να μην και πότε

κόσμος πολύς στην ίδια αίθουσα να περιμένει,

να μην ξέρει τι, 

κάποιος πάντα κάτι περιμένει σαν πιστός ή άπιστος φύλακας

και έχει να λέει ιστορίες 

και έχει αυτί να τις ακούει μοναχός του

κι ήταν που λες...κι ήμουν που λες...

και όμως τίποτα δε λες.

κόσμος πολύς στην ίδια αίθουσα

με συγχωρείς που θέλω να περάσω, από μικρός ήμουν λιγάκι αγοραφοβικός

και μελλοντοφοβικός να σου προσθέσω

να μη μου λες για το αύριο, πειράζει;

να ζω μόνο το σήμερα,πειράζει;

να'χω τις έννοιες μου, τα πρέπει μου, τα λάθη μου, τα πάθη μου,

τις λύπες μου κι εγώ και τα ξενύχτια μου

να τα'χω όλα σπίτι , στο μυαλό μου κλειδωμένα

έχω κι εγώ μερίδιο στα σύννεφα τα γκρίζα, στα δακρύβρεχτα

στις συμφορές και στα γαμώ το κερατό μου

κι όμως τα 'χω δικά μου

όχι από έλλειψη εμπιστοσύνης 

υπάρχουν άνθρωποι , υπάρχουν φίλοι , υπάρχουν αγκαλιές

γιατί να πρέπει να υπάρχουν και μεγάφωνα;

να μη γκρινιάξω μαζί σου, πειράζει; 

να μη σε δικιολογήσω, πειράζει;

όχι από κακία, μα το αντίθετο, θέλω να σε δω να αναπνέεις 

κάποιος πάντα κάτι βρίσκει να αναπνέει

και μες στην αίθουσα ακόμα,αυτή της  αναμονής .

λένα πλάτωνος / σαβίνα γιαννάτου - αίθουσα αναμονής