Ανυπάκουοι χρόνοι VI

Ακόμα και η πιο κοινότοπη λέξη
                      δημιουργεί τη δική της σκιά. 


Η αμφιβολία είναι μια πόρτα ανοιχτή.
                   Η σιγουριά ένα κλειστό παράθυρο. 


Και οι δύο έχουν τη σκιά τους 
               και στη σκιά τους στέκομαι να δροσιστώ.

4 φρέσκες πράξεις (πράξη IΙI )

Κοιτάς τα χέρια σου και μοιάζουν ικανά να σε προδώσουν. Όμως το αδύνατο που θες να τους χαρίσεις είναι αρκετή προσποίηση να δώσεις πως κινούνται.

Ίσως η κίνηση τους χτίσει μια ψευδαίσθηση, ίσως κι ακόμη να σου χτίσουν όσα γκρέμισαν τα ίδια. Αυτή σου η πράξη δε θυμίζει την αφή, ούτε στις  5 βασικές αισθήσεις μπαίνει. Θα την ονόμαζες ανάσα μα σε κάτι υπολείπεται. Λέγεται μόνο διάθεση να βγεις απ'τα δεσμά σου. 

Οδός θεωρίας

Τρέχοντας ο νους φτάνει στην άσχημη αιτία του φευγιού,
αυτής που οδήγησε το ξαφνικό να γίνει τώρα.
Δε βρίσκεται η αλήθεια και ούτε οι αφορμές προετοιμάζονται.
Κοντά μας όλα μπορεί να μοιάζουν προμελετημένα, 
οι άνθρωποι να διαγράφονται και να αποχωρούν 
σαν παίκτες παιχνιδιού που για να περάσουμε την ώρα το ξεκινήσαμε 
και στην πορεία βάλαμε στοιχήματα ποιος θα απομείνει τυχερός ... τυχερός και τελευταίος όμως σπάνια συνώνυμα θυμίζουν .
Υπάρχουν θεωρίες και θεωρίες 
για σύμπαντα που συνωμοτούν να ξεπληρώσουν τους χαμένους ,
για αισχρά φερσίματα που τιμωρούνται 
και για πληγές που εξαγνίζονται ...
Αυτές οι θεωρίες όμως νερό καθάριο δεν είναι 
ούτε φάρμακο να τις πιω .
Με τρώνε και με λυτρώνουν να τις σκέφτομαι, 
δεν είναι τόσο ασήμαντες για να τις καρτερώ...
Θέλουν όμως 2 οι θεωρίες να πηγαίνουν, 
έναν να τις ακούω και έναν να τις απαγγέλλει 
και να τις πιστεύει.
Αυτό το 2 παντού δεν είναι πια η λύση;
Το φευγιό μου κάνει νόημα, 
δε δίνω βάση όσο πρέπει,
δεν είναι ακόμα η στιγμή να αδειάσω αυτή τη θέση.
Αυτό και μόνο μου αρκεί να μου αρέσει η ζωή 
κι ας φέρομαι ανόητα κι ας ήμουν νύχτα μέρα
κι ας κράτησα τα λάθη μου σφιχτά παιδιά από τα χέρια μου ...
Κρύβομαι χωρίς τη σιγουριά πως θα κερδίσω κάποτε
σ'αυτό το παιχνίδι κουράστηκα όταν οι γύρω ήδη τερμάτισαν.
Άλλη μια θεωρία με ξεπερνά, πως όποιος γελά στο τέλος γελά καλύτερα. 
Αλλά ακόμα κι αυτή δε μου εγγυάται αυτιά να ακούσουν το γέλιο μου.


(Οι μνήμες διορθώνονται μυστικά, 
τις κλέβουν μαζί αυτοί που αποχωρούν 
κι ότι περισσεύει έχει την τάση να εξωραΐζει τις αμυχές.)

Πορφυρή της άνοιξής μου ανάσα

Η άνοιξη μου θυμίζει πόνο, 
στόμα που διάπλατα ανοίγει κι από μέσα φυτρώνουν χρωμάτων αγκάθια και χλωρά φύλλα.
Θέλει να αγαπηθεί και να δώσει αφορμές να αναζητήσουν το κορμί του,
σαν από πάντα να έλειπε και απαρατήρητο τώρα να μένει.
Ούτως ή άλλως ένα κορμί πρόσκαιρη χαρά προσφέρει,
ενώ τώρα καθώς η βλάστηση το πνίγει,
λάμπει σαν να κατάπιε όλο το οξυγόνο που η καρδιά του άντεχε να πιει.
Πίσω όμως απ'τις τρύπες του προσώπου αυτού
κρύβεται ένα εργοτάξιο
πληγωμένων εγωισμών που τα γεννά τα πορφυρά τα χρώματα 
και τα αλμυρά ποτάμια.
Τα φρύδια ολοζώντανα 
γεμάτα από θρύλους πως μέσα κρύβουν το φευγιό
και της αποστροφής του τον προδότη 
ακροβατούν πάνω απ'το βλέμμα του φόβου, 
εκεί που πυκνώνει το δάσος και πνίγει τις αισθήσεις...
Αυτό που υπέρτατη χαρά για κάποιους είναι, 
για εκείνον είναι οδύνη.
Φέρνει στο νου τα χέρια που δε φτάνουν αρκετά να αγγίξουν.


Όσο ζεσταίνει το κορμί για καλοκαίρι
τόσο η καρδιά θα φλέγεται 
κι έχει στη μέση της παλάμες που την έκαψαν.

Λιγότερο στην πτήση μαθητής

Θυμάμαι να πετάω , δε θυμάμαι όμως τα βλέμματα των ανθρώπων να με κοιτούν , ούτε οι δείκτες των χεριών τους να με σημαδεύουν κι ας το ήθελα, όχι από θαυμασμό να γίνεται αλλά για να μπορούσα τώρα να ζητήσω μιαν επιβεβαίωση πως ναι, ήταν αλήθεια τότε που πετούσα, ήταν οι μάρτυρες μαζί μου και έχουν λόγο να το υποστηρίξουν. 
Ίσως να ήταν όνειρο πως πέταξα ή να μην έχει ο άνθρωπος πολλές φορές τη δυνατότητα να πράξει αναλόγως με πουλί. Κι αν είχα γεννηθεί με φτέρωμα και έλξη προς τα πάνω, νομίζω τώρα η βαρύτητα με κάνει να μη κινώ τα βήματά μου ούτε για λίγο.
Παρατηρώ όμως πολύ, κοιτάζω γύρω μου τους άλλους όμοιούς μου, παραμονεύοντας να δω αυτοί πώς ζούνε, συμβιβασμένοι με την πεζή μας διαδρομή ή μοναχά απροετοίμαστοι να την αφήσουν πίσω τους; Έστω και έναν τους αν δω πως τάχα ανασηκώνεται από το έδαφος, έχω το φόβο πως θα τρέξω να του φορτωθώ στην πλάτη, να απειλήσω να τον ρίξω αν δεν με πάρει ως τα ψηλά μαζί του. Σαν όνειρο θα ήταν κι ας ξέρω πως τη δύναμη δεν έχω να το κάνω.
Θα ήμουν βάρος και προσωρινά ουράνιος, αν μέσα δεν κατόρθωνα τις μηχανές να βάλω μπρος σύντομα θα κατέληγα να πέφτω. Άπτερος κι αναπόδραστος... είναι οι λέξεις τόσες πολλές που με ζαλίζουν, ακόμα κι αυτές με δύναμη στροβίλου αποδεικνύουν την υπεροχή τους απέναντί μου, έχουν τα φτερά και την τόλμη και πετούν... Τόλμη χρειάζεται ή μόνο σκέψη; 
Η σκέψη έρχεται όταν τα πόδια μου λυγίζουν όχι από δύναμη αλλά αδυναμία. Παιδί ήμουν όταν το πρωτοσκέφτηκα, όταν εκδήλωσα αυτήν την αδυναμία να ανεχτώ το χώμα ισόβιο φιλί στα πόδια μου. Τι κι αν στα μάτια της ορκιζόταν έμοιαζα ότι μια μέρα θα πετούσα και το καμάρι της θα ήμουν, έφτασα ίσα μέχρι το κεφάλι της να στέκομαι , ο γιος κάποτε θα έπρεπε να ήταν πιο ψηλά απ'τη γενιά την προηγούμενη.
Δε θα θελα τίποτα προς το παρόν, ούτε να φτάσω ένα βήμα παραπάνω αν δεν το αξίζω. Τι να το κάνεις το κενό αν δεν του βάλεις λίγη αξία να το βάψεις... Θα ήθελα μονάχα να θυμηθώ πως το μπορώ, πώς έχω μέσα μου τις οδηγίες πτήσης.