Ο χρόνος

(Ο Δημήτρης Πικιώνης αναζητούσε την ψυχή του στις πέτρες. Άλλοι στη θέση του αναζητούν τις πέτρες στην ψυχή τους.)

Χρόνος νέος, νεογεννηθείς
παροντικός ή μελλοντικός
όχι παρελθοντικός - εκεί θα κρύβεται η κάθε αμφιβολία μου τώρα 
και τα πιο μύχια συναισθήματα.
Χρόνος νέος σε τέσσερις αριθμούς απλωμένος
να τους τσακίσεις ,να τους καταπιείς θα σε γεράσουν λίγο παραπάνω ό,τι και να κάνεις 
θα σε γελάσουν κι εσύ αμέτοχος στο παιχνίδι τους
θα σε αριθμήσουν από το τώρα μέχρι το εκεί που είναι να φτάσεις
το πού κανείς τους δεν το ξέρει αριθμός , 
μόνο αναρίθμητος ο φόβος σου μη φύγεις από το παιχνίδι τους νωρίς
κι όμως
δεν παίζεις με αριθμούς, δεν έχουν μάτια να κοιτάξεις 
και τι εμπιστοσύνη να δείξεις σε κάτι που δεν έχει βλέμμα να εντρυφήσεις .
Έγκλιση οριστική.
όχι   ......   υποτακτική,
να σχεδιάσεις και να πράξεις,
να σκοντάψεις και να μη σηκωθείς
ή να σηκωθείς και να σκοντάψεις 
να ερωτευθείς παραπάνω, εκεί θα σκοντάφτεις δίχως όρια
και ποιος να σε κοιτάξει, όλοι στα δικά τους σκοντάφτουν 
και να τρομάξεις με τη μέρα που ξημερώνει πίσω από την πλάτη σου
και τη νύχτα που καβλώνει όποτε θελήσει
να καλοπιάσεις τα ζωντανά σου 
και τα πεθαμένα σου
να...και να...και να...και να 
να συμπληρώνεις τα κενά στη σκέψη που δεν έκανες
και στα πρόσωπα που δεν έμειναν κι άλλο,
σταυρόλεξο με άγνωστους σε σένα ορισμούς,
και όλα τα παραπάνω τα κάνεις και σε έγκλιση προστακτική
γέλα, ζήσε, κλάψε, μέτρα, 
πλήρωσε για να πονέσεις, πόνα για να πληρώσεις,
πλήρωσε ή πόνα σκέτο
όλα τα μαζί, τα βλέπεις και στο χώρια να υπάρχουν 
και οι αριθμοί το ίδιο
το 2 το 0 το 1 το 1
το μαζί λίγο πριν τις μονάδες 
και ανάμεσά τους το μηδέν
μια απόσταση που χάσκει και αντιφάσκει
και μια χρονιά που υπόσχεται και αποθαρρύνει. 
Χρόνος προσευχής και υπομονής 
με απαρέμφατα και μετοχές 
αλλά κι αμέτοχες υπάρξεις.
Πλένεις καλά το τραγούδι σου στη βρύση 
και δροσερό στο πρόσωπό σου απλώνεται 
πετσέτα ο χρόνος 
μα δεν πλένεται.