''Η πόλη αυξάνεται ανεξέλεγκτα και ατελώς.
Μια πυκνοκατοικημένη πόλη σε μια ερημωμένη χώρα.
Μια πόλη στην οποία χιλιάδες κτίρια υψώνονται στον ουρανό.
Χωρίς κανένα κριτήριο.
Δίπλα σε ένα ψηλό, ένα μικρό.
Δίπλα σε ένα λογικό,ένα παράλογο.
Δίπλα σε ένα γαλλικό,κάποιο χωρίς κανένα στυλ.
Αυτές οι ανωμαλίες ίσως μας αντικατοπτρίζουν απόλυτα.
Αισθητικές και ηθικές ανωμαλίες.
Αυτά τα κτίρια, που δεν ακολουθούν καμία λογική, δείχνουν κακό σχεδιασμό.
Ακριβώς όπως οι ζωές μας:
Δεν έχουμε ιδέα πώς θέλουμε να είναι.
Ζούμε λες και η πόλη μας είναι μια στάση.
Δημιουργήσαμε μια "κουλτούρα ενοίκων".
Τα κτίρια γίνονται όλο και πιο μικρά... για να κάνουν χώρο για ακόμη μικρότερα.
Τα διαμερίσματα μετρώνται από τον αριθμό των δωματίων τους...
και κυμαίνονται από 5 δωμάτια με μπαλκόνια,
παιδότοπους, δωμάτια υπηρεσίας και αποθήκες...
μέχρι διαμερίσματα ενός δωματίου γνωστά και ως "σπιρτόκουτα".
Ακριβώς όπως σχεδόν όλα τα χειροποίητα αντικείμενα,
τα κτίρια κατασκευάζονται για να μας διαφοροποιούν.
Υπάρχει μια μπροστινή και μια πίσω πλευρά.
Ψηλά και χαμηλά διαμερίσματα.
Το υποσχόμενο φως και η θέα...
σπάνια συμπίπτουν με την πραγματικότητα.
Τι μπορεί να περιμένει κανείς από μια πόλη...
που γυρίζει την πλάτη στο ποτάμι της;
Είμαι πεπεισμένος ότι οι χωρισμοί, τα διαζύγια, η ενδοοικογενειακή βία,
η πληθώρα των καλωδιακών τηλεοπτικών σταθμών,
η έλλειψη επικοινωνίας, η νωθρότητα, η απάθεια, η κατάθλιψη,
η αυτοκτονία, οι νευρώσεις, οι κρίσεις πανικού,
η παχυσαρκία, η υπερένταση,
η ανασφάλεια, η υποχονδρία, το άγχος και η καθιστική ζωή...
οφείλονται σε αρχιτέκτονες και οικοδόμους.
Υποφέρω από όλες αυτές τις ασθένειες...
εκτός από την αυτοκτονία. ''
Μια πυκνοκατοικημένη πόλη σε μια ερημωμένη χώρα.
Μια πόλη στην οποία χιλιάδες κτίρια υψώνονται στον ουρανό.
Χωρίς κανένα κριτήριο.
Δίπλα σε ένα ψηλό, ένα μικρό.
Δίπλα σε ένα λογικό,ένα παράλογο.
Δίπλα σε ένα γαλλικό,κάποιο χωρίς κανένα στυλ.
Αυτές οι ανωμαλίες ίσως μας αντικατοπτρίζουν απόλυτα.
Αισθητικές και ηθικές ανωμαλίες.
Αυτά τα κτίρια, που δεν ακολουθούν καμία λογική, δείχνουν κακό σχεδιασμό.
Ακριβώς όπως οι ζωές μας:
Δεν έχουμε ιδέα πώς θέλουμε να είναι.
Ζούμε λες και η πόλη μας είναι μια στάση.
Δημιουργήσαμε μια "κουλτούρα ενοίκων".
Τα κτίρια γίνονται όλο και πιο μικρά... για να κάνουν χώρο για ακόμη μικρότερα.
Τα διαμερίσματα μετρώνται από τον αριθμό των δωματίων τους...
και κυμαίνονται από 5 δωμάτια με μπαλκόνια,
παιδότοπους, δωμάτια υπηρεσίας και αποθήκες...
μέχρι διαμερίσματα ενός δωματίου γνωστά και ως "σπιρτόκουτα".
Ακριβώς όπως σχεδόν όλα τα χειροποίητα αντικείμενα,
τα κτίρια κατασκευάζονται για να μας διαφοροποιούν.
Υπάρχει μια μπροστινή και μια πίσω πλευρά.
Ψηλά και χαμηλά διαμερίσματα.
Το υποσχόμενο φως και η θέα...
σπάνια συμπίπτουν με την πραγματικότητα.
Τι μπορεί να περιμένει κανείς από μια πόλη...
που γυρίζει την πλάτη στο ποτάμι της;
Είμαι πεπεισμένος ότι οι χωρισμοί, τα διαζύγια, η ενδοοικογενειακή βία,
η πληθώρα των καλωδιακών τηλεοπτικών σταθμών,
η έλλειψη επικοινωνίας, η νωθρότητα, η απάθεια, η κατάθλιψη,
η αυτοκτονία, οι νευρώσεις, οι κρίσεις πανικού,
η παχυσαρκία, η υπερένταση,
η ανασφάλεια, η υποχονδρία, το άγχος και η καθιστική ζωή...
οφείλονται σε αρχιτέκτονες και οικοδόμους.
Υποφέρω από όλες αυτές τις ασθένειες...
εκτός από την αυτοκτονία. ''
* Medianeras by Gustavo Taretto , 2011
Όταν κάποιος άλλος το λέει καλύτερα από σένα, για σένα.
5 σχόλια:
Μμμμμμ, να και οι χαϊντεγκεριανές ανησυχίες! Να έχεις άραγε διαβάσει το "Κτίζειν, κατοικείν, σκέπτεσθαι" και το "Η τέχνη και ο χώρος"; Αν όχι, πολύ θα σ' ενδιέφεραν. Σου προτείνω να περιηγηθείς - για περισσότερες τέτοιες ενδιαφέρουσες αναγνώσεις- και στο ιστολόγιο του Αριστείδη Αντονά (ο οποίος, παρεμπιμπτόντως, θεωρείται, ως προς τις λογοτεχνικές του καταβολές, επίγονος του Επαμεινώνδα Γονατά, χα, χα!). Εγώ τον διαβάζω συχνά -πυκνά!
ΥΓ. "...η οικογένειά μου, από τις πιο ευυπόληπτες, διατηρούσε όλες τις μεγαλοαστικές συνήθειες/ μόνο που το σπίτι δε χωρούσε τόσες μικρότητες κι είχαμε κι ένα άλλο στην εξοχή". Τάσος Λειβαδίτης
Ξέρω πώς θα θελα να είναι η ζωή μου, ξέρω ακριβώς!
Αλλά δυστυχώς πάσχω από τα περισσότερα που είπες, μα και από ένα ακόμη, τα όνειρα...
ωραία είναι να βρίσκεις έναν από τους φταίχτες και να τα ρίχνεις ΟΛΑ σε αυτόν ε;... μακάρι να ήταν έτσι... μακάρι να έφταιγαν μόνο οι αρχιτέκτονες και οι οικοδόμοι...
Όσον αφορά τις ελληνικές πόλεις, αρχιτέκτονες και οικοδόμοι ΔΕΝ είναι οι φταίχτες, γιατί τα κτίρια τα σχεδιάζουν κυρίως οι πολιτικοί μηχανικοί, στους οποίους έχει συνηθίσει να απευθύνεται ο κόσμος. Οι οικοδόμοι; Αυτοί εκτελούν το σχέδιο - και πολλές φορές το τροποποιούν κατ' απαίτηση του ιδιοκτήτη. Οπότε;
@ Ροζα Σελαβή : δεν τα έχω διαβάσει και γιατί άλλωστε να βιαστώ όταν η ζωή μου θέλει άλλες 16 συνέχειες για να προλάβω τα γραπτά και τα δια ζώσης ; θα τα κοιτάξω πάντως , ξέρεις ότι σου δείχνω εμπιστοσύνη - ο Γονατάς ακόμα περιμένει βέβαια :P
@ Sweet truth : αν ξέρεις, τότε η παραπάνω ανάρτηση δε σε αφορά καθώς απευθύνεται σε όλους τους υπόλοιπους που ήξεραν, έπραξαν, απογοητεύτηκαν, ξέχασαν και άρχισαν να ξέρουν από την αρχή. και σε βρίσκω και μάγκα. ναι, δε μας φταίνε οι άλλοι, η κόλαση είμαστε εμείς.
@ Xenoudis- Ξενούδης : επανέρχομαι στο σαφώς ρηθέν : δεν ξέρουμε τι θέλουμε, γιατί αν ξέραμε δε θα το θέλαμε ή δε θα μας ήθελε. Στις κακοτοπιές της πόλης, κοιτάς παραπάνω ουρανό και πας παρακάτω. Σ' ευχαριστώ άλλη μια φορά για το πέρασμα σου.
Δημοσίευση σχολίου