Οδός θεωρίας

Τρέχοντας ο νους φτάνει στην άσχημη αιτία του φευγιού,
αυτής που οδήγησε το ξαφνικό να γίνει τώρα.
Δε βρίσκεται η αλήθεια και ούτε οι αφορμές προετοιμάζονται.
Κοντά μας όλα μπορεί να μοιάζουν προμελετημένα, 
οι άνθρωποι να διαγράφονται και να αποχωρούν 
σαν παίκτες παιχνιδιού που για να περάσουμε την ώρα το ξεκινήσαμε 
και στην πορεία βάλαμε στοιχήματα ποιος θα απομείνει τυχερός ... τυχερός και τελευταίος όμως σπάνια συνώνυμα θυμίζουν .
Υπάρχουν θεωρίες και θεωρίες 
για σύμπαντα που συνωμοτούν να ξεπληρώσουν τους χαμένους ,
για αισχρά φερσίματα που τιμωρούνται 
και για πληγές που εξαγνίζονται ...
Αυτές οι θεωρίες όμως νερό καθάριο δεν είναι 
ούτε φάρμακο να τις πιω .
Με τρώνε και με λυτρώνουν να τις σκέφτομαι, 
δεν είναι τόσο ασήμαντες για να τις καρτερώ...
Θέλουν όμως 2 οι θεωρίες να πηγαίνουν, 
έναν να τις ακούω και έναν να τις απαγγέλλει 
και να τις πιστεύει.
Αυτό το 2 παντού δεν είναι πια η λύση;
Το φευγιό μου κάνει νόημα, 
δε δίνω βάση όσο πρέπει,
δεν είναι ακόμα η στιγμή να αδειάσω αυτή τη θέση.
Αυτό και μόνο μου αρκεί να μου αρέσει η ζωή 
κι ας φέρομαι ανόητα κι ας ήμουν νύχτα μέρα
κι ας κράτησα τα λάθη μου σφιχτά παιδιά από τα χέρια μου ...
Κρύβομαι χωρίς τη σιγουριά πως θα κερδίσω κάποτε
σ'αυτό το παιχνίδι κουράστηκα όταν οι γύρω ήδη τερμάτισαν.
Άλλη μια θεωρία με ξεπερνά, πως όποιος γελά στο τέλος γελά καλύτερα. 
Αλλά ακόμα κι αυτή δε μου εγγυάται αυτιά να ακούσουν το γέλιο μου.


(Οι μνήμες διορθώνονται μυστικά, 
τις κλέβουν μαζί αυτοί που αποχωρούν 
κι ότι περισσεύει έχει την τάση να εξωραΐζει τις αμυχές.)