Βραδινά σημεία στίξης : παρένθεση

( Μην τα πιέζεις, δεν κλείνουν τα δυο χέρια όση δύναμη , όση πειθώ κι αν εξαντλήσεις , όσο κι αν θες να καλοπιάσεις τις αρθρώσεις να στο κάνουν το χατήρι. Δεν κλείνουν γιατί δεν έχουν κάτι να αγκαλιάσουν λες, αυτή η παρένθεση των δύο εκτεταμένων άνω άκρων μένει ως έχει να σου θυμίζει το κενό περιεχόμενο που συγκρατούν - ή τη δική τους αφελή διάθεση να έρθει όποτε θέλει μόνο του να μπει ανάμεσά τους. )


( Κι αν δεν πρόκειται για ανοικτή αγκαλιά, με τι να μοιάζει αυτό το νέο στίξης το σημείο; Μήπως με πρόσωπο ακαθόριστο , από δικά του εγγενή χαρακτηριστικά στερημένο , ένα ανέκφραστο σκιαγράφημα δίχως τα μάτια να σε δουν που το κοιτάζεις , δίχως τα αυτιά να σε ακούσουν που το ψάχνεις, δίχως το στόμα να μπορέσεις να φιλήσεις για βοήθεια και οσμή να έρθει εκείνο να μυρίσει την ανάγκη σου ; )


(Ή σαν τον κύκλο τον στα δυο κομμένο, που δε συνάντησε το ένα ημισφαίριο το άλλο, ή σαν πεδία μαγνητικά που έλκονται μαζί και απωθούνται ;  Η φαντασία σου τα βάζει όλα τα σχήματα πρόσφορο θέμα για συζήτηση στο τραπέζι. Κι από εκεί τρως κι από εκεί παλεύεις να χωνέψεις το συμπέρασμα.)


Οι παρενθέσεις στη ζωή μας δίνουν και παίρνουν, τυχαίο δεν είναι ποτέ που μέσα στα λόγια μας πολλές φορές μιλάμε για αγάπες που πέρασαν και χάθηκαν, σαν παρενθέσεις στη ζωή μας μέχρι τότε ή για φιλίες που βιαστήκαν να τραβήξουν το παράθυρο και σε αέρα άλλον να αναπνεύσουν δεν 
επέτρεψαν την είσοδο. Κλείνουν και τίποτα δεν αφήνουν να ειπωθεί ως παραπάνω, τράβα τη μια άκρη τους να πέσεις σε τοίχο και τσιμέντο που να μετακινήσεις δεν θα είσαι ικανός. 


Μένουν κι αυτές να σου θυμίζουν, να σε θυμώνουν, να μη λογάριασες ακόμα μία να ανοίξεις στη ζωή σου - τόσες πολλές που μάζεψες τι να τις κάνεις, σε ποιο ντουλάπι να της κρύψεις; Και σε τετράδιο να τις βάλεις τη μια δίπλα στην άλλη , νόημα κανείς δε θα το βγάλει. Δες και μόνος σου...  ( ) ( ) ( ) ( ) ( ) ( ) ( ) ( ) . Για τους γύρω σου έχουν λευκό περιεχόμενο, για εσένα όμως ονόματα κρύβεις μέσα σε κάθε μία, όσο κουτό κι αν είναι να βαπτίζεις τις πρώην αγάπες σου παρενθέσεις ( γιατί κακά τα ψέματα οι αγάπες είναι αυτές που σε πονούν και τις καταχωνιάζεις ασφυκτικά κλεισμένες μέσα σου).


Ξέρεις όμως καλά πως αυτά τα πρόσωπα που θες να ξεχνάς τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους , τα χείλη, τα μάτια, που πείθεις το μυαλό ότι σε απωθούσαν όσο σε έλκυαν ταυτόγχρονα, σαν κόσμοι που δεν συναντήθηκαν , είναι τα λευκά τα αδιόρατα εκείνα πρόσωπα που δε σου επιτρέπουν να κλείσεις την αγκαλιά σου. Γιατί είναι ήδη μέσα της.





(Ευρυπίδη ''Μήδεια'' στ.627-662 σε μια εξαιρετική μελοποίηση-διασκευή Σ.Κραουνάκη και τρεις ερμηνείες εξίσου συγκλονιστικές με υπερέχουσα την πρωταρχική της Ε.Βιτάλη)
http://www.youtube.com/watch?v=1yGULBtccAw
http://www.youtube.com/watch?v=SMIjen280j4

Παραμονεύει σύννεφο

Όποιο παιδί και να ρωτήσεις για τα σύννεφα, από τι φτιάχνονται , τι είναι αυτό που τα κρατά δεμένα και σφιχτά αγκαλιασμένα , δε θα βρεις νέες απαντήσεις από αυτές που θυμάσαι εσύ να έδινες στην ηλικία τους. Είτε από ζάχαρη πλεγμένα να τα γεύεσαι στο στόμα τα ονειρευόσουν, είτε από ουρανού κλωστές και πάνω τους κομμάτια παραδείσου και θεοί που κατοικούν παρατηρώντας σε να κλαις και να γελάς .

Κι ας ήρθε η επιστήμη σαν τον οδοστρωτήρα να τα εξηγήσει όλα, για εσένα έχουν πάντα κάτι τρυφερό που θα θυμίζει όνειρο , αιθάλη που τυλίγει ήρωες σε ασπρόμαυρη ταινία, ανέβασμα στον ουρανό και κάτι από Χατζιδάκι , κουρτίνες τόσο ελαφριές που τις ανοίγεις με ένα φύσημα. 

Αθώα σε σκεπάζουν άσπρα γαλακτερά, στο γέννημα της μέρας ή στο κατευόδιο της όταν ξαπλώνει, ζηλεύεις όσους έχουν τη δύναμη στη φαντασία να τους δίνουν ένα σχήμα και να στα δείχνουν λέγοντάς σου ''κοίτα αυτό εκεί  - ολόιδιο με λύκο '' ή ''δεν είναι σαν μικρή χελώνα; ''

Κι ας μην το κατάλαβε ο νους σου αυτό, όλοι έχουμε την ανάγκη να δούμε κάτι παραπάνω σε αυτά.

Κι ας είναι γκρίζα ακόμα με ψιλόβροχο, κουρτίνες με τα κρόσσια τους πάνω σου να ξεφτίζουν, μαύρα κι ανταριασμένα να σε κάνουν στο σπίτι σου να κλείνεσαι και να γυρεύεις να ακούσεις τη μουσική τους , τη βροντή τους , τον οργασμό και τις δικές τους λήψεις, φωτογραφίες λες με τραβούν από εκεί ψηλά, δεν είναι αστραπή αυτό το φλας που ανάβει. Όλα τα θες και το μυαλό σου τα μπορεί να τα επινοήσει. Είναι όμως αρκετές εκείνες οι στιγμές που ξέρεις πως δε γίνεται να τα ακουμπήσεις.

''... τη σκάλα πάρε του ουρανού, μα πέτα τ' όνειρο απ'το νου, αλλιώς δεν ανεβαίνει...''  

Αυτά τα σύννεφα πονούν , μαθαίνεις να το λες στον εαυτό σου, σφάζουν και σε ματώνουν, αν στα φοράνε και δεν τα διάλεξες από δική σου ιδιοτροπία να το κάνεις . Αν τα ζητάς, δε θα τα φτάνεις κι αν στα ζητούν είσαι μικρός να τα αγκαλιάσεις . Γίνεσαι κι ο ίδιος σύννεφο για κάποιους κι αναρωτιέσαι πώς το μπόρεσαν να σε παραλληλίσουν με κάτι που είναι ρευστό, όσο εσύ και προφανές. Και να θέλεις να γίνεις ένα σύννεφο , δεν το μπορεί η φύση σου να αλλάξει μέσα σύσταση και χρώματα να δίνεις με διαθέσεις ξένες .  Αν είσαι λοιπόν ένας ακόμα λύκος που γυρεύει θήραμα να πνίξει με τα πουπουλένια νύχια του ή μια χελώνα που αργοκινάει σε κάποιου ουρανό που επιθυμεί να δει να τρέχεις, είναι μια τόση δα ανάγκη του που σε πιέζει να αλλάζεις ρούχα .

Μα έχουν τα σύννεφα προϋποθέσεις να καλύψεις και δεν τις βρίσκεις έτσι αβίαστα μπροστά σου. 'Οταν η μέρα τους τα πλάθει , εσύ γυρεύεις νύχτα να ζυμώσεις και δε διακρίνεις τα υλικά που ανακατεύεις, όλο κάτι άλλο βγαίνει , όχι τόσο άσπρο, όχι τόσο ονειρεμένο. Και είναι τόσο σπάνιο στη νύχτα σύννεφο να δεις να κατοικείται, που δε θα το ήθελες νομίζω και δε θα το μπορούσες ούτε καν να το πατήσεις. Θα γκρέμιζες τη σκάλα σου κι εγώ σου λέω δεν έμαθα ακόμη να τη χτίζω.

Πονάνε αυτά τα σύννεφα κι ας μη τα λαχταράς λοιπόν, άσε τα λίγο ακόμα να ταΐσουν των παιδιών τη φαντασία μήπως με τα δικά τους μάτια εξηγήσεις ποιο σκαλί τους έχει ασφάλεια . 

http://www.youtube.com/watch?v=3tSfk7XVaHo

Κόκκινα μάτια

Έχεις τα μάτια κόκκινα
είτε από κλάμα , είτε από ξύπνημα άγουρο 
και πολεμάς να τα ανοίξεις, δίχως το χρώμα τους να θες να το χαλάσεις
κι αν το ξεβάψεις 
θα είναι για να μην το κοιτούν 
και ξέρουν κάτι από σένα.
Έχεις τα χείλη σου ξερά
είτε από κρύο, 
είτε από μπόλικο αλκοόλ που την ανάσα σου τη βάπτισε βαριά
και δίχως να θες να την ξεπλύνεις σ'ενοχλεί.
Όλα σου τα σημάδια μαρτυρούν μιαν αλλαγή
από ενέργεια χαμένη και αξόδευτη σου θέληση
να κάνεις κάτι παραπάνω 
ν'αλλάξεις κάτι .
Κρίμα να το καταλαβαίνεις
κι ακόμα πιο πολύ να μην το πράττεις 
αυτό το βήμα το καινούργιο.

Παιχνίδια κήπου ( I ) : πρωινά

Προτού καλά τα μάτια σου τα πλύνεις , να συνηθίσεις τη γέννα τη σημερινή της μέρας, έχεις τη διάθεση να πέσεις πάλι στο κρεβάτι... έχεις κάθε δικαίωμα, πάλι έμεινες ξύπνιος μέχρι που ξημέρωσε λίγο διαβάζοντας , λίγο γράφοντας , λίγο βλέποντας μια ταινία...όλα από λίγο γιατί σε κάνει να βαριέσαι και η ζέστη όταν σκαρφαλώνει στο ρετιρέ σου. 

Θα είχες όρεξη λοιπόν να μείνεις στο κρεβάτι, αν δεν ήταν αυτές οι φωνές να τρυπώνουν από την μπαλκονόπορτα, γείτονες να μαλώνουν και οι φωνές τους να νομίζεις απευθύνονται σε εσένα - μα τι έκανες;  συγγνώμη να ζητήσεις, να λήξει το θέμα, να πέσουμε για ύπνο πάλι - και τόσο φυσικά να φτιάχνουν ένα διάλογο πρωινό που τον ακούς συχνά πυκνά. Αφού λοιπόν η ανάγκη σε πετά και δε θες σκέψεις πολλές να κάνεις, θα βγεις στο μπαλκόνι να πάρεις πρωινό (που τέτοια ώρα δεν το λένε πρωινό όπου κι αν κοίταξες) .

Πρωινό με μολύβι και χαρτί, ακουστικά στα αυτιά σου, τα τηλέφωνα στην αθόρυβη τους λειτουργία (όχι πως θα έπαιρνε κανείς, αλλά είναι ωραίο να παίζεις με τις ψευδαισθήσεις σου όταν μόλις έχεις ξυπνήσει) , ένα βιβλίο που θες σήμερα οπωσδήποτε να το τελειώσεις - ένα ακόμα περιμένει τη σειρά του και δεν μπορεί να συγκρατήσει τη χαρά του - και χρόνο να κυλά χωρίς να κάνει ένα διάλειμμα.Μήπως του έδωσε κανείς την ευκαιρία να το κάνει; Ας είχα αυτή τη δυνατότητα κι απλόχερα θα του ΄ δινα όσα διαλείμματα θέλει, μήπως προλάβαινες κι εσύ να κάνεις όσα σχεδίασες για σήμερα- καθότι είσαι του προγράμματος παιδί και θέλεις να ΄χεις ένα πλάνο στο κεφάλι σου της μέρας.

Μπορείς όμως στα μάτια που σε καρφώνουν να γυρίσεις το κεφάλι; Μάτια μικροσκοπικά που δε ζητάνε τίποτα παραπάνω από να μοιραστείς τον ήλιο σου μαζί τους. Στην αρχή σε εκνευρίζουν, θες να τα πιάσεις να τα κλείσεις στο ντουλάπι (εσύ φταις που τα έβγαλες από την αρχή... καλοκαίρι σκέφτηκες, πρέπει να βγουν να επιδεικνύονται στο τραπεζάκι ) μα δεν μπορείς. Είναι πιο γρήγορα από σένα, κρύβονται πίσω από πέτρες διακοσμητικές, κάνουν τραμπάλα κάτω από τη μύτη σου και γελάνε εις βάρος σου. Έτσι νομίζεις δηλαδή, γιατί χαρά θέλουν μονάχα να σου δώσουν.

 Αυτή η χαρά όμως πού βρίσκεται; Γιατί με δόσεις έρχεται και ύστερα φεύγει ; Πάνε χρόνια αρκετά που είχες το θάρρος σαν παιδί να παίξεις και τώρα το θυμάσαι με παράπονο ... μήπως κι αν είχες τώρα ευκαιρία θα το έκανες; 

Τι να πρωτοεξηγήσεις στο παιδί που άφησες μέσα σου : για τις ευθύνες που σε βάρυναν, για υποχρεώσεις και για φίλους που σε χρειάζονται παραπάνω; Κι αυτά τα μάτια τα πλαστικά γιατί να σου μοιάζουν αληθινά και δακρυσμένα;

( θα συνεχίσεις όταν βρεις τι να τους πεις )

Βραδινά σημεία στίξης : αποσιωπητικά

Ένα - δύο - τρία, όπως τα κτυπήματα στην πόρτα που τρέχω να τα κάνω εγώ τις νύχτες που δε φαίνεται να έρχεσαι κι έτσι προσποιούμαι πως ήρθες και δε σου άνοιξα. . . Ενα - δύο - τρία, όπως να άνοιξαν τρύπες στη σειρά σε ρούχο που δε φόρεσε κανείς μας και έμειναν τα κουμπιά να καταλάβουν ποιο κενό να συμπληρώσουν . . . Ένα - δύο - τρία , όπως θα μέτραγες να πάρει φόρα το μυαλό πριν τον αγώνα ξεκινήσει να καταλάβουμε σε ποιο παιχνίδι παίζουμε . . .
Κι όπως και να τα σκεφτώ αυτά τα αποσιωπητικά , μου φέρνουν στεναχώρια στο νου .Είναι από σιωπή φτιαγμένα κι αυτά , κι εμένα πες με παράλογο μα ό,τι κρύβει μέσα του σιωπή το φοβάμαι.


Έμαθα από νωρίς να κρύβω τη δική μου τη σιωπή με λόγια που ίσως είναι και ανούσια, αλλά ο φόβος μην με καταπιεί η σιωπή από πάντα υπήρχε και με εμπόδιζε να πάψω να μιλάω. Μέσα μου την κουβαλούσα όμως κι εκεί να έβαζα αποσιωπητικά δεν θα μπορούσα.
Από σιωπής λοιπόν ανάγκη φτιάχτηκαν αυτά τα τρία σφαιρικά σημάδια που κι αυτά κλεισμένα στον εαυτό τους δεν κατόρθωσαν να απλώσουν χέρια να γίνουν μια μικρή παύλα, ένα μικρό κομμάτι από γραφίτη ζωγραφισμένο ή από σήμα ηλεκτρικό πληκτρολογήσιμα.


Σημαίνουν όσα δε θέλεις να μου πεις ή όσα πρέπει μόνος μου να υποθέσω; Κι αν με τρεις τελείες θες να πεις ''σ'άγαπώ'' γιατί δεν έγιναν ποτέ τους 4,5,6 να μπει η μια πίσω απ΄την άλλη να φτάσουν ως εδώ ή πώς να καταλάβω το χωρισμό μας με σφαίρες απλωμένες , που πιο πολύ δύναμη σαν να έχουν κι από αληθινές; Να πω πως δεν καταλαβαίνω ή πως δεν είμαι καλός στο να μαντεύω , έχει νόημα;
Για μένα αυτά τα σημαδάκια - που ούτε το όνομά τους δε σκοπεύω να θυμάμαι- είναι λάθη που δεν έσβησες ακόμα, γιατί αν είχες το κουράγιο δε θα άφηνες μισά σου τα νοήματα, θα τα συμπλήρωνες με οριστική τελεία.


Ας μην τον χάνουμε το χρόνο υπολογίζοντας κουκκίδες κι αν είναι κάτι να μετρήσουμε ας είναι θαύματα που θα τα υπογραμμίσουμε ή άλλα λάθη που σε παρένθεση θα κλείσουμε.
Δεν έχω διάθεση άλλο να σου μιλήσω. Στείλε μου μια τελεία άνω ή μια απλή να καταλάβω. Όχι σιωπή κι όχι απορία.
Αυτά σου τα σημεία εγώ τα λέω απορηματικά και δυτυχώς δεν πήραν θέση στα γνωστά σημεία στίξης με αυτό το όνομα γιατί εύκολα έτσι θα πρόδιδαν πόσους μπελάδες φέρνουν.