούς μου - ,  

 σκεφτόμουν τα δάκτυλα που τα έπιαναν , 

τα χείλη που έσκυβαν από πάνω τους . 

Έκανα συλλογή από δάκτυλά που δεν άγγιξα ποτέ- 

σε μια ώρα ανάγκης ίσως μ' αγγίξουν αυτά .

Σου φτιάχνω καφέ , 

όχι για να μπεις κι εσύ στη συλλογή μου , 

αλλά για να γίνω εγώ το πιατάκι στη δική σου 
η πορσελάνη σου
υλικό ακριβό

να έχεις κάπου δάκτυλα ν' ακουμπάς κι ανάσες να γέρνεις .
Εγώ αντιθέτως νομίζω πως γερνώ
δεν είμαι σίγουρος αν μπαγιατεύουν οι αγάπες ,
αν χάνουν τη μυρωδιά τους ή γίνονται όλα ένας ντελβές.
Κάνω συλλογή από λέξεις
με την ίδια συχνότητα που μάζευα πιατάκια.
Δε τους δίνω ονόματα , παίρνω τα δικά τους .
Είμαι ο καφές , η γουλιά και ο ντελβές του.
Εσύ δεν ξέρω τι είσαι.

Οι μυρωδιές του καφέ μας εξημερώνουν . 

Δεν κάνω συλλογές
είμ' ένα μέρος τους πια•
τα δάκτυλα μαυρίζουν στα ντουλάπια . 

Η δική σου μυρωδιά δε μαυρίζει
 ποτέ.

Τη βάζω στη χόβολη
στη χόβολη
και με ζεσταίνει .
Το σπίτι όλο έχει τη μυρωδιά του καφέ σου .
Εγώ εξαρτιέμαι από τους κόκκους καφεΐνης
την ίδια στιγμή που οι κόκκοι γίνονται ανάμνηση .
Σου φτιάχνω καφέ ελληνικό
γιατί δεν έχω άλλη συνταγή να με ζεσταίνει τόσο.

ρολόι χειρός

φοράω το πρώτο μου ρολόι / 

δε φορούσα ποτέ / όμως τώρα θέλω 

/ χρόνους / καταπακτές / λουράκια και κουμπώματα και μπαταρίες/ 

φρέσκες /

 η φύση έχει τα γρανάζια της / θέλω να έχω τα δικά μου / 

στο παρελθόν ήμουν ξεκούρδιστος / 

τώρα ζηλεύω κάθε μετρονόμο /

 παλιότερα με στένευε / ο χρόνος / στον καρπό/  

φάκα κι εγώ ποντίκι / 

τυράκι χρόνε δώσε μου να σε αντέχω / κι ας μείνω δίχως πόδι /

 δίχως χέρι και ουρά / 

θα γίνεις τρωκτικό κι εγώ το γεύμα σου / 

 φοράω το ρολόι του παππού / τον χάσαμε σαν πέρυσι  σ' ένα νοσοκομείο /

 εκείνος πρόλαβε και βγήκε από τον χρόνο /

 δεν είχε αισθήσεις και δεν έβλεπε τους δείκτες / 

ο χρόνος όλος ετυφλώθη / 

κι εμείς οι σκύλοι του να τον περνάμε πεζοδρόμια / 

είχε καρπούς γυμνός / ήταν ελεύθερος και πέθανε / 

ο χρόνος είναι τελικά αυτό που μπαίνει μες στο χώμα /

 δίχως βαλίτσα / μόνο γροθιές / 

ο χρόνος και οι άνθρωποι δεν συμβαδίζουν / 

ένας καυγάς στο κάτω κάτω / 

θα σου κρατάω μούτρα που μετράς χωρίς εμένα / 

θα σε γιορτάζω σαν επέτειο / σε ξένα χέρια • 

φοράω το πρώτο μου ρολόι / 

ετών 40 το ρολόι / 

εγώ στα 32 / αυτό δουλεύει πιο καλά από μένα 

αναπαλαίωση

ξεσκονίζω τις λεπτομέρειες

απ'το πρωί έχω τα μάτια μου να τρέχουν 

οι λεπτομέρειες στη θέση τους 

ατάραχες ή σοβαρές, απαρατήρητες περνούν 

από το βράδυ ως το ζενίθ μου, 

απ' το πρωί ως το ναδίρ μου, 

μια κλίμακα μέσα μου γεμάτη λεπτομέρειες

να πιάνουν σκόνη

κι ένας ανελκυστήρας εγώ

ισόγειο με ρετιρέ

σκάλες, φεγγίτες, ένοικοι

 - μέχρι να φύγει η σκόνη απ'την ταράτσα , 

σκεπάζονται τα πόδια μου 

άλλοι το λένε αλλεργία κι άλλοι αργοπορία 

οι λεπτομέρειες εμένα με γεμίζουν τύψεις 

συρτάρια οι τύψεις 

ντουλάπες οι τύψεις 

κι εγώ μια ναφθαλίνη γίνομαι 

μη με φας σκώρε 

θα σε ταΐσω ρούχα , δέρματα, αγκαλιές 

άσε με να γεράσω στο συρτάρι μου 

να δω τη σκόνη να παίρνει το μπόι μου • 

το επιπλάκι μου δεν αντιλέγει 

κάθε Σεπτέμβρη ανοίγει μια σταλιά τα φύλλα του 

και μπαίνει φως

ξεσκονίζω το φως 

δε θέλω άλλο να με γδέρνει η επιφάνεια 

θέλω να σκάψω από μέσα το επιπλάκι μου 

άσε με σκώρε 

να δω το φως χορτάτος 

κι ύστερα θα ανεβοκατεβαίνω τα σκαλιά 

θα λαχανιάζω 

κι οι λεπτομέρειες μαζί μου 

άμαθες να τρέχουν πίσω μου 

στη θάλασσα θα πέφτουν για νερό • 

οι θάλασσες με συμπαθούν 

για μένα θα τις πνίξουν 

στη θέση τους θα βάλω κάδρα 

όλες εκείνες οι πληγές που έκανα στο πάτωμα σκουπίζοντας 

θα γίνουν έργα τέχνης . 

επιστροφή

στο σχολείο και στο ραδιόφωνο

κι ας λες δεν την αντέχω την επιστροφή, δώσε μου άλλες δυο μέρες

μία, τρεις, δώσε ό,τι έχεις ευχαρίστηση

αρκεί να μείνω λίγο παραπάνω στο κρεβάτι, 

στους φίλους, στα κρασιά και στα ξενύχτια τους.

επιστρέφεις

κι είσαι τυχερός αν σε περιμένουν με χαμόγελα

κι αγκαλιές. και μουσικές.

πρώτη εκπομπή της χρονιάς.

συνεχίζουμε. κάθε πέμπτη 18.00 - 20.00

maga.gr/radio . φυσικά.

SuRe aBoUt nOw 3.0.15 - mAga.gr/radio (08.01.15) by Μάριος Μάζαρης on Mixcloud

καρουζέλ

γυρίζουμε και γυρίζουμε και γυρίζουμε

ο ένας δίπλα στον άλλον, κι ο καθένας μόνος του

στο δικό του άλογο

που δεν πλησιάζουν, που δεν αγαπιούνται αυτά τα άλογα, 

που δεν έρχονται ποτέ σε επαφή το ένα με το άλλο

γιατί δε θέλουν ή δεν μπορούν

 -πρώτα δε θέλουν κι ύστερα δεν μπορούν- 

μόνο το ένα παίρνει μια μυρωδιά από το άλλο

από τα χνώτα του, από τα σκέλια του, απ'τον ιδρώτα

κι από τις μυρωδιές αυτές κοίτα πώς λάμπουν.

γυρίζουμε και γυρίζουμε και γυρίζουμε

και θέλουμε κι εμείς να λάμψουμε μαζί τους, 

πάνω τους, 

να ανταλλάξουμε μυρωδιές,

να γίνει ο κόσμος όλος μια μυρωδιά

κι εμείς κομμάτι της.

πού και πού κοιταζόμαστε 

έτοιμοι να ανταλλάξουμε δυο λέξεις,

μου λείπει το άλογο που χώραγε και τους δυο μας στη ράχη του,

μου λες,

ζαλίζομαι, σου λέω,

το είδες πουθενά; με ρωτάς

τι να απέγινε; σου απαντώ 

και κανείς δε βγάζει νόημα ή απάντηση σωστή δεν παίρνει

γιατί δεν υπάρχουν νοήματα άλλα

μονάχα γυρίζουμε και γυρίζουμε και γυρίζουμε

και θέλω να σου πιάσω το χέρι 

και φοβάμαι μην πέσω και κτυπήσω

και θέλω να σε πάρω αγκαλιά 

όμως δεν ξέρω πώς σταματά αυτό το καρουζέλ.

άλλαξε ο χρόνος και μαζί του αλλάζουμε κι εμείς,

δε μας κοιτά κανείς, το λούνα παρκ δουλεύει δίχως πελατεία

τα άλογα δε σταματούν να τρέχουν, 

εμείς όμως δε λάμπουμε μαζί τους, 

μονάχα σκονιζόμαστε σε κάθε μας στροφή .

κι όλη αυτή η σκόνη έρχεται σαν χιόνι, σαν κρύο έρχεται

βάζω τα χέρια μου το ένα δίπλα στο άλλο να τα τρίψω

κι εύχομαι

δώσε μου μια με τ'άλογό σου

γκρέμισέ με επιτέλους μια φορά,

κι εγώ σαν πέσω θα συρθώ μέχρι να κάτσω δίπλα σου.