Τάξε μου

Οι άνθρωποι είτε αγαπούν τα ψέματα 

είτε δεν αγαπούν τις σκληρές αλήθειες. 

Δηλαδή, ένα και το αυτό. 

Χωρίζουν τα ψέματά τους σε εποχιακά, 

όπως τα ρούχα, 

τα κοντομάνικα, τα φθινοπωρινά. 

Πού και πού ρίχνουν καμιά ναφθαλίνη, 

μη και τρυπήσουν και τους αφήσουν εκτεθιμένους. 

Γιατί μετά, 

με τι θα αγοράζουν τη συμπάθεια;

Ναι, σωστά, δεν αγοράζονται όλα. 

Η αγάπη ας πούμε. 

Την κατακτάς με την αλήθεια σου. 

Και τις γενναίες πραγματικότητες που τάζεις. 

Τάζεις, για να απογοητεύσεις. 

Εμπιστευόμαστε, γιατί μας αρέσει να απογοητευόμαστε.

Ταιριάζει με τις νύχτες μας, με το ποτό μας. 

Πιστεύουμε στην αγάπη, για να έχουμε κάτι να παρακαλάμε.

Υπάρχω για να σε παρακαλώ.

Για όλα σου τα ενδεχόμενα. 

Δε στο ζητώ σαν χάρη, το απαιτώ.

Θα με πιστέψεις. 

Για να μπορώ να σ'εκπληρώσω.

Σε θέλω, για να μπορείς να μ' εκπληρώσεις.

Σε θέλω, για να μπορώ να σε συνηθίσω.

Εύκολο πράγμα την έχεις τη συνήθεια; 

Αναζητούμε αλήθειες, ενώ θα έπρεπε να αναζητούμε αληθινούς.

Δεν είναι ότι δεν πιστεύουμε ο ένας στον άλλον, 

αλλά να, είναι τα λόγια που δεν πιστεύουν σε μας.

Έτσι είναι η ζωή. Μια διαρκής προσπάθεια να φας τα μούτρα σου.  

Ψέμα ψέμα, είσαι δω;

SURE ABOUT NOW 2.0.24 - Clipartradio.gr (31.03.14) by Μάριος Μάζαρης on Mixcloud

Δεν απαντά

Πιάνω τη στεριά και τη ρωτώ

στα πόσα όνειρα απογειώνεται

στα πόσα πρέπει πεισμώνει

στα πόσα όχι το βάζει στα πόδια.

Δεν απαντά.

Τι περιμένεις η στεριά να δεχτεί,

Αφού υπάρχουν ουρανοί για τέτοια θέματα. 

Πιάνω τον ουρανό και τον ρωτώ

με τόσα άστρα πώς κοιμάται

με τόσες ευχές πώς ξεκουράζεται

με τόσα κοίτα πώς αντιστέκεται .

Δεν απαντά.

Τι περιμένεις ο ουρανός να δεχτεί,

αφού υπάρχουν θάλασσες για τέτοια θέματα.

Πιάνω τη θάλασσα και τη ρωτώ

για πόσα καράβια έκλαψε

για πόσους ναυαγούς ξαγρύπνησε

για πόσους προορισμούς καρδιοκτύπησε.

Δεν απαντά. 

Τι περιμένεις η θάλασσα να δεχτεί,

αφού δεν υπάρχουν απαντήσεις.

Πιάνω εσένα, 

πιάνω εμένα, 

όποιον κι αν πιάσω

δεν απαντά το συναίσθημα.

Βρίσκει πάντα μια αφορμή 

μια δικιολογία να φύγει.

λεπτονύχτες

κάθομαι και τους κοιτώ
το βλέμμα μου τους κοιτά
εγώ κουβαλώ το βλέμμα που τους κοιτά
εσύ γεννάς το βλέμμα
ο λεπτοδείκτης είναι το βλέμμα που μας κοιτά
μετρά αντίστροφα τις γέννες μας
όσο εμείς κουβαλάμε τους θανάτους μας.
πότε πότε απλώνω το χέρι
και ψηλαφίζω
σε ψηλαφίζω
σε ψηλαφήνω να πέφτεις
και τρέχω να σε πιάσω από χάμω
και ψηλαφήνομαι στα χέρια σου
να γίνω δείκτης να κοιτάς
να σου μετρώ τις ώρες
τα λεπτά
τα δεύτερα
τα κλάσματα
τα συμπεράσματα
να εξαφανίζω τον χρόνο
κι εσύ να μου ζητάς κι άλλον
να καταπίνω τον χρόνο και να χωνεύω τον χρόνο
όσο εκείνος δε μας χώνεψε ποτέ
να ξεδιαλύνω τον χρόνο και ν'απαλύνω τον πόνο
όσο εκείνος δε μας απάλυνε ποτέ
ν' ανακυκλώνω τον χρόνο
κι από κύκλο να τον τετραγωνίζω
και μέσα στα τετράγωνα να υποτάσσομαι
να με κατέχεις
να με συντρέχεις
μόνο τον χρόνο αργοκίνητο να ζούμε
με των ωρών τον δείκτη λαβωμένο
γιατί 'χες μάθει
όλα τα δύσκολα σε σένα ν'αναθέτω.
και να σου δίνω όσο χρόνο θες να τα εκπληρώσεις.

Bέλος εποχής

Κοίτα πώς ξεψυχούν οι υπερδυνάμεις : 

πρώτα τα γέλια μας,

μετά τα χάδια μας,

τ'αφορολόγητά μας σ'αγαπώ στο τέλος

και τα πατάμε

ξεψυχισμένα

και την πατάμε συνεχώς

ξεγυρισμένα ,

μη μείνει έλξη ούτε για ίχνος ,

μη μείνει λέξη 

ούτε καν ίσως. 

Κοίτα πώς ξεπηδούν οι αντιστάσεις : 

πλένεις το πρόσωπο,

γελώ χαιρέκακα , 

μ'ασάφεια στεγνώνω τα χαράματα

και τη χαζεύω τη συνήθεια 

στην αφιλόξενη αλήθεια μας 

πιστεύω.

Σου είμαι απαραίτητος

μου είσαι κι εσύ ,

αλλά εγώ δε στόχευα ποτέ στο απαραίτητο,

στ' αδιαμφισβήτητο είχα επενδύσει. 

Κοίτα πώς ξεγλιστρούν τα πεπρωμένα,

πετάς το βέλος κι έχει μάθει 

ν' αγνοεί τις εντολές σου

κρατάω τον στόχο κι έχω μάθει

τις μικρές τρυπούλες να χαϊδεύω 

απ'τα βέλη 

που τον πλήγωσαν αδίκως.

Μια μέρα μεταξύ τους θα τα δέσω τα κορδόνια σου

πριν καν τα βέλη σου τα πιάσεις 

όπως δεν μπόρεσα εμάς να δέσω , 

θα πέσεις με τα μούτρα κάτω

θα δεις τους στόχους μου κάτω κι αυτούς

και θα σου γίνω μάθημα, 

να περπατάς ξυπόλυτος.