Ό,τι ο άνθρωπος κατάφερε ήταν (και πάντα αυτό θα'ναι) εξαιτίας του αέρα
αυτού που πάνω απ'το κεφάλι μας φυσά,που παίρνει τα μυαλά μας
αυτού που φυσαλίδες σχηματίζει στο στομάχι
κόμπους και αναστεναγμούς,
αέρα που πλάθεις όνειρα άσπρα και στη συνέχεια τα βάφεις ανεξίτηλα
κι αυτό που ξεφυσάς από αγανάκτηση.
Κάπου εκεί ψηλά σκόρπιο υλικό είναι και το μπαλόνι σου.
Γελάω κάθε φορά με αυτή τη σκέψη και την εικόνα της ταινίας
εκεί ένας ήρωας παιδικός με κόκκινο μπαλόνι από την πόλη δραπετεύει
κι εγώ θυμάμαι το μπαλόνι που μου ξέφυγε
ένα μεσημέρι από το χέρι
στο παράθυρο της γιαγιάς μου.
Πολύχρωμο μπαλόνι από ήλιον ταϊσμένο
το είδα να φεύγει από το χέρι μου και να ανεβαίνει ψηλά.
Ανέβαινε εκείνο κι εγώ το κοιτούσα.
Έφυγε! της είπα
και εκείνη μου γέλασε, δεν έπρεπε να το αφήσεις, μου απάντησε
τώρα θα απλωθεί σαν σκουπίδι στο διάστημα
αν δεν καταλήξει να σκάσει από του ήλιου την ανάσα και καταλήξει πάλι στη γη.
Δεν πειράζει, σκέφτηκα, κι αν γίνει σκουπίδι θα είναι πολύχρωμο.
'Εμεινα θυμάμαι να το κοιτάζω ώρα να απομακρύνεται όλο και πιο ψηλά
μέχρι που έγινε κουκκίδα.
Πολλά χρόνια μετά πέθανε κι εκείνη και κάπως μυστικά της είπα την ώρα της ταφής
τώρα γιαγιά θα βρεις εσύ το μπαλόνι μου.
Θα γίνεις κι εσύ πολύχρωμη.
κι όλα αυτά συνειρμικά από ένα βίντεο τα ξεσκέπασα σήμερα.
4 σχόλια:
ξερεις κατι? τα πολυχρωμα μπαλονια δε σκανε , χανονται στον ουρανο αλλα μεταξυ μας να σου πω ενα μυστικο, δεν χανονται πανε σε αλλο πλανητη και κει παιζουν χωρις ηλιον
θα κανει παντα συντροφια στην γιαγια
σ εκεινο τον πλανητη η γιαγια και το μπαλονι θα ζει για παντα , και μεσα σαυτρο το παντα σε περιμενουν
Σ ένα ύψος επίγεια ακριβοθώρητο
Μεταξύ κλαδιών ανήλιαγης άγνοιας
Δεσμών ανείπωτης εξάρτησης
Κίτρινα φύλλα με μια ασέβεια σχεδόν διάτρητη
Την δροσερή τους αγανάκτηση γιορτάζουν
Λίγο μετά τα ξύλινα παπούτσια τους φορούν το θρόισμα της φυγής τους να γευτούν
Μ ένα βηματισμό που τις νότες απλώνει
Σε μια βαρύτητα άνομη παραδίδονται
Την άλογη επιθυμία να σκορπίσουν
Πλάι σε υπερβατικό κύμα αέρα
Με λέξεις που στάζουν θα βρέχονται πια
Μέσα από κάτοπτρα γυάλινα το δικό τους κίτρινο με το γαλάζιο τ ουρανού γλυκά θα μπερδεύουν
Το δικό μας επίγειο στερέωμα με χρώματα παράφορα να πλημμυρίσουν
Έτσι που αστέρια πολύχρωμα ν αγγίξουν τα πόδια μας
Κι εγώ θα μαι εκεί να σου χαρίζω το χρώμα που θα σου ξέφευγε
Δ.
Υπέροχο βίντεο με μια υπέροχη μουσική επένδυση όμως ακόμη πιο υπέροχο είναι το εξαιρετικό σου κείμενο , συνέχισε πάντα έτσι !!!
Καλό Σαββατοκύριακο φίλε Μάριε !!!
@ασωτος γιος : Μέσα σ'αυτό το πάντα θα φυλάξω χώρο για τα όσα όμορφα άκουσα κι ένα μικρό θα κρατήσω και για το δικό σου. Σε ευχαριστώ
πολύ :-)
@Ανώνυμος : Δε θέλω αστέρια στα πόδια, θέλω στα χέρια να βάφουν. Αλλά το χρώμα θα σου επιτρέψω να το συλλέξεις για μένα, δεν αρκώ να το καταφέρω.
@ART-TRAVELLER :Τι όμορφα που θα ήταν να κάναμε όλοι λίγο χώρο στο όμορφο. Μπαλόνι ή μη, αν ξεφουσκώσει θα αφήσει λίγη γλύκα πίσω του. ε ευχαριστώ θερμά φίλε μου.
Δημοσίευση σχολίου