Παιχνίδια κήπου ( I ) : πρωινά

Προτού καλά τα μάτια σου τα πλύνεις , να συνηθίσεις τη γέννα τη σημερινή της μέρας, έχεις τη διάθεση να πέσεις πάλι στο κρεβάτι... έχεις κάθε δικαίωμα, πάλι έμεινες ξύπνιος μέχρι που ξημέρωσε λίγο διαβάζοντας , λίγο γράφοντας , λίγο βλέποντας μια ταινία...όλα από λίγο γιατί σε κάνει να βαριέσαι και η ζέστη όταν σκαρφαλώνει στο ρετιρέ σου. 

Θα είχες όρεξη λοιπόν να μείνεις στο κρεβάτι, αν δεν ήταν αυτές οι φωνές να τρυπώνουν από την μπαλκονόπορτα, γείτονες να μαλώνουν και οι φωνές τους να νομίζεις απευθύνονται σε εσένα - μα τι έκανες;  συγγνώμη να ζητήσεις, να λήξει το θέμα, να πέσουμε για ύπνο πάλι - και τόσο φυσικά να φτιάχνουν ένα διάλογο πρωινό που τον ακούς συχνά πυκνά. Αφού λοιπόν η ανάγκη σε πετά και δε θες σκέψεις πολλές να κάνεις, θα βγεις στο μπαλκόνι να πάρεις πρωινό (που τέτοια ώρα δεν το λένε πρωινό όπου κι αν κοίταξες) .

Πρωινό με μολύβι και χαρτί, ακουστικά στα αυτιά σου, τα τηλέφωνα στην αθόρυβη τους λειτουργία (όχι πως θα έπαιρνε κανείς, αλλά είναι ωραίο να παίζεις με τις ψευδαισθήσεις σου όταν μόλις έχεις ξυπνήσει) , ένα βιβλίο που θες σήμερα οπωσδήποτε να το τελειώσεις - ένα ακόμα περιμένει τη σειρά του και δεν μπορεί να συγκρατήσει τη χαρά του - και χρόνο να κυλά χωρίς να κάνει ένα διάλειμμα.Μήπως του έδωσε κανείς την ευκαιρία να το κάνει; Ας είχα αυτή τη δυνατότητα κι απλόχερα θα του ΄ δινα όσα διαλείμματα θέλει, μήπως προλάβαινες κι εσύ να κάνεις όσα σχεδίασες για σήμερα- καθότι είσαι του προγράμματος παιδί και θέλεις να ΄χεις ένα πλάνο στο κεφάλι σου της μέρας.

Μπορείς όμως στα μάτια που σε καρφώνουν να γυρίσεις το κεφάλι; Μάτια μικροσκοπικά που δε ζητάνε τίποτα παραπάνω από να μοιραστείς τον ήλιο σου μαζί τους. Στην αρχή σε εκνευρίζουν, θες να τα πιάσεις να τα κλείσεις στο ντουλάπι (εσύ φταις που τα έβγαλες από την αρχή... καλοκαίρι σκέφτηκες, πρέπει να βγουν να επιδεικνύονται στο τραπεζάκι ) μα δεν μπορείς. Είναι πιο γρήγορα από σένα, κρύβονται πίσω από πέτρες διακοσμητικές, κάνουν τραμπάλα κάτω από τη μύτη σου και γελάνε εις βάρος σου. Έτσι νομίζεις δηλαδή, γιατί χαρά θέλουν μονάχα να σου δώσουν.

 Αυτή η χαρά όμως πού βρίσκεται; Γιατί με δόσεις έρχεται και ύστερα φεύγει ; Πάνε χρόνια αρκετά που είχες το θάρρος σαν παιδί να παίξεις και τώρα το θυμάσαι με παράπονο ... μήπως κι αν είχες τώρα ευκαιρία θα το έκανες; 

Τι να πρωτοεξηγήσεις στο παιδί που άφησες μέσα σου : για τις ευθύνες που σε βάρυναν, για υποχρεώσεις και για φίλους που σε χρειάζονται παραπάνω; Κι αυτά τα μάτια τα πλαστικά γιατί να σου μοιάζουν αληθινά και δακρυσμένα;

( θα συνεχίσεις όταν βρεις τι να τους πεις )

Βραδινά σημεία στίξης : αποσιωπητικά

Ένα - δύο - τρία, όπως τα κτυπήματα στην πόρτα που τρέχω να τα κάνω εγώ τις νύχτες που δε φαίνεται να έρχεσαι κι έτσι προσποιούμαι πως ήρθες και δε σου άνοιξα. . . Ενα - δύο - τρία, όπως να άνοιξαν τρύπες στη σειρά σε ρούχο που δε φόρεσε κανείς μας και έμειναν τα κουμπιά να καταλάβουν ποιο κενό να συμπληρώσουν . . . Ένα - δύο - τρία , όπως θα μέτραγες να πάρει φόρα το μυαλό πριν τον αγώνα ξεκινήσει να καταλάβουμε σε ποιο παιχνίδι παίζουμε . . .
Κι όπως και να τα σκεφτώ αυτά τα αποσιωπητικά , μου φέρνουν στεναχώρια στο νου .Είναι από σιωπή φτιαγμένα κι αυτά , κι εμένα πες με παράλογο μα ό,τι κρύβει μέσα του σιωπή το φοβάμαι.


Έμαθα από νωρίς να κρύβω τη δική μου τη σιωπή με λόγια που ίσως είναι και ανούσια, αλλά ο φόβος μην με καταπιεί η σιωπή από πάντα υπήρχε και με εμπόδιζε να πάψω να μιλάω. Μέσα μου την κουβαλούσα όμως κι εκεί να έβαζα αποσιωπητικά δεν θα μπορούσα.
Από σιωπής λοιπόν ανάγκη φτιάχτηκαν αυτά τα τρία σφαιρικά σημάδια που κι αυτά κλεισμένα στον εαυτό τους δεν κατόρθωσαν να απλώσουν χέρια να γίνουν μια μικρή παύλα, ένα μικρό κομμάτι από γραφίτη ζωγραφισμένο ή από σήμα ηλεκτρικό πληκτρολογήσιμα.


Σημαίνουν όσα δε θέλεις να μου πεις ή όσα πρέπει μόνος μου να υποθέσω; Κι αν με τρεις τελείες θες να πεις ''σ'άγαπώ'' γιατί δεν έγιναν ποτέ τους 4,5,6 να μπει η μια πίσω απ΄την άλλη να φτάσουν ως εδώ ή πώς να καταλάβω το χωρισμό μας με σφαίρες απλωμένες , που πιο πολύ δύναμη σαν να έχουν κι από αληθινές; Να πω πως δεν καταλαβαίνω ή πως δεν είμαι καλός στο να μαντεύω , έχει νόημα;
Για μένα αυτά τα σημαδάκια - που ούτε το όνομά τους δε σκοπεύω να θυμάμαι- είναι λάθη που δεν έσβησες ακόμα, γιατί αν είχες το κουράγιο δε θα άφηνες μισά σου τα νοήματα, θα τα συμπλήρωνες με οριστική τελεία.


Ας μην τον χάνουμε το χρόνο υπολογίζοντας κουκκίδες κι αν είναι κάτι να μετρήσουμε ας είναι θαύματα που θα τα υπογραμμίσουμε ή άλλα λάθη που σε παρένθεση θα κλείσουμε.
Δεν έχω διάθεση άλλο να σου μιλήσω. Στείλε μου μια τελεία άνω ή μια απλή να καταλάβω. Όχι σιωπή κι όχι απορία.
Αυτά σου τα σημεία εγώ τα λέω απορηματικά και δυτυχώς δεν πήραν θέση στα γνωστά σημεία στίξης με αυτό το όνομα γιατί εύκολα έτσι θα πρόδιδαν πόσους μπελάδες φέρνουν.

Singing morning

Και ναι , είναι αλήθεια το πρώτο μου ελεύθερο σαββατοκύριακο , που οι υποχρεώσεις της δουλειάς έμειναν πίσω για μερικούς μήνες και  θα τις θυμηθώ λίγο πριν μπει ο Σεπτέμβρης... είναι αυτός ο χώρος της εκπαίδευσης που επιτρέπει αυτή την μικρή πολυτέλεια στη ζωή μου. Και την λέω μικρή γιατί δε συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο ή άλλου είδους προσφορά που να εξασφαλίζει ονειρεμένες διακοπές σε εξωτικούς προορισμούς, παρά μονάχα μια σχετική διαβίωση στο δυαράκι που βλέπει στο κέντρο του Πειραιά. 

Μήπως κι αυτοί οι προορισμοί εξασφαλίζουν τίποτα; Αλλάζεις λίγο τα πλάνα σου, δεν μπορώ να το αμφισβητήσω και όλα τα μέχρι χθες συνηθισμένα μοιάζουν ξεχασμένα κάπως. Αλλά οι διακοπές κρύβονται αλλού θαρρώ. Και δεν το λέω επειδή στερούμαι το παραπάνω, ούτε προσπαθώ να μου χρυσώσω το χάπι της εδώ παραμονής μου. Είναι εδώ που μπορώ να ζήσω όσα στερήθηκα τη δύσκολη αυτή χρονιά. 

Στέρηση ξέρεις δε σημαίνει απαραίτητα και χρημάτων έλλειψη, αλλά στιγμών για σένα και ευκαιριών να τα πεις με τον εαυτό σου. Έχω τόσα να πω μαζί του . Και τώρα είναι μια καλή περίσταση να ανακαλύψω αν έχω να πω όσα περίμενα ή αν κι αυτή μου η ανάγκη μεγεθύνθηκε όσο δεν έβρισκα το χρόνο να την καλύψω και υπερβάλλω τελικά στα λόγια μου. 

Η υπερβολή είναι μέσα στο αίμα μου, δεν το αρνούμαι... κι αυτό ακόμα υπερβάλλει όταν βράζει σε λάθος τόπους και χρόνους και με τίποτα δεν μπορώ να το  επαναφέρω στα φυσιο-λογικά του. Επομένως υπάρχει μεταξύ μας αυτή η κατανόηση. Κατανόηση που συνίσταται εν μέρει και στην ισορροπία ... Μπορώ να τη βρω όμως την ισορροπία; Αν ήξερα δε θα ήμουν εδώ τώρα να γράφω, το είπα πολλές φορές κι ελπίζω να το κατάλαβες, μόνο το τώρα είναι αυτό που ξέρω , όχι το μετά. 

Επανέρχομαι λοιπόν σε αυτό το μπαλκόνι που μου επιτρέπει να κοιτώ τα σύννεφα το πρωί και τα αστέρια το βράδυ (ενίοτε και το ανάποδο) και πάντα με αυτή την κινητοποίηση ξεκινώ να πληκτρολογώ τα λόγια και τις διαθέσεις μου. Όσο περνάει ο καιρός αυτό το γράψιμο το ηλεκτρονικό γίνεται τόσο φυσικό, λες και υπαγορεύω. Αλλά μου το απαγορεύω κιόλας αυτό το δέσιμο με την οθόνη, αγαπώ το μολύβι και σε αυτό θέλω να επιστρέφω. 

Αυτές οι διακοπές για μένα σημαίνουν ξυσμένο μολύβι και μπόλικο χαρτί λευκό διαθέσιμο... απειλητικό μέχρι να βρεις να το γεμίσεις και ελπιδοφόρο γιατί ξεκινάς σε βάση καθαρή. Αν θα το καταφέρω είναι θέμα κι αυτό υπερβολής ... από μένα να υπερβάλλω ό,τι μπορώ να καταφέρω να ξετρυπώσω κι από τα άστρα να συνεχίσουν να βγαίνουν όταν τα χρειάζομαι κι όταν δεν τα χρειάζομαι.Σάμπως κι αυτά γραφίδα να έχουν, απλώνω τα χαρτιά μου και τους παραχωρώ τη θέση μου.   

Οι καλημέρες μου έχουν κι αυτές τιμωρηθεί να ξεγυμνώνουν το μυαλό από το άγχος του. Τις αγαπώ αυτές τις καλοκαιρινές μου μέρες. 

Ψυχάλες του Ιούνη

...έξω ξεκίνησε να βρέξει, χωρίς κανείς να σε ρωτήσει.

Θα σηκωθείς τα ρούχα να μαζέψεις που στεγνώνουν, 

θα δεις τις τέντες βιαστικά να τις σηκώνουν

να φοβηθούν μήπως η τόση η βροχή θα τις σαπίσει...

Σε ένα μπαλκόνι έχουν ακόμα φώτα αναμμένα,

γέλια ακούς και δίπλα τους να παίζουν μουσικές ,

αυτοί σου οι ξένοι είναι λόγια που τα καις

κι ας μην αρπάζουν εύκολα έτσι βρεγμένα...  

Κλεφτά κοιτάς κι εσύ ψηλά τον ουρανό σου

δάκρυα ρίχνει δροσερά στο σώμα το γυμνό σου

κι όπως παλεύουν της βροχής να σε σκεπάσουν στάλες

γνώριμες είναι σαν του νου τις βραδινές ψυχάλες...

Ψυχάλες όπως της ψυχής  σωστά αλατισμένες 

παίρνουν το σχήμα πόθων σου στο ίσως βουτηγμένες,  

κι αν δεις καλά αυτή η βροχή είχε δικό σου κάτι

τα ψάρια ζουν στον ουρανό και όχι στο κρεβάτι... 

Θάλασσα με η(ρ)ώδειο

Ξέρεις τι θέλω : 
Να μιλάω σε β' ενικό 
Να γελάω σε τόνο φιλικό
να απευθύνομαι σε μένα
 να μην έχω να φοβάμαι για κανέναν... 
Να ανεβάζω την ένταση στο βλέμμα, 
να κουνάω το κεφάλι μου στο ψέμα,
στα σοκάκια όταν βαδίζω να σκοντάφτω 
και ξανά απ΄'την αρχή...
Να ξοδεύω όσα έχω στο πορτοφόλι,
να μου μοιάζει με ατέλειωτη η μέρα μου όλη,
να χορεύω όσο κοιτάζεις,
να τολμώ όσα διστάζεις,
να πιστεύω στο μοιραίο
στο καινούργιο , στο λαθραίο,
στο αιώνιο το χέρι σου στο δέρμα,
να κοιτάζουμε μαζί αν λάχει τέρμα,
να ξεσπά η μουσική μες στις κερκίδες, 
να'ναι εκεί η πρώτη νύχτα που με είδες,
να φοράω αυτές τις στάλες της βροχής
που σαν νότες θα κτυπούν της μουσικής
και να είναι σαν παρόρμηση στιγμής...


Σήμερα βράδυ Ηρώδειο φορώ και ξεκινώ.