6 Γενάρη. Οι μέρες περνούν. Φώτα και σχέδια που θέλουν ακόμα το σκοτάδι τους. Έχει ένα σκοτάδι απόψε που κι αν κυλιστείς επάνω του πάλι θα σε ζεστάνει. Ξημερώνει γιορτή. 7 Γενάρη. Σε λένε και Γιάννη, το θυμάσαι κάτι τέτοιες στιγμές που παιδί σε φωνάζουν κοντά τους συγγενείς . Χαρτονομίσματα στις τσέπες και σκυμμένο κεφάλι. Η ντροπή είναι παιδικό άλλοθι. Μετά σκέτη ανάμνηση. 8 Γενάρη. Πλένεις πιάτα, ποτήρια, ό,τι απέμεινε απ΄τη γιορτή που σκάρωσες.Με ένα σώμα να παραπονιέται αλλά με την ψυχή να γελάει. Αγαπάς κι αυτό είναι ένα δώρο που δεν κατακτάς, σε κατακτά και ισοπεδώνει.
Ύπνος για λίγες ώρες. Τα Χριστούγεννα σε χαιρετούν, περνούν απ'το σαλόνι και υποκλίνονται. Με ένα φιλί στο μάγουλο κι εσύ τους δίνεις ραντεβού. Όταν γυρίσουν πίσω, θα στο επιστρέψουν.9 Γενάρη. Χορωδία. Τραγούδια. Ψίθυροι και αινίγματα. Παρέα και στις νότες, να διασκεδάζεις τα πεντάγραμμα που περιμένουν από σένα τη συνέπεια. 10 Γενάρη. Επιστροφή στα σχολεία, με τρακ σαν την πρώτη φορά. Ζέστανε το μέσα σου απ'τα λόγια τους. Ναι μου λείψατε κι εμένα, απαντάς και κρύβεις το χαμόγελο. Έτσι, να έχουμε πάντα κάτι να περιμένουμε. Φωτοτυπίες, πίνακες και κιμωλίες. Σε τιμωρώ μικρό παιδί μέσα στο ενήλικο το σώμα να κοιμάσαι.
12 Γενάρη. Απεργίες, στάσεις, κλείνεσαι σπίτι. Ουφ κι αυτή η ανοχή σε υπερτοκίζει. Έρμαιος και δίχως αυτοκίνητο. Χάνεις το μάθημα.14 Γενάρη. Άλλο ένα σινεμά. Πολυθρόνα και χάνεσαι μέσα της .οργασμός σε βελούδινο κάθισμα. Αν μπορείς τεκνοποιείς στις αίθουσες εικόνες . 16 Γενάρη. Μοναστηράκι. Τουρίστας αιώνιος μες στο ψιλόβροχο. Βρέξε με και θα στα πω όλα. Με τη βροχή έχω παλέψει για να χάνω πάντα. Γυρίζεις βράδυ. Γρατζουνάς την κιθάρα.Σε βλέπεις να καθρεφτίζεσαι στο ταμπλό της. Τα μάτια σκίζονται στις χορδές. Τα κλείνεις και αποκοιμάσαι. Ξημερώνει νέα εβδομάδα. 17 Γενάρη. Όλα τα βήματα μέχρι το τώρα. Φοβάσαι; Όχι, εδώ και καιρό. Περιμένεις; Όχι πάντα. Σηκώνεσαι.γελάς.γράφεις.ακούς ξανά Λιλιπούπολη και φρουτοπία.πλάτωνος και Δεληβοριά.καραίνδρου και gainsbourg. αν οι μήνες είχαν λόγια θα έλεγαν κι άλλο.
κι αν το άλλο σου είχε λέξεις θα έλεγε μείνε.
3 σχόλια:
Μέρες όψιμες που καθηλωτικά κινούνται, στο τζάμι μιας ύπαρξης ξαπλώνουν ώσπου πάνω της να σιγολιώσουν
πρώιμος παρατηρητής, ονειρικός σκηνοθέτης γευστικών στιγμών κλειδωμένων σε χρόνους γυμνούς πια
Λες και από σχέδια πόνου την μορφή σου έφτιαχνες έτσι που οι σταγόνες σου το χώμα να δροσίσουν, η μυρωδάτη αφή στο αίμα σου να κυλήσει
Λέξεις πρότερα στωικές σ αγκάθια στρώνονται το χρώμα τους να φορέσουν έτσι που τις υπάρξεις ταιριαστά να μοιράσουν
Διθέσια πολυθρόνα αφημένη στο τώρα που το άγνωστο θα τεκνοποιεί αγκαλιά μ αγγίγματα βελούδινα
Δ.
Είμαι ακόμα υπό την επήρεια του The lucky one και του κειμένου σου.. Εξαιρετικός συνδυασμός, πραγματικά. Δεν περίμενα ότι θα μπορούσες να με μαγεψεις έτσι, ξανά. Και δηλώνω ευτυχής για τη "γνωριμία".
υγ το νιώθει τουλάχιστον ένας ακόμα, λοιπόν, πως όταν μπεις στην τάξη αρκεί ένα χαμόγελο απ' τα παιδιά για να ξεχάσεις ό,τι τυχόν σε βασάνιζε ως εκείνη την ώρα.
@Ανώνυμος : Πάντα το παθαίνω με τα σχόλια,να μη βρίσκω λέξεις κατάλληλες,άλλος άνθρωπος γίνομαι. Εδώ τα κατάφερες.Με ισοπέδωσες και περιμένω τη δική σου ανάρτηση ακόμα και με ψευδώνυμο. Εκλιπαρώ!
@Lali: Ευτυχής κι αυτός που άγνωστος παρέμεινε αν και γνωστός. Ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα λόγια.Ναι, ένα χαμόγελο σε κάνει λιώμα. Φαντάσου πολλά.
Δημοσίευση σχολίου