Πέμπτη 1 Ιουλίου 2010

Παραμονεύει σύννεφο

Όποιο παιδί και να ρωτήσεις για τα σύννεφα, από τι φτιάχνονται , τι είναι αυτό που τα κρατά δεμένα και σφιχτά αγκαλιασμένα , δε θα βρεις νέες απαντήσεις από αυτές που θυμάσαι εσύ να έδινες στην ηλικία τους. Είτε από ζάχαρη πλεγμένα να τα γεύεσαι στο στόμα τα ονειρευόσουν, είτε από ουρανού κλωστές και πάνω τους κομμάτια παραδείσου και θεοί που κατοικούν παρατηρώντας σε να κλαις και να γελάς .

Κι ας ήρθε η επιστήμη σαν τον οδοστρωτήρα να τα εξηγήσει όλα, για εσένα έχουν πάντα κάτι τρυφερό που θα θυμίζει όνειρο , αιθάλη που τυλίγει ήρωες σε ασπρόμαυρη ταινία, ανέβασμα στον ουρανό και κάτι από Χατζιδάκι , κουρτίνες τόσο ελαφριές που τις ανοίγεις με ένα φύσημα. 
Αθώα σε σκεπάζουν άσπρα γαλακτερά, στο γέννημα της μέρας ή στο κατευόδιο της όταν ξαπλώνει, ζηλεύεις όσους έχουν τη δύναμη στη φαντασία να τους δίνουν ένα σχήμα και να στα δείχνουν λέγοντάς σου ''κοίτα αυτό εκεί  - ολόιδιο με λύκο '' ή ''δεν είναι σαν μικρή χελώνα; ''
Κι ας μην το κατάλαβε ο νους σου αυτό, όλοι έχουμε την ανάγκη να δούμε κάτι παραπάνω σε αυτά.

Κι ας είναι γκρίζα ακόμα με ψιλόβροχο, κουρτίνες με τα κρόσσια τους πάνω σου να ξεφτίζουν, μαύρα κι ανταριασμένα να σε κάνουν στο σπίτι σου να κλείνεσαι και να γυρεύεις να ακούσεις τη μουσική τους , τη βροντή τους , τον οργασμό και τις δικές τους λήψεις, φωτογραφίες λες με τραβούν από εκεί ψηλά, δεν είναι αστραπή αυτό το φλας που ανάβει. Όλα τα θες και το μυαλό σου τα μπορεί να τα επινοήσει. Είναι όμως αρκετές εκείνες οι στιγμές που ξέρεις πως δε γίνεται να τα ακουμπήσεις.
''... τη σκάλα πάρε του ουρανού, μα πέτα τ' όνειρο απ'το νου, αλλιώς δεν ανεβαίνει...''  

Αυτά τα σύννεφα πονούν , μαθαίνεις να το λες στον εαυτό σου, σφάζουν και σε ματώνουν, αν στα φοράνε και δεν τα διάλεξες από δική σου ιδιοτροπία να το κάνεις . Αν τα ζητάς, δε θα τα φτάνεις κι αν στα ζητούν είσαι μικρός να τα αγκαλιάσεις . Γίνεσαι κι ο ίδιος σύννεφο για κάποιους κι αναρωτιέσαι πώς το μπόρεσαν να σε παραλληλίσουν με κάτι που είναι ρευστό, όσο εσύ και προφανές. Και να θέλεις να γίνεις ένα σύννεφο , δεν το μπορεί η φύση σου να αλλάξει μέσα σύσταση και χρώματα να δίνεις με διαθέσεις ξένες .  Αν είσαι λοιπόν ένας ακόμα λύκος που γυρεύει θήραμα να πνίξει με τα πουπουλένια νύχια του ή μια χελώνα που αργοκινάει σε κάποιου ουρανό που επιθυμεί να δει να τρέχεις, είναι μια τόση δα ανάγκη του που σε πιέζει να αλλάζεις ρούχα .

Μα έχουν τα σύννεφα προϋποθέσεις να καλύψεις και δεν τις βρίσκεις έτσι αβίαστα μπροστά σου. 'Οταν η μέρα τους τα πλάθει , εσύ γυρεύεις νύχτα να ζυμώσεις και δε διακρίνεις τα υλικά που ανακατεύεις, όλο κάτι άλλο βγαίνει , όχι τόσο άσπρο, όχι τόσο ονειρεμένο. Και είναι τόσο σπάνιο στη νύχτα σύννεφο να δεις να κατοικείται, που δε θα το ήθελες νομίζω και δε θα το μπορούσες ούτε καν να το πατήσεις. Θα γκρέμιζες τη σκάλα σου κι εγώ σου λέω δεν έμαθα ακόμη να τη χτίζω.

Πονάνε αυτά τα σύννεφα κι ας μη τα λαχταράς λοιπόν, άσε τα λίγο ακόμα να ταΐσουν των παιδιών τη φαντασία μήπως με τα δικά τους μάτια εξηγήσεις ποιο σκαλί τους έχει ασφάλεια . 

10 σχόλια:

the boy with the arab strap είπε...

παντα με τα ταξιδευουν τα συννεφα , τα προσεχω ,βρισκουν παντα τροπους να με εντυπωσιαζουν , αν και ποτε δεν θυμαμαι να εδινα παραμυθενιες απαντησεις .

Takis X είπε...

Σύννεφα βαριά αργά αργοκυλάνε.Καπως ετσι δεν ελεγε το τραγούδι ?Τι μου θύμισες τώρα..

Εσυ φυσικά πάντα ποιητικότατος και ευστοχος.

the boy with the arab strap είπε...

http://fotolithi.blogspot.com/2008/09/blog-post_04.html

Prisoned Soul είπε...

Λίγα τα λόγια μπροστά σε αυτό...
Προσκυνώ τις σκέψεις σου και απλώνω και χτίζω σκάλα εκείνες να φτάσω.
Κατοικούν στα σύννεφα, ψηλά από μένα και μακρυά...
και φτιάχνω θεωρίες παιδικές, παραμυθένιες, μπας και έρθω πιο κοντά.

SG είπε...

Υπέροχα τα σύννεφα. Κι είναι παράξενο: όταν τα βλέπεις από κάτω να θέλεις να τα ορίσεις, να τους δώσεις σχήματα κ ονόματα δικά σου μα όταν από πάνω τα παρατηρείς, απ'το παραθυράκι του αεροπλάνου, να σε κεντά εκείνη η βελόνα του τρόμου και η αίσθηση του ναυαγού στη σπασμένη του σχεδία που βλέπει στον ωκεανό κάτω απ'τα πόδια του τεράστια πλάσματα να κολυμπούν σε κύκλους. Και σκέφτονται κ οι δύο πως αν συνεχίσουν να κοιτούν, εκείνα θα γυρίσουν προς τα πάνω να τους καταπιούν. Αλλά δεν σταματούν.

Υπέροχα τα σύννεφα. Ετούτες οι παχιές πτυχώσεις στη σάρκα εκείνου του άπειρου που κατοικεί πάνω από τα κεφάλια μας. Πώς καθρεφτίζουν τους φόβους και τους πόθους μας. Και όταν φουσκώνουν από γλυκιά επιθυμία μέχρι να σκάσουν μ'έναν καταρράκτη γονιμότητας, πώς χορταριάζουν τα δικά μας όνειρα και μας αφήνουν με πνιγμένα μονοπάτια.

(Ότ)αν προβάλλεις τον εαυτό σου στον ουρανό, το σώμα γίνεται τόπος ανοίκειος, άγνωστο που δεν περιμένει να το ανακαλύψεις αλλά να το θυμηθείς. Ένα σύννεφο, ίσως;

Ego mei mihi me (a) me είπε...

είναι πολύ όμορφο

MYSTELIOS είπε...

Πολύ όμορφο κείμενο φίλε Μάριε !!!! και ποιός δεν θα ήθελε να ταξιδεύει σαν παιδί πάνω σε ένα σύννεφο μέσα στο όνειρο και να βλέπει την γη από ψηλά... εύχομαι να μην σταματήσεις ποτέ τα μαγικά ταξίδια σου.... καλό σου Σαββατοκυρίακο.

marios104 είπε...

@OFF : Διαβάζοντας τη δική σου παλαιότερη ανάρτηση, βρίσκω συγγένειες που μόνο τυχαίες δεν είναι, αυτά τα σύννεφα μόνο τέτοιες σκέψεις προκαλούν, το λέω και στην αρχή μου ''... Όποιο παιδί και να ρωτήσεις για τα σύννεφα, από τι φτιάχνονται , τι είναι αυτό που τα κρατά δεμένα και σφιχτά αγκαλιασμένα , δε θα βρεις νέες απαντήσεις από αυτές που θυμάσαι εσύ να έδινες στην ηλικία τους...''
Καλημέρα!

@Takis X : Κάπως έτσι, σταχτόμαυρα που αργοκυλάνε και άσπρα που επιβάλλονται. Ευχαριστώ Τάκη για το σχόλιον!

@Sweet truth : Ας προσκυνήσουμε καλή μου φίλη μαζί τα σύννεφα, όχι ο ένας κάτι από τον άλλον, εκεί ψηλά τα βρίσκουμε όλα. Σε ευχαριστώ κ εύχομαι αυτές οι παιδικές μας θεωρίες να έχουν ανάλογη αξία σε όλα τα μάτια.

marios104 είπε...

@StoneFace : Έχεις τις σκέψεις που μου έλειπαν και σε ευχαριστώ που τις προσθέτεις, είναι σημαντικό να ακουστούν... ο ναυαγός και ο ταξιδιώτης, πότε το ένα πρόσωπο και πότε το άλλο είμαστε κ πάντα αναρωτιόμαστε για την άσπρη αυτή κουβέρτα στο κεφάλι μας.Καλημέρα!

@Ego mei mihi me (a) me : Σε ευχαριστώ πολύ!

@ART-TRAVELLER : Θα τα μαζέψω όλα τα σύννεφα να φτιάξω ένα άρμα και θα καλέσω όλους τους φίλους να τα δούμε από ψηλά τα άσχημα που μας φοβίζουν, τόσο μικρά, μηδαμινά. Καλή σου μέρα φίλε μου.

MYSTELIOS είπε...

Καταπληκτική ιδέα !!!
θα το περιμένω ...