Βραδινά σημεία στίξης : παρένθεση

( Μην τα πιέζεις, δεν κλείνουν τα δυο χέρια όση δύναμη , όση πειθώ κι αν εξαντλήσεις , όσο κι αν θες να καλοπιάσεις τις αρθρώσεις να στο κάνουν το χατήρι. Δεν κλείνουν γιατί δεν έχουν κάτι να αγκαλιάσουν λες, αυτή η παρένθεση των δύο εκτεταμένων άνω άκρων μένει ως έχει να σου θυμίζει το κενό περιεχόμενο που συγκρατούν - ή τη δική τους αφελή διάθεση να έρθει όποτε θέλει μόνο του να μπει ανάμεσά τους. )


( Κι αν δεν πρόκειται για ανοικτή αγκαλιά, με τι να μοιάζει αυτό το νέο στίξης το σημείο; Μήπως με πρόσωπο ακαθόριστο , από δικά του εγγενή χαρακτηριστικά στερημένο , ένα ανέκφραστο σκιαγράφημα δίχως τα μάτια να σε δουν που το κοιτάζεις , δίχως τα αυτιά να σε ακούσουν που το ψάχνεις, δίχως το στόμα να μπορέσεις να φιλήσεις για βοήθεια και οσμή να έρθει εκείνο να μυρίσει την ανάγκη σου ; )


(Ή σαν τον κύκλο τον στα δυο κομμένο, που δε συνάντησε το ένα ημισφαίριο το άλλο, ή σαν πεδία μαγνητικά που έλκονται μαζί και απωθούνται ;  Η φαντασία σου τα βάζει όλα τα σχήματα πρόσφορο θέμα για συζήτηση στο τραπέζι. Κι από εκεί τρως κι από εκεί παλεύεις να χωνέψεις το συμπέρασμα.)


Οι παρενθέσεις στη ζωή μας δίνουν και παίρνουν, τυχαίο δεν είναι ποτέ που μέσα στα λόγια μας πολλές φορές μιλάμε για αγάπες που πέρασαν και χάθηκαν, σαν παρενθέσεις στη ζωή μας μέχρι τότε ή για φιλίες που βιαστήκαν να τραβήξουν το παράθυρο και σε αέρα άλλον να αναπνεύσουν δεν 
επέτρεψαν την είσοδο. Κλείνουν και τίποτα δεν αφήνουν να ειπωθεί ως παραπάνω, τράβα τη μια άκρη τους να πέσεις σε τοίχο και τσιμέντο που να μετακινήσεις δεν θα είσαι ικανός. 


Μένουν κι αυτές να σου θυμίζουν, να σε θυμώνουν, να μη λογάριασες ακόμα μία να ανοίξεις στη ζωή σου - τόσες πολλές που μάζεψες τι να τις κάνεις, σε ποιο ντουλάπι να της κρύψεις; Και σε τετράδιο να τις βάλεις τη μια δίπλα στην άλλη , νόημα κανείς δε θα το βγάλει. Δες και μόνος σου...  ( ) ( ) ( ) ( ) ( ) ( ) ( ) ( ) . Για τους γύρω σου έχουν λευκό περιεχόμενο, για εσένα όμως ονόματα κρύβεις μέσα σε κάθε μία, όσο κουτό κι αν είναι να βαπτίζεις τις πρώην αγάπες σου παρενθέσεις ( γιατί κακά τα ψέματα οι αγάπες είναι αυτές που σε πονούν και τις καταχωνιάζεις ασφυκτικά κλεισμένες μέσα σου).


Ξέρεις όμως καλά πως αυτά τα πρόσωπα που θες να ξεχνάς τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους , τα χείλη, τα μάτια, που πείθεις το μυαλό ότι σε απωθούσαν όσο σε έλκυαν ταυτόγχρονα, σαν κόσμοι που δεν συναντήθηκαν , είναι τα λευκά τα αδιόρατα εκείνα πρόσωπα που δε σου επιτρέπουν να κλείσεις την αγκαλιά σου. Γιατί είναι ήδη μέσα της.





(Ευρυπίδη ''Μήδεια'' στ.627-662 σε μια εξαιρετική μελοποίηση-διασκευή Σ.Κραουνάκη και τρεις ερμηνείες εξίσου συγκλονιστικές με υπερέχουσα την πρωταρχική της Ε.Βιτάλη)
http://www.youtube.com/watch?v=1yGULBtccAw
http://www.youtube.com/watch?v=SMIjen280j4