Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

Το πιατάκι

Πρώτα Χριστούγεννα ποιος άραγε θυμάται; Να είναι όταν στην ηλικία των 5 περίπου χρόνων κρατούσα μια φάτνη στολισμένη (ίσα που χωρούσε στα δυο μου χέρια )  με προσοχή σαν να ήταν έτοιμη να μου πέσει ; Ή όταν τις φιγούρες, τα πλαστικά πρόβατα που τις πλαισίωναν μετρούσα και ξαναμετρούσα , μη τυχόν και χάθηκαν οι πρωταγωνιστές του θείου επεισοδίου ... είχαν μια δύναμη πάνω μου, που δε θυμόμουν όμοιά της. Σε κάθε παραμύθι, σε κάθε ιστορία που μου διάβαζαν θα γούρλωνα τα μάτια, κάθε φορά που τραγουδούσα κάλαντα θα πίεζα την ντροπαλή φωνή μου να ακουστεί. Θα γεννιόταν εκείνος και θα ηρεμούσα. 
Περνούσαν οι μέρες όπως κι εγώ από δωμάτιο σε δωμάτιο. Πότε στην αγκαλιά της μητέρας μου να νιώθω πιο ψηλός ξαφνικά, να συναντώ την υπόλοιπη οικογένεια στην κουζίνα κι εγώ αγουροξυπνημένος να τρίβω τα μάτια μου, πότε να αποκοιμιέμαι στο πάτωμα , στο μαλακό χαλί να ονειρεύομαι. Πότε να σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών μου και να κοιτώ όλο αγωνία αν τα κεράσματα στο πιατάκι δίπλα απ'το δέντρο είχαν εξαφανιστεί, φαγωθεί να πω καλύτερα, και πότε να παραφυλάω τη νύχτα πίσω από τον καναπέ  να δω να μπαίνει στο δωμάτιο εκείνος με την κόκκινη στολή, τα άσπρα μπαμπακένια γένια και τις μαύρες μπότες. Μέρα νύχτα πλησίαζα και μετρούσα...ήταν όλα στη θέση τους, όπως και η πίστη μου πως υπήρχε εκείνος , απλώς δεν ήθελε να φάει από τα δικά μου κεράσματα.Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο...γιατί συνέβαινε; Τι ήταν αυτό σε μένα που τον πείραζε και δεν καταδεχόταν το δικό μου κέρασμα ;
Ο χρόνος περνούσε, Όπως και το πριν , έτσι και το μετά των Χριστουγέννων γεννά μια μελαγχολία. 
Ίσως δε τη γεννά, τη συνοδεύει όμως . Το μυαλό άθελά του γυρίζει πίσω στο χρόνο και όλα τα συσχετίζει με το τώρα. Αν υπάρχει Άγιος υπεύθυνος για τη μελαγχολία μας, γιατί δεν επιστρέφει να τον δούμε; Θα του μιλήσω για τα δώρα που δεν έλαβα ποτέ και για όσα ήρθαν ενώ δεν τα περίμενα. Για δέντρα που στόλισα με φίλους και για το δέντρο που στόλισα τα πρώτα μου Χριστούγεννα στο δικό μου διαμέρισμα. Χριστούγεννα δουλεύοντας, αλλαγή του χρόνου εξυπηρετώντας πελάτες, Χριστούγεννα σε στρατόπεδο, με φίλους ή μόνος, να γελάω από χαρά ή να κλαίω από μοναξιά, Χριστούγεννα που δε γιορτάστηκαν λόγω πένθους...έζησα και ζω όλα τα Χριστούγεννα με παρόμοιες σκέψεις. Τις μπάλες που στόλιζαν το πρώτο εκείνο δέντρο που θυμάμαι, τα στολίδια της γιαγιάς που ακόμα και τώρα στα μάτια μου φαντάζουν ανεκτίμητα, τα κάλαντα που μόνο μια φορά βγήκα να πω στις γειτονιές, τον πλαστικό φουσκωτό Άγιο Βασίλη που λίγες μέρες μετά θα έχανε τον αέρα του και θα μαράζωνε, τα τραπέζια με την οικογένεια που όλο κάτι θα έλειπε σε υλικά ή συναισθήματα.
Όσο κι αν μεγαλώνω δε σταματώ να πιστεύω στον Άγιο Βασίλη κι όταν με ρωτούν τα παιδιά στο σχολείο αν υπάρχει κι αν η ύπαρξή του μπορεί να πιστοποιηθεί απαντώ πάντα το ίδιο...πως είναι ωραίο να πιστεύουμε πως υπάρχει. Κι αν δεν ισχύει κάτι τέτοιο...δεν ενοχλεί κανέναν όποιος πιστεύει. Κάποια παιδιά γελούν, όμως ακούγοντας το παραμύθι να περνά ξυστά από τα αυτιά τους σοβαρεύουν. Έχουν όλοι ανάγκη για λίγο παραμύθι. 

Ακόμα έχω λοιπόν πιατάκι δίπλα στο δέντρο κι ακόμα μετρώ και ξαναμετρώ κάθε πρωί. Αν λείψει ένα απ'τα κεράσματα , δε θα πω τίποτα, μια μυστική συμφωνία θα κάνω μαζί του και θα χαμογελάσω μοναχός μου. 




υ.γ. Χρόνια Πολλά σε όλους τους φίλους που μου ευχήθηκαν και σε όσους δεν το έπραξαν...μέσα στις τόσες φωνές, οι δικές τους ξεχωρίζουν μέσα μου. Χρόνια Πολλά σε όλους , με την υγεία και το χαμόγελο.


υ.γ.2 . Η ταινία Fanny and Alexander (Ingmar Bergman, 1982) είναι για μένα ένα αιώνιο Χριστουγεννιάτικο δώρο. Δίχως να κυοφορεί Μεσσία, είναι πάντα στη σκέψη μου ετοιμόγεννη .

10 σχόλια:

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Φίλε μου αγαπημένε,

Χρόνια παραμυθιού σου εύχομαι
και πολλά!
Πάντα ετοιμόγεννη να είναι η σκέψη σου
κι έτσι να υποδέχεσαι
το δικό σου Άγιο Βασίλη..

Με φιλιά πολλά!

BLUEPRINTS είπε...

καλή χρονιά να έχεις με το πιατάκι μισοάδειο και καρδιά γεμάτη

Ανώνυμος είπε...

Τι όμορφο να θυμάσαι τόσες λεπτομέρειες απ' τα πρώτα σου χριστούγεννα, εμένα μου έχουν μείνει μόνο μερικές εικόνες πια. Έχω κρατήσει, όμως, το αγαπημενο μου στολίδι απ' το δέντρο των παιδικών μου χρόνων, στολίζει τώρα το δέντρο του δικού μου σπιτιού, για να μου θυμίζει πως κατά βάθος είμαι το ίδιο παιδάκι που το αγόρασε πριν από τόσα χρόνια.

Ό,τι κι αν γίνει με το πιατάκι, Αη Βασίλης υπάρχει, στο βεβαιώνω υπεύθυνα. :-)

Να έχεις μια υπέροχη χρονιά.

Prisoned Soul είπε...

Υπέροχο κείμενο, υπέροχη και η πίστη σου σε εκείνον, τόσο αθώα και όμορφη...!
Ποτέ δεν ξέρεις ίσως κάποτε να λείψει ένα κέρασμα....

Σε φιλώ!
Καλά Χριστούγεννα που ακόμη γιορτάζουμε και καλή Χρονιά!!!

karkinos7 είπε...

Όμορφη Χρονιά και Χαμογελαστή να έρθει Μάριε!!!
Μα αυτά τα στολίδια της γιαγιάς δάκρυα μου έφεραν στα ματιά...πρώτες γιορτές χωρίς την παρουσία της...τλπ...
Τα καλύτερα!!!
Φιλιά Πολλά!!!
Την Καλησπέρα μου!!!

MYSTELIOS είπε...

Xρόνια Πολλά και Καλή Χρονιά 2011 !!!
Το πολύ συγκινητικό κείμενο σου με εκφράζει απόλυτα . Πολλά από αυτά που τόσο όμορφα θυμάσαι και γράφεις , αποτελούν και για εμένα παρόμοιες αλησμόνητες θύμησες . Όσα χρόνια και αν περάσουν αυτές τις μέρες ξαναζωντανεύουν και μας γεμίζουν μελαγχολική νοσταλγία . Ναι και εγώ πιστεύω πως υπάρχει ο Άγιος Βασίλης όμως όχι με την μορφή που μας επέβαλλαν οι διαφημίσεις αλλά με μια άλλη πιο αληθινή μορφή που μόνο με τα μάτια της ψυχή μας μπορούμε να δούμε !!! Με συγχωρείς για την φλυαρία , και πάλι Χρόνια Πολλά !!!

Ένα παιδί / Ένας άνθρωπος (Προάγγελος) είπε...

Εγώ το πρώτο πράγμα που θυμάμαι από χριστούγεννα είναι να λείπουν οι γυναίκες από το σπίτι και εγώ με τον πατέρα μου να παίζουμε με εκείνο το παιχνίδι με τα πιγκουινάκια που ανέβαιναν κάτι σκαλάκια και μετά έπεφταν στην τσουλήθρα.

Το επόμενο πράγμα, που πραγματικά τα ένιωσα τα χριστούγεννα, ήταν όταν ξύπνησα τη μέρα των χριστουγέννων (κάπου εκεί στην α' δημοτικού ήμουν) και είδα τον Σπλίντερ (από τα χελωνονιτζάκια) κάτω από το δέντρο. Το είδα, μου άρεσε, αλλά σκέφτηκα πως θα το είχαν πάρει οι γονείς μου για κανένα συγγενή. Έπειτα από λίγη ώρα, με πλησίασε η γιαγιά μου και με ρώτησε αν είδα το δώρο που μου είχε πάρει η αδελφή μου. Και ήταν ο Σπλίντερ!

Μετά από αυτό, άρχισα να μαζεύω χρήματα να πάρω και άλλο ένα χελωνονιτζάκι. Πήρα τον Ραφαέλ. Μου άρεσε το κόκκινο χρώμα πανί που φορούσε στα μάτια του και η κόκκινη ζώνη και τα όπλα που είχε μαζί του. Ήθελαν τέχνη για να τα χρησιμοποιήσεις και ως επί το πλείστον τα χρησιμοποιούσε για άμυνα και όχι για επίθεση.

Καλή χρονιά να έχουμε Μάριε! Ένα καινούριο δημιουργικό έτος εύχομαι! Ή μήπως θα ήταν καλύτερα να ευχηθώ μία καινούρια δημιουργία από πολλά έτη; Ας είναι :) Χρόνια πολλα! :)

marios104 είπε...

@ ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ ΠΥΡΦΟΡΟΣ : Eυχαριστώ και ανταποδίδω για χρόνια φλεγόμενα όπως πάθος, ζεστά όπως αγκαλιά, κόκκινα όπως ζωντανά. Φιλώ σε.

@ BLUEPRINTS : Το πιατάκι ας μείνει άδειο , όσο η καρδιά βρίσκει τροφή αλλού. Καλή χρονιά και σε σένα.

@ Lali : Μετά βίας ανασύρω μνήμες, όσο κι αν δε θέλω να το παραδεχτώ, η μνήμη σβήνει. Καλή χρονιά και για σένα, υγεία παντού.

marios104 είπε...

@ Sweet truth : Αυτή η πίστη δε φεύγει, ακλόνητη μένει η απιστία μέσα της, αλλά τα όπλα δεν παραδίδει. Καλή σου χρονιά.

@ karkinos7 : Έχοντας χάσει τη γιαγιά μου, έχασα μέρος μου από εκείνο το παιδί που τη ζητούσε. Τη θυμάμαι όμως όπως κι αυτή νομίζω... Σε φιλώ.

marios104 είπε...

@ ART-TRAVELLER : Υπάρχει δεν υπάρχει, μας κυριεύει μια λαχτάρα να τον πιάσουμε. Αν έρθει θα μας κατσαδιάσει που τον ξεχάσαμε.

@ Forerunner : Σε ευχαριστώ, έκανες μια από τις ωραιότερες ευχές που άκουσα τον τελευταίο καιρό.
Και οι αναμνήσεις σου ήταν τόσο ''δικές'' μου, χελωνονιντζάκι κι εγώ ...Να΄σαι καλά φίλε μου.