Κυριακή 20 Ιουνίου 2010
Ανυπάκουοι χρόνοι VIΙ
Phoebus had not yet
brought daylight to the world
when a damsel
came out of her dwelling.
Her suffering was plain
on her face,
and frequently she let
great sighs loose from her heart.
Thus trampling the flowers,
she wandered here and there,
and her lost love
she thus wept:
"Love," she said, stopping
to look at the heavens,
"where, where is the faith
that the traitor swore to me?
Let my love return
as he was,
or else kill me, so that I
may no longer torment myself."
Poor wretch, alas, nol longer
can she suffer such scorn.
"I don't want him to sigh
except away from me,
I no longer want him
to confide his sufferings in me.
Because I suffer for him,
he is proud;
will he beseech me
if I flee from him?
She may have a more serene
brow than mine,
but even Love's breast
does not harbor such beautiful constancy.
Never will he have such sweet kisses
from that mouth,
nor softer - be still,
be still, that he knows all too well.
Thus among scornful weeping
she scattered her laments to the sky;
thus in lovers' hearts
Love mixes flame and ice.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
5 σχόλια:
Kαλή εβδομάδα φίλε Μάριε , πάντα οι μουσικές επιλογές σου είναι ξεχωριστές !!!
Καλή εβδομάδα φίλε μου, είχα καιρό να σε δω και εύχομαι να είσαι καλά :-)
Όσο για τις μουσικές, αναζητώ πάντα το ταιριαστό με τη σκέψη μου...
Αν λάβω υπόψην μου την απάντησή σου πιο πάνω αλλά και το τραγούδι που διάλεξες, οι σκέψεις σου είναι ξεχωριστές...
Καληνύχτα!
@Sweet truth : Σε ευχαριστώ που τις μοιράζεσαι μαζί μου διαβάζοντας με τόσο επιμελώς. Δεν είναι τόσο ξεχωριστές όσο ατόφιες.Καληνύχτα!
Με συγκινεί ο τρόπος που ο Monteverdi φορτίζει τον φθόγγο κάθε λέξης με μικρά ψήγματα συναισθήματος χωρίς να γίνεται ποτέ μελοδραματικός.
Πολύ καλή η επιλογή της ερμηνείας.
Να είσαι καλά.
Δημοσίευση σχολίου