ανήσυχα γιατί κρύβουν μέσα τους το πείραγμα, το χαμόγελο και την ανυπακοή. και όλο αυτό σε κάνει να θες να κατακτήσεις τον κόσμο - κι ας μην υπάρχουν ακόμα κόσμοι ακατάκτητοι που να σε περιμένουν - κι αν δεν υπάρχει τον φαντάζεσαι κι ύστερα τον κατακτάς. ανεβαίνοντας λοιπόν στην κορυφή μας, ακούσαμε και σιγοτραγουδήσαμε τα παρακάτω :
Ζaz - La Fee / Adele - Tired / Jason Mraz - Life is wonderful / Dusty Springfield - I only want to be with you / Vassilikos - All tomorrow's parties / Νατάσσα Μποφίλιου - Τέτοια Μέρα / Rufus Wainwright - The one you love / Imelda May - Tainted Love / Κωστής Μαραβέγιας - Ονειρεύεσαι / Doves - There goes the fear / Florence & the machine - Dog days are over / Annie Lenox - Walking on broken glass / Robbie Williams - Bodies / Chris Cornell - Never Far away / Nick Waterhouse - (If) You want trouble / Broken Bells - Vaporize / Elizabeth & the Catapult - Everybody knows / Γιάννης Χαρούλης - Τότε κι εγώ / Fistful of Mercy - As i call you down / Peter Gabriel - Solsbury Hill / Arcade Fire - Neighborhood / Lana Del Rey - Ride / Miranda Martino - Meglio Stasera / Duffy - Breath away / Lynne Anderson - Rose Garden / Of Monsters & men - Yellow Light / Ellie Goulding - Atlantis / Hurts - Silver Lining / One republic - Good Life
το επόμενο ραντεβού είναι ήδη πιο κοντά και είναι επαναστατικό / Σάββατο 28/10
εδώ που τα λέμε,κι εγώ αν ήμουν όνειρο θα προτιμούσα κάπου αλλού να γεννιόμουν . κάπου αλλού, που να υπήρχε μια προοπτική πραγμάτωσης. το πού δε θα ήταν δική μου υπόθεση να το ορίσω, θα ήταν η τύχη ή η ατυχία του γεννήτορά μου.
στη δική μας περίπτωση παρατηρείται ένας συνωστισμός ονείρων πάνω από τα κεφάλια μας. όνειρα που γεννιούνται αλλά δεν ξέρουν τι να απογίνουν και συσσωρεύονται . στρώμα αυτό που τα ξαπλώνουμε και στρώμα πάνω ουρανός για συγκεντρώσεις τους. η παρατεταμένη ζέστη του Οκτώβρη, τα πρόσωπα που αντέστρεψαν τα χαμόγελά τους, τα παράλογα που κάθε μέρα ξεπροβάλλουν , τα αυτονόητα που παύουν να είναι αυτονόητα, όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα είναι λες και προκλήθηκαν από το στρώμα του όζοντος των δικών μας ονείρων και της μαύρης τους τρύπας που τα καταπίνει.
να πάψεις να ονειρεύεσαι; και τι; θα περνάς τις 6, 7, 8 ώρες του ύπνου σου και τις διπλάσιες ώρες του ξύπνιου σου με την απτή, ανάξια πραγματικότητα; να περιμένεις να ανοίξει η γη να σε καταπιεί, να γίνεις χώνεμα και ανάμνηση; όχι δα, είναι μια παραίτηση που δε σου αξίζει. αλλά και πάλι, τόσα γεννήματα στο βρόντο, τόση ξοδεμένη φαντασία γύρω μας και κανείς να μην μπορεί να τάξει λίγη πραγμάτωση. πόσο κοστίζει η πραγμάτωση στις μέρες μας; πόσες ζωές θα αναρωτιούνται την απάντηση;
εδώ τα όνειρα γεννιούνται όπως και τα παιδιά, όπως οι χαμένες γενιές: άνεργα, δίχως επίδομα, δίχως επίδοση, επινόηση, με ούτε καν λιγάκι κατανόηση . ζούμε στη χώρα με τα περισσότερα άνεργα όνειρα. που αν τα αφήσουμε να μεγαλώσουν, θα γίνουν δύστροπα, καχεκτικά, γεμάτα απωθημένα σαν άνθρωποι στερημένοι. κι αν τα αφήσουμε να πεθάνουν, χρόνο με το χρόνο, μέρα με τη μέρα θα τα ξεχάσουμε, θα χαθεί ό,τι τα θυμίζει. Ζούμε στη χώρα που θα έπρεπε να έχει από ένα πιατάκι γάλα για τα νηστικά της όνειρα σε κάθε κρεβάτι, μπαλκόνι και ουρανό. κι ας πιουν μονάχα μια γουλιά στη σύντομη ζωή τους, θα πούμε ότι κάτι τους δώσαμε να φάνε. και ότι κάτι μας έδωσαν κι αυτά.
θέλω να πιστέψω ότι όταν τα όνειρα μαζευτούν πολλά και ο ουρανός δεν τα χωρά, θα γίνουν σύννεφο κι ύστερα βροχή να πέσουν στα κεφάλια μας. ο ουρανός πέφτει στα κεφάλια μας ούτως ή άλλως χιλιάδες φορές. ας είναι μια από αυτές, όταν τα όνειρα βρεθούν τόσο κοντά και πάλι με τους γεννήτορές τους. ίσως υπάρξει τρόπος να υπάρξουν και αυτά. όπως κι εμείς που ψάχνουμε χαμόγελα μέσα στις μέρες μας.
ανήσυχα γιατί έτσι μας έμαθαν, να μας φαίνεται παράξενο το ήσυχο βράδυ και να περιμένουμε κάτι απρόοπτο να ' ρθει ουρανοκατέβατο. σκέψεις τρίτης εβδομάδας : η συνήθεια είναι ο καλύτερος τρόπος χαλάρωσης κι εγώ σήμερα μπορώ να πω ότι ένιωσα καλύτερα και κυρίως πιο άνετα από τις άλλες δυο φορές. ακούστηκαν λοιπόν και πνίγηκαν μες στο σχολιασμό μου τα παρακάτω :
Catherine Zeta-Jones - And all that jazz/ Belleville - Rendez-Vous / The Lucky One - Au revoire Simone / Φοίβος Δεληβοριάς - Bolero / Adele - Skyfall / Lykke Li - Sadness is a blessing / Monophonics - Bang Bang/ Rene Aubry - Aquarelle / Martha Wainwright - Proserpina / Soap & Skin - Voyage Voyage / Alexander - Truth / Gury Jules - Mad World / The Boy - Δαγκωματιά / Devendra Banhart - Inaniel / Μαρία Παπαγεωργίου - Αλληλούια / Dr John - Litanie Des Saints / Minor Project - Οδός Ονείρων / Pieter Embrechts & the New Radio KIngs - Dance me to the end of Love / Bjork & Thom Yorke - I' ve seen it all / James Vincent McMorrow - If i had a boat / Michael Nyman - Prospero's magic / John Lennon - Jealous Guy / Monika - Bloody Sth/ Στάθης Δρογώσης & Μαριέττα Φαφούτη - Κυριακή / Nancy Sinatra - Bang Bang / The Vaccines - I always Knew / Imagine Dragons - It's time / Edward Sharpe & the Magnetic Zeros - 40 day dream
το επόμενο ραντεβού είναι ήδη πιο κοντά / Σάββατο 20/ 10
μαζεύουμε μαδέρια. όσο πιο μακριά, πιο χοντρά, πιο επεξεργασμένα, πιο ανεκτικά. και πρόκες και δοκούς και στεγανωτικά και λέμβους και σωσίβια και καημούς. μαζεύουμε.
μαζεύουμε αστέρια . όσο πιο μακριά, πιο φωτεινά, πιο ανεπεξέργαστα, πιο ορεκτικά. μαζεύουμε και χέρια να τα ελπίζουν, να τα θέλουν , να τους λείπουν. και σκέψεις, όσο πιο αδιάβροχες, πιο καλόβολες, πιο μεταδοτικές.
ανάγκη είναι να συνεργαστώ. με μένα. να γίνω κι εγώ πιο ανεκτικός, πιο στεγανωτικός, πιο αδιάβροχος και μεταδοτικός. ξαπλώνω πάνω σε ένα μαδέρι, κινώ χέρια νευρόσπαστα, νιώθω τίποτα δε με πάει παρακάτω. τα βάζω με τον εαυτό μου όταν αυτός βουλιάζει, γιατί νιώθω στα πόδια μου βαρίδια κι ο μόνος τρόπος είναι να μην έχω πόδια, άρα να τα κόψω, άρα μια επιπλέον αναπηρία, να κολυμπώ μόνο με το κεφάλι, πότε αριστερά και πότε δεξιά, τα μάτια μου να γίνουν λέπια, να γίνει δέρμα το κορμί μου όλο φολίδες , το στόμα μου νερό να μαζεύει και να το φτύνει το σώμα, μια σωτηρία δίχως πόδια και δίχως παράπονα. από χέρια σε χέρια να μεταφέρομαι και λόγο στο πού θα πάω να μην έχω. ενώ τώρα έχω. γελάω.
ανάγκη είναι να μην έχω αυταπάτες. ότι μου δίνεται η ευθύνη να αποφασίσω. το πού θα μείνω. το πώς θα μείνω. το αν θα κτίσω, αγοράσω ή γκρεμίσω. αν πολλαπλασιαστώ ή αν διαιρεθώ. να μη νιώθω αριθμός δεκαδικός. ακέραια σώματα με δεκαδική ουρά ονείρων. να κάνω την υπέρβαση στη δεκάδα. να μη μαζεύω μόνο κρατούμενα. να μη ζω με χρωστούμενα. άλλων. που εγώ δεν έχω τσέπες, δεν έχω σύστημα μέτρησης που να με εξυψώνει, δεν έχω σύστημα αξιών, δεν έχω πρότυπα, υπάρχει μόνο πάτος και βυθός για τους εθνάρχες, τους ευεργέτες, τους προπάτορες. μαζεύουμε ουτοπίες όπως μαζεύαμε κάποτε άμμο σε κουβαδάκια. θα με βοηθήσεις να χτίσω την ουτοπία μου, να σκάψω και μέσα να μπω; να με σκεπάσεις φαντασία και να αφήσεις το νερό να με ξεθάψει;χτίζω ένα πύργο και τον λέω αναπνοή, τάχα στο κάστρο μέσα μόνο αναπνέουμε κι έρχεται πόδι άγνωστο κι αυτό το κάστρο το πατά και μένει κάτω απ'το παπούτσι του ο κόπος μου κι η άμμος μου. μια πολεμίστρα ανταλλαγή για τη δική μου την ψευδαίσθηση . ότι είμαστε ζεύγη αρκετά για να ανεβάσουμε την μπουκαπόρτα του πλοίου και να σαλπάρουμε. ότι ξέρουμε να χειριστούμε κουπιά και ψεύδη , ίσα να μας κρατήσουν σε άλλη ακτή.
μαζεύουμε αντοχές, από τα σκουπίδια των άλλων , από τα δάκρυα που δε βγήκαν ποτέ στην επιφάνεια, τις αγκαλιές που δε δόθηκαν ποτέ κι όμως ήθελαν τόσο να εννοούνται, από κουβέντες που δεν ειπώθηκαν, από πληγές που δεν επουλώθηκαν. γύρω μου χιλιάδες κομμάτια και χάνω κι εγώ τη διορατικότητα να καταλάβω με τι καρφιά μπορούν να μείνουν ενωμένα , να μη σκορπίσουν κι αυτά.
γυρίζω, μεγαλώνω ,δεν εστιάζω.
μαζεύουμε μαδέρια. όσο πιο πολλά, τόσο καθυστερούμε. και μπαίνουν τα νερά. και μουλιάζουν οι ζωές μας και αλάτι πιάνουν τα κόκαλα και τα αστέρια που μαζεύαμε με τόση ξοδεμένη φαντασία σκουριάζουν και λάμψη δεν έχουν ούτε στα δυο αν τα κόψεις, , μια δύσκαμπτη καθημερινότητα για μια κιβωτό που δε χτίζεται ποτέ. κι οι ζωγραφιές που ετοίμαζα για να στολίσω τους τέσσερις τοίχους, μουτζουρωμένες επιπλέουν στον αχέροντά τους κι έρχονται και συσσωρεύονται οι λέοντες, οι καμηλοπαρδάλεις και οι ρινόκεροι και μας κοιτούν στα μάτια, κι εγώ να κάνω τον ανήξερο, να λέω δεν έχω μάτια έχω λέπια, γιατί να πρέπει η ζωή μου στην αλληγορία να δώσει τη θέση, γιατί να έχω τόση άμμο στα χέρια μου κολλημένη, γιατί να υπάρχει τόση καθυστέρηση στο κτίσιμο, γιατί μαζεύουμε όταν θα έπρεπε όλα να τα πετάξουμε, γιατί να μπαίνει το νερό σε τόση ερημιά;
Οι αγαπημένες ταινίες δεν έχουν ηλικία , ούτε ιδιαίτερη αφορμή για να έρθουν στη μνήμη γυρεύουν. Είναι αστραπιαίες απαντήσεις σε ερωτήσεις που σου κάνουν ή κάνεις εσύ στον εαυτό σου. Οι δικές μου αγαπημένες ταινίες πήραν τη θέση τους , όταν έπρεπε να πάρω αποφάσεις στη ζωή μου, γι'αυτό και οι περισσότερες απ΄αυτές θυμίζουν κάτι από μένα. Ρωτώντας τον φίλο Leviathan να μου πει για μια από τις δικές του αγαπημένες ταινίες, τον βρήκα σαν έτοιμο από καιρό να απαντήσει. Κάτι που δείχνει ότι και η δική του ζωή βρίσκεται σ'αυτήν.
Juliette Binoche / Krzysztof Kieslowski '' Trois Couleurs : Bleu '' / 1993
''Σε Αποχρώσεις Του Μπλε
Με ρυθμούς αργούς, με βήματα σταθερά μα και αβέβαια, βυθίζεσαι στο μπλε. Πότε ανοιχτό και πότε σκούρο...γιατί η ζωή έτσι είναι, δεν έχει μόνο μια απόχρωση.
Ζεις με έναν άνθρωπο για χρόνια. Είναι ο άνθρωπος σου, η οικογένειά σου, το άλλο σου μισό, του έχεις τυφλή εμπιστοσύνη. Νομίζεις πως ξέρεις τα πάντα γι' αυτόν. Κάνεις όμως λάθος...
Ο άνθρωπός σου φεύγει αναπάντεχα. Μαζί του και ο καρπός του έρωτά σου. Μένεις ολομόναχος. Χάνεται η γη κάτω από τα πόδια σου. Ως αποτέλεσμα παίρνεις μιαν απόφαση, δύσκολη και μάλλον ανέφικτη. Αποκόβεσαι από το παρελθόν σου. Βγάζεις έξω από τη ζωή σου κάθε τι που στο θυμίζει. Αλλάζεις ζωή. Αλλάζεις σπίτι. Χάνεσαι από γνωστούς και φίλους. Αυτό όμως δεν είναι λύση. Γιατί ο πόνος της απώλειας δεν είναι αρκετός...
Ο κόσμος σου γκρεμίζεται έτσι κι αλλιώς και θα γκρεμιστεί κι άλλο,αφού δεν μπορείς ακόμη να φανταστείς το μέγεθος της αλήθειας. Ο άνθρωπος σου είχε μια δεύτερη ζωή, καλά κρυμμένη, από εσένα, από όλους. Ξαφνικά βρίσκεις το παρελθόν μπροστά σου. Σκέφτεσαι πως ζούσες με κάποιον που ουσιαστικά δεν ήξερες. Που δε σε αγαπούσε αρκετά για να παραδεχτεί το λάθος του και τα αποτελέσματα των πράξεών του. Και το χειρότερο, που ήταν έτοιμος να σε αφήσει. Και έρχεται η μελαγχολία, η άρνηση, η απομόνωση...για δεύτερη φορά...
Τότε βρίσκεσαι σε ένα κρίσιμο σημείο. Στο πιο κρίσιμο απ' όλα. Πρέπει απαραιτήτως και επειγόντως να πάρεις μιαν απόφαση. Ξανά. Θα μείνεις έτσι ή θα κανείς μια νέα αρχή αφήνοντάς τα όλα πίσω σου;
Και ναι...ο εαυτός σου θα σε εκπλήξει. Θα αποδεχτείς το παρελθόν, θα το αγκαλιάσεις, ίσως και από ανάγκη, ίσως γιατί βλέπεις πως είναι η μόνη λύση και τότε θα νιώσεις ελεύθερος. Πιο ελεύθερος από ποτέ. Ξαφνικά όλα γίνονται δυνατά. Θα κανείς την υπέρβαση, θα μάθεις πως έχεις τη δύναμη για κάτι ακόμη περισσότερο. Και αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από τη συγχώρεση.
Μ' αυτό το τρόπο οι δρόμοι ανοίγονται και πάλι μπροστά σου, αρχίζεις και ζεις ξανά...Το χαμόγελο επιστρέφει στο πρόσωπό σου...γιατί όχι και ο έρωτας...
*Σκέψεις με αφορμή την αριστουργηματική κινηματογραφική ταινία του Krzysztof Kieślowski, Trois Couleurs: Bleu. Μια ταινία που μιλά για τα αναπάντεχα της ζωής, τις δυσάρεστες εκπλήξεις που συχνά μας επιφυλάσσει, για συναισθηματική ελευθερία, για θέληση, για αγάπη και για νέα ξεκινήματα. Και όλα αυτά μαζί με την αριστουργηματική μουσική του Zbigniew Preisner που υπογραμμίζει μοναδικά τις συναισθηματικές μεταπτώσεις της ηρωίδας και που παίζει γι' αυτό το λόγο πρωταγωνιστικό ρόλο.''
* ένα από τα blog που παρακολουθώ ανελλιπώς τα τελευταία χρόνια, είναι το blog του φίλου Leviathan από την Καβάλα http://leviathanfromkavala.blogspot.gr/ . Ο λόγος είναι γιατί είναι αυστηρά κινηματογραφικό κι αφού το σινεμά είναι μια δεύτερή μου μνήμη, ανατρέχω συχνά εκεί για πληροφορίες. Τον ευχαριστώ διπλά για την τόση θερμή αποδοχή του αιτήματός μου να τον φιλοξενήσω αφενός και για τη φροντίδα που επέδειξε αφετέρου. Αναμένουμε τα υπόλοιπα χρώματα !
