Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

Βραδινά σημεία στίξης : αποσιωπητικά

Ένα - δύο - τρία, όπως τα κτυπήματα στην πόρτα που τρέχω να τα κάνω εγώ τις νύχτες που δε φαίνεται να έρχεσαι κι έτσι προσποιούμαι πως ήρθες και δε σου άνοιξα. . . Ενα - δύο - τρία, όπως να άνοιξαν τρύπες στη σειρά σε ρούχο που δε φόρεσε κανείς μας και έμειναν τα κουμπιά να καταλάβουν ποιο κενό να συμπληρώσουν . . . Ένα - δύο - τρία , όπως θα μέτραγες να πάρει φόρα το μυαλό πριν τον αγώνα ξεκινήσει να καταλάβουμε σε ποιο παιχνίδι παίζουμε . . .
Κι όπως και να τα σκεφτώ αυτά τα αποσιωπητικά , μου φέρνουν στεναχώρια στο νου .Είναι από σιωπή φτιαγμένα κι αυτά , κι εμένα πες με παράλογο μα ό,τι κρύβει μέσα του σιωπή το φοβάμαι.


Έμαθα από νωρίς να κρύβω τη δική μου τη σιωπή με λόγια που ίσως είναι και ανούσια, αλλά ο φόβος μην με καταπιεί η σιωπή από πάντα υπήρχε και με εμπόδιζε να πάψω να μιλάω. Μέσα μου την κουβαλούσα όμως κι εκεί να έβαζα αποσιωπητικά δεν θα μπορούσα.
Από σιωπής λοιπόν ανάγκη φτιάχτηκαν αυτά τα τρία σφαιρικά σημάδια που κι αυτά κλεισμένα στον εαυτό τους δεν κατόρθωσαν να απλώσουν χέρια να γίνουν μια μικρή παύλα, ένα μικρό κομμάτι από γραφίτη ζωγραφισμένο ή από σήμα ηλεκτρικό πληκτρολογήσιμα.


Σημαίνουν όσα δε θέλεις να μου πεις ή όσα πρέπει μόνος μου να υποθέσω; Κι αν με τρεις τελείες θες να πεις ''σ'άγαπώ'' γιατί δεν έγιναν ποτέ τους 4,5,6 να μπει η μια πίσω απ΄την άλλη να φτάσουν ως εδώ ή πώς να καταλάβω το χωρισμό μας με σφαίρες απλωμένες , που πιο πολύ δύναμη σαν να έχουν κι από αληθινές; Να πω πως δεν καταλαβαίνω ή πως δεν είμαι καλός στο να μαντεύω , έχει νόημα;
Για μένα αυτά τα σημαδάκια - που ούτε το όνομά τους δε σκοπεύω να θυμάμαι- είναι λάθη που δεν έσβησες ακόμα, γιατί αν είχες το κουράγιο δε θα άφηνες μισά σου τα νοήματα, θα τα συμπλήρωνες με οριστική τελεία.


Ας μην τον χάνουμε το χρόνο υπολογίζοντας κουκκίδες κι αν είναι κάτι να μετρήσουμε ας είναι θαύματα που θα τα υπογραμμίσουμε ή άλλα λάθη που σε παρένθεση θα κλείσουμε.
Δεν έχω διάθεση άλλο να σου μιλήσω. Στείλε μου μια τελεία άνω ή μια απλή να καταλάβω. Όχι σιωπή κι όχι απορία.
Αυτά σου τα σημεία εγώ τα λέω απορηματικά και δυτυχώς δεν πήραν θέση στα γνωστά σημεία στίξης με αυτό το όνομα γιατί εύκολα έτσι θα πρόδιδαν πόσους μπελάδες φέρνουν.

6 σχόλια:

Prisoned Soul είπε...

Ξέρεις, χρησιμοποιώ πολύ αυτά τα μικρά τρία σημαδάκια. Όταν δεν τολμώ να πω κάτι, όταν κάτι εννοείται... όταν θέλω να αφήσω μία παύση μικρή, σαν να μιλάω.
Αλλά τότε τουλάχιστον ολοκληρώνω πάντα τις προτάσεις μου.
Πήρες βλέπω σβάρνα όλα τα σημεία στίξης και η δική σου έννοια για το καθένα είναι τόσο διαφορετική, τόσο όμορφη μέσα από μελαγχολικές στιγμές.

the boy with the arab strap είπε...

ti yporoxo tragoydi !!!! kalisperes !!!

Dimitris A. είπε...

Τις παύσεις μου τις δηλώνω κι εγώ με τρεις τελείες...
Όταν μού τις στέλνουν άλλοι, όμως, αυτό πονάει...
Και γίνεται τραγούδι...
Ελπίζω να το ακούσεις σύντομα...

marios104 είπε...

@ Sweet truth : Ναι θα τα πάρω όλα σβάρνα , να τα εξηγήσω μήπως έτσι κατορθώσω να τα καταλάβω και τι κρύβουν από πίσω. Όσο κι αν το αρνούμαι κι εγώ τα χρησιμοποιώ... απορηματικά και πάλι.

@OFF : Καλησπέρα! Συμφωνώ μαζί σου, δεν χορταίνω να το ακούω!

@Dimitris A. : Αυτό το τραγούδι που πονάει δε βγαίνει εύκολα από μέσα μας, ο πόνος όπως λες είναι μια γέννα κάθε φορά. Ανυπομονώ φίλε μου, ανοπομονώ.

Ανώνυμος είπε...

Τα χτυπήματα στο κορμί μου καθώς μετρούσα
Της πρόσκλησης η καθαρότητα ξεθώριαζε
Το σώμα μου υπέταξα σε κουκκίδες αποστασιοποίησης

Σκεπασμένος με ρούχα που ποτέ δεν αποχωρίστηκα ήμουν
Των βλεμμάτων μας το παιχνίδι χορογραφούσα

Απεικονίσεις αποτραβηγμένου πόθου φορούσα
Των αισθήσεων την ταύτιση να μυρίσεις
Καθώς των υπάρξεων μας την αυτοδιάθεση στο βυθό έπνιγα

Μα να που όλα τα λάθη μου φώτισες
Κι εγώ τα σημεία μιας νοητής ευθείας ενώνω
Το μυστικό μου να νιώσεις μέσα από αγωγούς αντήχησης

Ολόκληρος ένα ‘απορηματικό’ γίνομαι
Από ‘κεινα που την απάντηση από πριν ξέρουν
Τα χέρια μου απλώνω στη δική μου παρένθεση να σε κλείσω

Μαζί την πόρτα τώρα κλείνουμε
Δίπλα μας κουκκίδες ξαπλώνουν
Με δάχτυλα που τις σιωπές αγγίζουν, διαδρομές υφαίνουμε
Καθώς πάνω απ’ το χρόνο αιωρούμαστε

Για τόσο, όσο.

Νομίζω γνώριμος πια

marios104 είπε...

@ Φίλε άγνωστε, μελετημένα τα όσα είπες και βουβά δεν τα διαβάζω, μα δυνατά τα απευθύνω να τα ακούσω, να τα βιώσω. Μύχιες σκέψεις; Ουτοπικά σκηνικά του νου; Παράλληλες πραγματικότητες ; Πολλά θα ταίριαζαν να πω για όσα ένιωσα.Σε ευχαριστώ πολύ...