Το πιατάκι

Πρώτα Χριστούγεννα ποιος άραγε θυμάται; Να είναι όταν στην ηλικία των 5 περίπου χρόνων κρατούσα μια φάτνη στολισμένη (ίσα που χωρούσε στα δυο μου χέρια )  με προσοχή σαν να ήταν έτοιμη να μου πέσει ; Ή όταν τις φιγούρες, τα πλαστικά πρόβατα που τις πλαισίωναν μετρούσα και ξαναμετρούσα , μη τυχόν και χάθηκαν οι πρωταγωνιστές του θείου επεισοδίου ... είχαν μια δύναμη πάνω μου, που δε θυμόμουν όμοιά της. Σε κάθε παραμύθι, σε κάθε ιστορία που μου διάβαζαν θα γούρλωνα τα μάτια, κάθε φορά που τραγουδούσα κάλαντα θα πίεζα την ντροπαλή φωνή μου να ακουστεί. Θα γεννιόταν εκείνος και θα ηρεμούσα. 
Περνούσαν οι μέρες όπως κι εγώ από δωμάτιο σε δωμάτιο. Πότε στην αγκαλιά της μητέρας μου να νιώθω πιο ψηλός ξαφνικά, να συναντώ την υπόλοιπη οικογένεια στην κουζίνα κι εγώ αγουροξυπνημένος να τρίβω τα μάτια μου, πότε να αποκοιμιέμαι στο πάτωμα , στο μαλακό χαλί να ονειρεύομαι. Πότε να σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών μου και να κοιτώ όλο αγωνία αν τα κεράσματα στο πιατάκι δίπλα απ'το δέντρο είχαν εξαφανιστεί, φαγωθεί να πω καλύτερα, και πότε να παραφυλάω τη νύχτα πίσω από τον καναπέ  να δω να μπαίνει στο δωμάτιο εκείνος με την κόκκινη στολή, τα άσπρα μπαμπακένια γένια και τις μαύρες μπότες. Μέρα νύχτα πλησίαζα και μετρούσα...ήταν όλα στη θέση τους, όπως και η πίστη μου πως υπήρχε εκείνος , απλώς δεν ήθελε να φάει από τα δικά μου κεράσματα.Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο...γιατί συνέβαινε; Τι ήταν αυτό σε μένα που τον πείραζε και δεν καταδεχόταν το δικό μου κέρασμα ;
Ο χρόνος περνούσε, Όπως και το πριν , έτσι και το μετά των Χριστουγέννων γεννά μια μελαγχολία. 
Ίσως δε τη γεννά, τη συνοδεύει όμως . Το μυαλό άθελά του γυρίζει πίσω στο χρόνο και όλα τα συσχετίζει με το τώρα. Αν υπάρχει Άγιος υπεύθυνος για τη μελαγχολία μας, γιατί δεν επιστρέφει να τον δούμε; Θα του μιλήσω για τα δώρα που δεν έλαβα ποτέ και για όσα ήρθαν ενώ δεν τα περίμενα. Για δέντρα που στόλισα με φίλους και για το δέντρο που στόλισα τα πρώτα μου Χριστούγεννα στο δικό μου διαμέρισμα. Χριστούγεννα δουλεύοντας, αλλαγή του χρόνου εξυπηρετώντας πελάτες, Χριστούγεννα σε στρατόπεδο, με φίλους ή μόνος, να γελάω από χαρά ή να κλαίω από μοναξιά, Χριστούγεννα που δε γιορτάστηκαν λόγω πένθους...έζησα και ζω όλα τα Χριστούγεννα με παρόμοιες σκέψεις. Τις μπάλες που στόλιζαν το πρώτο εκείνο δέντρο που θυμάμαι, τα στολίδια της γιαγιάς που ακόμα και τώρα στα μάτια μου φαντάζουν ανεκτίμητα, τα κάλαντα που μόνο μια φορά βγήκα να πω στις γειτονιές, τον πλαστικό φουσκωτό Άγιο Βασίλη που λίγες μέρες μετά θα έχανε τον αέρα του και θα μαράζωνε, τα τραπέζια με την οικογένεια που όλο κάτι θα έλειπε σε υλικά ή συναισθήματα.
Όσο κι αν μεγαλώνω δε σταματώ να πιστεύω στον Άγιο Βασίλη κι όταν με ρωτούν τα παιδιά στο σχολείο αν υπάρχει κι αν η ύπαρξή του μπορεί να πιστοποιηθεί απαντώ πάντα το ίδιο...πως είναι ωραίο να πιστεύουμε πως υπάρχει. Κι αν δεν ισχύει κάτι τέτοιο...δεν ενοχλεί κανέναν όποιος πιστεύει. Κάποια παιδιά γελούν, όμως ακούγοντας το παραμύθι να περνά ξυστά από τα αυτιά τους σοβαρεύουν. Έχουν όλοι ανάγκη για λίγο παραμύθι. 

Ακόμα έχω λοιπόν πιατάκι δίπλα στο δέντρο κι ακόμα μετρώ και ξαναμετρώ κάθε πρωί. Αν λείψει ένα απ'τα κεράσματα , δε θα πω τίποτα, μια μυστική συμφωνία θα κάνω μαζί του και θα χαμογελάσω μοναχός μου. 




υ.γ. Χρόνια Πολλά σε όλους τους φίλους που μου ευχήθηκαν και σε όσους δεν το έπραξαν...μέσα στις τόσες φωνές, οι δικές τους ξεχωρίζουν μέσα μου. Χρόνια Πολλά σε όλους , με την υγεία και το χαμόγελο.


υ.γ.2 . Η ταινία Fanny and Alexander (Ingmar Bergman, 1982) είναι για μένα ένα αιώνιο Χριστουγεννιάτικο δώρο. Δίχως να κυοφορεί Μεσσία, είναι πάντα στη σκέψη μου ετοιμόγεννη .