Ταράτσα

Όταν έχεις τη θέα του ουρανού στα πόδια σου
ή τα πόδια σου απλωμένα να τη δείχνουν πάνω σε μια καρέκλα ξαπλωμένος, δε σκέφτεσαι πολλά ή ό,τι κι αν σκέφτεσαι είναι σχετικό με το φεγγάρι και τις ακτές που αστράφτουν στων πολυκατοικιών τις οροφές.


Έχεις ταράτσες απέραντες και αναρίθμητες να μετρήσεις και πάνω τους ομπρέλες και άμμο απλωμένα έτοιμα να σε υποδεχτούν . Κάνεις ένα βήμα και ακούς το κύμα να σκάει πάνω τους, ένα βήμα ακόμα και σε βρέχει η οπτασία σου. 
Όχι, δεν είσαι τρελός να κάνεις τέτοιες σκέψεις ...η φράση εξάλλου ''την κάναμε ταράτσα'' τι δηλώνει; Ότι εκεί ψηλά έχεις το θάρρος και το δικαίωμα να σκεφτείς, να ονειρευτείς και να υποδεχτείς τις λέξεις που ναυαγούν στα χείλη σου και τα φώτα που ανάβουν σαν φανάρια να σε προστατεύουν από τη νύχτα που γυρίζει από λιμάνι σε λιμάνι. 


Τα λιμάνια λοιπόν ξεχύνονται και φυτρώνουν σαν νυχτερινά λόγια αγάπης στο αυτί σου που τα ακούς όταν ψάχνεις για στεριά, αλλά σε νοιάζει περισσότερο το ταξίδι.
Κι όπως μου είπε ένας αγαπημένος άνθρωπος μου πρόσφατα ''Τα φιλιά μου πηδάνε σαν τους γάτους από ταράτσα σε ταράτσα για να έρθουν στο μπαλκόνι σου. 
Και ίσως ένας να έδωσε ένα σάλτο πιο ψηλό απ'τα άλλα και να βγήκε στο φεγγάρι.
Και απομένει να γουργουρίζει ερωτευμένος και μόνος τον πόνο του στη νύχτα ''


Η ταράτσα μου όμως δεν έχει διάδρομο απογείωσης, μόνο προσγείωσης, πράγμα που σημαίνει όσα φιλιά καταφτάσουν μένουν και δεν πηδούν σε άλλη ταράτσα.