Θάλασσα με η(ρ)ώδειο

Ξέρεις τι θέλω : 
Να μιλάω σε β' ενικό 
Να γελάω σε τόνο φιλικό
να απευθύνομαι σε μένα
 να μην έχω να φοβάμαι για κανέναν... 
Να ανεβάζω την ένταση στο βλέμμα, 
να κουνάω το κεφάλι μου στο ψέμα,
στα σοκάκια όταν βαδίζω να σκοντάφτω 
και ξανά απ΄'την αρχή...
Να ξοδεύω όσα έχω στο πορτοφόλι,
να μου μοιάζει με ατέλειωτη η μέρα μου όλη,
να χορεύω όσο κοιτάζεις,
να τολμώ όσα διστάζεις,
να πιστεύω στο μοιραίο
στο καινούργιο , στο λαθραίο,
στο αιώνιο το χέρι σου στο δέρμα,
να κοιτάζουμε μαζί αν λάχει τέρμα,
να ξεσπά η μουσική μες στις κερκίδες, 
να'ναι εκεί η πρώτη νύχτα που με είδες,
να φοράω αυτές τις στάλες της βροχής
που σαν νότες θα κτυπούν της μουσικής
και να είναι σαν παρόρμηση στιγμής...


Σήμερα βράδυ Ηρώδειο φορώ και ξεκινώ.

Βραδινά σημεία στίξης : θαυμαστικό

Πότε παιχνίδι το έλεγες πως μοιάζει αυτό το σχήμα, σαν το κουτσό που τα παιδιά στο ένα πόδι τρέχουν , χωρίς να είπανε ποτέ από τι τάχα να ξεφύγουν προσπαθούν... Από το χρόνο που με δυο εκείνος τρέχει πόδια;

Εσύ από το σώμα σου το έκλαψες κι αυτό λιμνάζει σαν πληγή στο ένα σου πόδι

κι ανάπηρο σε δείχνει να κοιτάζεις... μια τόση δα μικρή κουκκίδα που θα σου αρκούσε σαν βατήρας για το άλμα...  !

Αυτή σου η σκέψη πάνω απ΄το άπειρο, πότε μπαλόνι που γεμίζει από το χρόνο σου θυμίζει, 

το χρόνο που ποτέ δεν έδωσες να αδειάσει... έχεις το θάρρος με μια βελόνα κοφτερή να την τρυπήσεις ή θα επιτρέψεις ολοένα να φουσκώνει στο κεφάλι σου το όνειρο ... ;

Κι όταν οι μέρες μεγαλώνουν όπως απόψε, αυτό το θαύμα το αστικό γίνεται σαν θαυμαστικό που το χωρά η αγκαλιά σου και από συνήθεια του λες τι εσύ θαυμάζεις : γύρω ανθρώπους που ερωτεύονται κρυφά και δεν σκορπούν στη μέρα τα αισθήματά τους αλλά στη νύχτα τα γυρεύουν τα ανταλλάγματα...  πράσινα σπίτια που τολμούν ακόμα να φυτρώνουν μέσα σε τόσο γκρι μονότονη γειτνίαση... πουλιά που ξέχασαν το πέταγμα και δίποδα ανάμεσά μας αναπνέουν... όνειρα που ξάπλωσαν δίπλα μας αλλά σηκώθηκαν προτού μας δουν να τα χαλάμε... γέλια που γέμισαν δωμάτια και κλάματα που κύλησαν και δεν σκουπίστηκαν βιαστικά... μελωδίες που έγιναν εικόνα με το νου...και σκέψεις που τραγουδήθηκαν...

είναι πολλά τα όσα έχεις θαυμάσει και όσα εσύ θαυμάζεις σε κρατούν με το ένα πόδι σηκωμένο, ένα ακόμα παιδί που δε ξέχασε να παίζει κουτσό παίρνοντας φόρα να πηδήξει να τα φτάσει ... είτε τα όσα έχει μπροστά είτε τα όσα γέμισαν το πάνω το μπαλόνι.

Αυτή του θέρους η ισημερία βαφτίστηκε ισηρεμία.

Ανυπάκουοι χρόνοι VIΙ

Phoebus had not yet
brought daylight to the world
when a damsel
came out of her dwelling.

Her suffering was plain
on her face,
and frequently she let
great sighs loose from her heart.

Thus trampling the flowers,
she wandered here and there,
and her lost love
she thus wept:

"Love," she said, stopping
to look at the heavens,
"where, where is the faith
that the traitor swore to me?

Let my love return
as he was,
or else kill me, so that I
may no longer torment myself."

Poor wretch, alas, nol longer
can she suffer such scorn.

"I don't want him to sigh
except away from me,
I no longer want him
to confide his sufferings in me.

Because I suffer for him,
he is proud;
will he beseech me
if I flee from him?

She may have a more serene
brow than mine,
but even Love's breast
does not harbor such beautiful constancy.

Never will he have such sweet kisses
from that mouth,
nor softer - be still,
be still, that he knows all too well.

Thus among scornful weeping
she scattered her laments to the sky;
thus in lovers' hearts
Love mixes flame and ice.

Όλα τα (δικά του) ονόματα

Δε συνηθίζω να αναφέρομαι σε τρίτους κι ούτε έχω θάρρος να μιλήσω για το έργο τους.

Αλλά στην προκειμένη τη στιγμή με μια συγκίνηση θέλω να υποκλιθώ, σε ένα άνθρωπο που η γραφή του μ'έχει χρόνια τώρα δέσμιο και θαυμαστή της. 

José Saramago  (1922-2010)

είσαι αυτός που λίγες ώρες πριν άφησε την πνοή την τελευταία από το σώμα .
Άκουγα να σχολιάζουν το έργο σου αρκετά χρόνια πίσω, έπρεπε όμως να φτάσει ένα καλοκαίρι 4 πριν , για να ξεκινήσω να σε διαβάζω. Καταρχάς θυμάμαι την έκπληξη, να συνηθίσω στον τρόπο γραφής και αποτύπωσης του έργου σου, δίχως πολλά πολλά σημεία στίξης λες και ανυπομονούσες. Ήσουν βέβαια σπουδαίος παραμυθάς κι ίσως για αυτό να τα έλεγες με τόση βιασύνη, γιατί έδινες πάντα την εντύπωση πως μέσα σου γεννιέται η νέα ιστορία προτού καλά καλά τελειώσει  η προηγούμενη.
Και το ένα βιβλίο έφερε το άλλο και έφτασα στο σημείο αχόρταγα να περιμένω την έκδοση του νέου - ήσουν αρκετά παραγωγικός αλλά ούτε σταλιά δεν αδίκησες το ταλέντο σου. 
Διάβασα ό,τι υπήρχε διαθέσιμο και τα πρόσωπα κατοίκησαν στο μυαλό μου, άλλαξαν ονόματα και τα έκανα συγγενικά μου.Πότε η γυναίκα του γιατρού που είχε την τύχη-ατυχία να βλέπει σε ένα βασίλειο τυφλών και δίχως να ξέρει τι άλλο την περιμένει όταν η φώτιση τους αφυπνίσει, πότε ο επιμελητής βιβλίων που βάζει όχι αντί για ναι σε μια ιστορία, πότε το ίδιο το ευαγγέλιο του Ιησού που άλλαξε ερμηνεία, ο ήρωας που παλεύει με τα ονόματα μέσα σε ένα ληξιαρχείο,ο κεραμοποιός που ανακαλύπτει τη σπηλιά στο κέντρο ενός μεγαθήριου εμπορικού κέντρου, πότε ο ένας, πότε ο άλλος... όλα του τα πρόσωπα κατόρθωσαν να συγκινήσουν, ίσως γιατί οι κόσμοι τους έμοιαζαν να συνδέονται. Έγραψε ένα μεγάλο μυθιστόρημα που το χώρισε σε 30 μικρότερα. Και μέσα τους έσπειρε τον σπόρο της αμφισβήτησης , της ειρωνικής δημιουργίας. 
Του στοίχισε βέβαια πολλά, αυτή του η γραφή. Αυτοεξόριστος πέρασε τα τελευταία 17 χρόνια της ζωής του μακρυά από την Πορτογαλία, πληρώνοντας έτσι τη βαθιά του ρήξη με την Εκκλησία. Αλλά ο κόσμος τον αγάπησε όσο κανέναν, γιατί η σκέψη του η περίπλοκη, ήταν στη βάση της απλή : μιλούσε για σεβασμό και πώς αυτός καταπατείται, για ανθρωπιά και πώς αυτή αναζητείται ή θεριεύει όταν τη χρειαζόμαστε.
Αν μπορούσα να διαλέξω έναν του ήρωα, θα διάλεγα αυτόν τον άνθρωπο αντίγραφο που η ζωή του ήταν σαν μια φωτοτυπία, αντίγραφο του εαυτού του με το ίδιο πρόσωπο και την ίδια μοίρα. Όχι γιατί το πιστεύω πως υπάρχει κάποιος ίδιος με εμένα εκεί έξω, αλλά για να μου θυμίζει πως δεν υπάρχει άλλος σαν εκείνον πια. Καλό ταξίδι σας κύριε 

José Saramago . 

υπόσχομαι θα διαβάσω πάλι όλα τα έργα σας, μέσα τους ανακάλυψα ... δε θα πω τίποτα παραέξω, ας μείνει μεταξύ μας.

http://nobelprize.org/nobel_prizes/literature/laureates/1998/lecture-e.html

http://nobelprize.org/nobel_prizes/literature/laureates/1998/saramago-bibl.html


και κάτι ακόμα σχετικό με τη σκιά που αφήνει πίσω του να μας σκεπάζει από τον ήλιο...



A Maior Flor do Mundo from Fundação Jose Saramago on Vimeo.

Βραδινά σημεία στίξης : ερωτηματικό

Είναι αυτό σου το παιδί που έτσι κρεμάστηκε σε μια γραμμή δίπλα σχεδόν από τις λέξεις 

κι έχει το νου του να σε δει κατάματα 

κι ας μη το παρατήρησες μέσα στην τόση σου βιασύνη.

Είναι αυτό το μισοφέγγαρο που κουβαλά στη σκέψη του πώς τάχα μια νύχτα θα γενεί πανσέληνος

και θα λυθούν οι απορίες σου όλες.

Είναι αυτή η ανοικτή αγκαλιά που περιμένει να της δείξεις ανταπόκριση

να τη βοηθήσεις να τη χτίσει την παρένθεση.

Είναι αυτό το ολόδικό σου το ερωτηματικό. 

Ρωτάς, ρωτάς, ξαναρωτάς. Θέλεις τόσα να μάθεις, τόσα γράμματα να βγουν και να σε φτάσουν, 

σε τόσες λέξεις να να μπλεχτούν και να αγγίξουν τα αυτιά σου.

Αλλά δίχως απάντηση ικανή να σε ικανοποιήσει μένεις έτσι , 

ένα κόμμα και στην κορυφή του εσύ τελεία 

και όχι τέλεια

να υπομένεις τη συνέχεια. Κρύβει και λίγο φόβο πάντα η συνέχεια. 

Όμως οι λέξεις που τονίζονται με ερώτηση είναι αυτές που μας τρομάζουν

κι αυτές που τόσο μας τρομάζουν δεν έχουν λόγο να ερωτώνται , κάνουν δουλειά από μόνες τους.