Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010

σαν polaroid πουθενά

Σαν τις παλιές φωτογραφίες τίποτα πιο σημαντικό δε βρίσκεις κάτω από τη σκόνη σου. Από αυτή που αλείφει στρώματα αμέτρητα τα ράφια του σαλονιού και σε εμποδίζει να θυμηθείς το χρώμα τους.
Περνάς το δάκτυλο από την άμμο στο σαλόνι που βρέθηκε και σκάβεις τις δικές σου όψεις παρελθόντος. Έπιασα πολλές φορές τις στοίβες με τις εικόνες που τυπώθηκαν και τις αμέτρητες που ηλεκτρονικά κοιμούνται σε νάρκη άνευ εποχών και με τις μάζες τους απόρησα. Στις πόσες λήψεις θα χορτάσει ο καθένας μας την όψη του, στις πόσες του εικόνες θα το δει να λιώνει το προσωπείο του ; 
Έχω στο νου μου παιδικές φωτογραφίες από αγρούς με παπαρούνες κατακόκκινες και παραλίες που στο καθαρό τους ντρέπεσαι να βουτήξεις και φοβάμαι να παραδεχτώ ότι αυτή η αυθόρμητη ζωή μας πέρασε. Και πως περάσαμε στην ξιπασμένα τη στημένη,δεν κατάλαβα. Όλες θα είναι αντιγραφές η μία της άλλης σου εικόνας.Όλες θα είναι με κεριά, με χέρια που ακουμπούν δήθεν τυχαία το πρόσωπο και καμιά να σε δείχνει να τρέχεις προς τη θάλασσα ή να αγκαλιάζεις τον πρώτο φίλο που έκανες ποτέ ή να σβήνεις κεριά γενέθλια. Όλα μαζί μας σοβαρεύουν και τα πόδια βαραίνουν στο έδαφος και τώρα δεν πετάνε ψηλά τα μυαλά αλλά κοιμούνται . Όσα καταργήσαμε λόγω ενήλικου μας τρόπου, είναι όσα μπορούμε ηδονικά και μυστικά να αναζητούμε . Αλλά κι αυτό δε θα το κάνουμε χωρίς ανάλογες μας τύψεις. 


5 σχόλια:

Prisoned Soul είπε...

Κι όμως όσο συνεχίζουν εδώ, άτομα σαν εσένα, το μυαλό ποτέ δεν φεύγει από κείνη την ηλικία που σαν παιδί τρέχεις στη θάλασσα και την αγκαλιάζεις. Τα πόδια μπορεί βαριά να πατούν πάνω στη γη αλλά βγάζει φτερά η καρδιά και ταξιδεύει ελεύθερη!
Ταξίδεψε καλέ μου και μαζί σου πάρε κι εμάς...

Ανώνυμος είπε...

Χτες κάπου εντός της νυχτός όταν πατούσα ender για να αφήσω το σχόλιο μου... το δίχτυο γκρεμίστηκε για ώρες... οπότε θα προσπαθήσω να θυμηθώ τί ήθελα να πω...


Α! Ναι θυμήθηκα! Η λέξη κλειδί ήταν "αυθορμητισμός".

Δηλαδή πίσω από όλες αυτές τις φωτογραφίες αυτό που έχουμε χάσει ουσιαστικά δεν είναι ο εαυτός μας... καθώς κομμάτι μας είναι και αυτές... αλλά τον παιδικό αυθορμητισμό μας... στα "θέλω" και τα "πρέπει" των άλλων... Θαρρώ πως όλα είναι θέμα επιλογής... οπότε ας ξανα-επιλέξουμε...

Σας χαιρετούμε

Ανώνυμος είπε...

skoni...k pws den antexw ta tinagmata tou mesa viou,eksw.. eipe kapote i dimoula.
me mia tasi agioopoiisis twn pragmatwn,as poume oti wrimasame.
kai i paidiki vevaia aythormiti kinisi se enan eniliko einai kammia fora omorfa grafiki...an skefteis..
kalo vrady.
paco
einai o anwnimos,akolouthisa tin protropi sou kai upografw then ;-)

MYSTELIOS είπε...

Kαλησπέρα φίλε Μάριε , πάντα πολύ ενδιαφέροντα τα κείμενα σου , καταφέρνεις με τον μαγικό σου τρόπο να μας προβληματίζεις !!!!

marios104 είπε...

@Sweet truth : Μακάρι να υπήρχε τρόπος να ταξιδεύουν οι άνθρωποι σε παρέες, βλέπεις μόνο το αντίθετο να συμβαίνει, κατά μόνας πάνε όλοι ...Γεια σου καλή μου φίλη.

@ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ : Αυθόρμητα να απαντήσω είναι το πιο εύκολο, πολλές φορές με έφερε σε δύσκολη θέση κι όμως μέσα μου δεν το εγκαταλείπω το αυθόρμητο .Έχεις δίκιο Οδοιπόρε, ακόμα και τα βήματα προμελετημένα είναι πια.

@Ανώνυμος : Την αγάπη μου στα γραφθέντα της Δημουλά ίσως την ξέρεις ήδη. Κι αυτός ο ώριμος ο παιδικός μας κόσμος με ανέχεται όσο κι εγώ. Και τον αντέχω, όσο κι αυτός.

@ART-TRAVELLER :Το ενδιαφέρον το προσθέτετε εσείς φίλε ταξιδευτή μου :-)