Μέρες ανήμερες

Μπορεί να είσαι εσύ ο φταίχτης ή όλα να έχουν το λόγο που συμβαίνουν στων ημερών μας τη διαδοχή. Αλλά και να θες να το εξηγήσεις δεν υπάρχουν πάντα οι κατάλληλες λέξεις να σε στηρίξουν. (Αιώνιο πρόβλημα αυτές οι λέξεις κι ας καταγίνεσαι μαζί τους ολημερίς , πάντοτε υπάρχει κόπος να τις πλάσεις όπως το μέσα σου ορίζει.) Το θέμα είναι όμως αυτή η νομοτέλεια που ακολουθεί τις μέρες σου.

Ύστερα από σειρά στιγμών που εξαντλείς τα περιθώρια να παίξεις,να γελάσεις, να σκεφτείς και να συζητήσεις, να υπαινιχθείς  και να δηλώσεις, ακολουθεί μια ή και δύο πολλές φορές 24ωρα όπου βαριέσαι να μιλήσεις , να γευτείς και να κινηθείς , όλα σου φαίνονται τόσο βαριά όπως θα έμοιαζαν αν τα κουβάλαγες στην πλάτη σου.

Αχ αυτές οι μέρες - οι διόλου ευτυχισμένες - οι άτυχες που πρέπει να συγκριθούν μεταξύ των λαμπερών καλοκαιρινών και να ξέρουν εκ προοιμίου πως θα χάσουν από αυτή τη σύγκριση.

Τι να τις κάνεις όμως, αφού βαρύθυμα τις υποδέχεσαι κι αυτές στρογγυλοκάθονται στο χώρο το ζωτικό σου και δε λένε να ξεκουνήσουν ... ξέρεις βέβαια πως θα το κάνουν γιατί από τη φύση σου δεν έδειξες ποτέ τόση φιλοξενία στη μαυρίλα σου, κι ας την καταχωνιάζεις μαζί με το σκοτάδι , υπάρχουν μέθοδοι να σε αφήσει να χαρείς κι άλλο το φως σου. Υπάρχουν όμως κι αυτό σε απασχολεί. Το χαμόγελο που το σκορπάς απλόχερα σαν να είναι αστείρευτο, είναι φορές που το αναζητάς ή που δε έχεις καν τη διάθεση να το βάλεις. 

Κρίμα. Αν και μάλλον περί νομοτέλειας πρόκειται όπως προείπα. Τίποτα δεν πάει πεταμένο. Αρκεί να το εκτιμάς όταν σου λείπει και να το ψάχνεις πάλι. Ε λοιπόν τώρα το ψάχνω πάλι . Και ναι, νομίζω έρχεται :-) 

Ένας Κύπριος Ορφέας

Δεν είχα ακούσει τα λόγια μου να επιστρέφονται σε μένα κι όμως το ζω. 

Δεν είχα φανταστεί τις σκέψεις μου να σιγομουρμουρίζονται κι όμως τώρα μου συμβαίνει. 

Δεν περίμενα να γίνει τόσο γρήγορα και να έρθει αυτό να με βρει κι όμως το χαίρομαι απεριόριστα. 

Αυτή η χρονιά έφερε πολλούς νέους ανθρώπους στη ζωή μου, κάποιους περαστικούς, κάποιους για παρέα, κάποιους για δημιουργία. Ανάμεσα στους τελευταίους ανήκει και ξεχωρίζει ένας φίλος που μου έκανε ένα δώρο παραπάνω από ό,τι εκείνος μπορεί να υπολογίσει. 

Πήρε τα λόγια μου και τα έκανε δικά του, νότες στην κιθάρα του και μου τα έστειλε πίσω να τα βιώσω διαφορετικά. Το είχα ανάγκη και το καταλαβαίνω τώρα που το ζω, να έρθει ένα χέρι να με σκουντήξει και να μου πει ''έλα να κάνουμε κάτι παραπάνω , χρειάζομαι τη δική σου προσπάθεια, έχει αξία να το κάνουμε μαζί'' . 

Με αφορμή μια κουβέντα που είχαμε σήμερα, φίλοι μαζεμένοι, ανακεφαλαιώνω ότι δεν επιδιώκω το άπιαστο , ούτε πετάω στα σύννεφα. Είμαι έτοιμος να παλέψω όσο μπορώ και μου επιτρέπεται κι ίσως λίγο παραπάνω από αυτό. Μόνο να το ζήσω ακόμα και σαν όνειρό μου αρκεί αυτό που πλάθουμε μαζί και να το δούμε κάπως να παίρνει το δρόμο του. 

Με συγκινεί αυτή σου η αφοσίωση φίλε μου Γιώργο και χαίρομαι που ήρθαν έτσι τα πράγματα να σε γνωρίσω παραπάνω. Σε ευχαριστώ ξανά και ξανά για το δρόμο που με βοήθησες να δω. Εύχομαι να περπατήσουμε μαζί πολύ από αυτό το δρόμο.

http://www.youtube.com/watch?v=Sl-OJRT1Vf8&feature=related

Ταράτσα

Όταν έχεις τη θέα του ουρανού στα πόδια σου
ή τα πόδια σου απλωμένα να τη δείχνουν πάνω σε μια καρέκλα ξαπλωμένος, δε σκέφτεσαι πολλά ή ό,τι κι αν σκέφτεσαι είναι σχετικό με το φεγγάρι και τις ακτές που αστράφτουν στων πολυκατοικιών τις οροφές.


Έχεις ταράτσες απέραντες και αναρίθμητες να μετρήσεις και πάνω τους ομπρέλες και άμμο απλωμένα έτοιμα να σε υποδεχτούν . Κάνεις ένα βήμα και ακούς το κύμα να σκάει πάνω τους, ένα βήμα ακόμα και σε βρέχει η οπτασία σου. 
Όχι, δεν είσαι τρελός να κάνεις τέτοιες σκέψεις ...η φράση εξάλλου ''την κάναμε ταράτσα'' τι δηλώνει; Ότι εκεί ψηλά έχεις το θάρρος και το δικαίωμα να σκεφτείς, να ονειρευτείς και να υποδεχτείς τις λέξεις που ναυαγούν στα χείλη σου και τα φώτα που ανάβουν σαν φανάρια να σε προστατεύουν από τη νύχτα που γυρίζει από λιμάνι σε λιμάνι. 


Τα λιμάνια λοιπόν ξεχύνονται και φυτρώνουν σαν νυχτερινά λόγια αγάπης στο αυτί σου που τα ακούς όταν ψάχνεις για στεριά, αλλά σε νοιάζει περισσότερο το ταξίδι.
Κι όπως μου είπε ένας αγαπημένος άνθρωπος μου πρόσφατα ''Τα φιλιά μου πηδάνε σαν τους γάτους από ταράτσα σε ταράτσα για να έρθουν στο μπαλκόνι σου. 
Και ίσως ένας να έδωσε ένα σάλτο πιο ψηλό απ'τα άλλα και να βγήκε στο φεγγάρι.
Και απομένει να γουργουρίζει ερωτευμένος και μόνος τον πόνο του στη νύχτα ''


Η ταράτσα μου όμως δεν έχει διάδρομο απογείωσης, μόνο προσγείωσης, πράγμα που σημαίνει όσα φιλιά καταφτάσουν μένουν και δεν πηδούν σε άλλη ταράτσα. 

Αόριστες λέξεις : κάπου

Το κάπου όπως και το οπουδήποτε μας χαρακτηρίζει : είτε από έλλειψη αποφασιστικότητας, είτε από υπερβολική αισιοδοξία ή παραίτηση, πηγαίνουμε κάπου, με την ίδια ευκολία που θα πηγαίναμε οπουδήποτε. Η απουσία σαφήνειας στη λέξη όμως δε σημαίνει και απουσία σημασίας στο περιεχόμενο.

Κάπου εδώ, 

κάπου εκεί, 

κάπου στον κόσμο, κάπου στο πλήθος, 

κάπου στο ίσως, στο μετά , στο γιατί, στο μαζί, στο αλλιώς

κάπου με φίλους , κάπου με σκέψη, με λόγια , με σιωπές, με φόβους, με χαρές.

Πολλές φορές το κάπου, είναι αυτό που εμείς θέλουμε να γίνει

με τη χαρά που θέλουμε να το ντύσουμε και με αυτούς που θέλουμε να το μοιραστούμε. 

Τόσο απλά γίνεται το κάπου εκεί που θέλουμε να είμαστε

αρκεί να πείσουμε τον εαυτό μας  πως μπορεί  να το μετατρέψει.

Ξέρω πως το δικό μου ''κάπου'' συνήθως είναι γελαστό

γιατί το θέλω να είναι τέτοιο και γιατί έχω τους φίλους που με βοηθούν. Τους αγαπώ και τους το αφιερώνω. 

(Το κάπου μου είναι και όπου είναι κι αυτοί. Τόσο απλά.)

Frida was her bone letter

''Ζωγραφίζω τη δική μου πραγματικότητα. Το μόνο πράγμα που ξέρω είναι πως ζωγραφίζω γιατί το έχω ανάγκη και ζωγραφίζω οτιδήποτε περνάει από το μυαλό μου, χωρίς δεύτερη σκέψη.


Ζωγραφίζω αυτοπροσωπογραφίες γιατί είμαι τόσο συχνά μόνη , επειδή είμαι το πρόσωπο που γνωρίζω καλύτερα.


Η ζωγραφική μου μεταφέρει μέσα της το μήνυμα του πόνου. Η ζωγραφική συμπληρώνει τη ζωή μου.''


Αυτά τα λόγια ανήκουν στην ίδια τη Φρίντα Κάλο , που 103 χρόνια πριν ήρθε στον κόσμο ( 7/7/1907)
για να του δώσει νέα σημασία με τη ζωή της και το έργο της. Αν το έργο της έχει αξία , τότε πού να μάθεις για τη ζωή της...κι αν η ζωή της είχε αξία , τότε πού να δεις το έργο της...από τις λίγες καλλιτέχνιδες που βίωσε τον πόνο και τον έκανε χρώμα πάνω σε καμβάδες. 


Θανάσιμα σχεδόν τραυματισμένη από τα 18 της χρόνια (ύστερα από ένα ατύχημα αστικού λεωφορείου όπου επέβαινε και που την γέμισε λάμες, νάρθηκες, κολάρα και πρόσθετα δεσίματα),έβαλε όλη της τη ζωή πάνω σε μια παλέτα και ζωγράφισε για τους πόνους της,αποτυχημένες εγκυμοσύνες, το σύντροφό της Ντιέγκο Ριβέρα,χωρισμούς και επανενώσεις , θανάτους και γεννήσεις, όλα έγιναν εικόνα μέχρι που στα 47 της η δική της ξεθώριασε και χάθηκε. Την αγαπώ για όλα τα παραπάνω και για ακόμα περισσότερα που δε θέλω να σπαταλήσω χρόνο να σας ζαλίζω.Ίσως άλλη φορά. 



http://vimeo.com/6817830
http://vimeo.com/6594128