Singing morning

Και ναι , είναι αλήθεια το πρώτο μου ελεύθερο σαββατοκύριακο , που οι υποχρεώσεις της δουλειάς έμειναν πίσω για μερικούς μήνες και  θα τις θυμηθώ λίγο πριν μπει ο Σεπτέμβρης... είναι αυτός ο χώρος της εκπαίδευσης που επιτρέπει αυτή την μικρή πολυτέλεια στη ζωή μου. Και την λέω μικρή γιατί δε συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο ή άλλου είδους προσφορά που να εξασφαλίζει ονειρεμένες διακοπές σε εξωτικούς προορισμούς, παρά μονάχα μια σχετική διαβίωση στο δυαράκι που βλέπει στο κέντρο του Πειραιά. 

Μήπως κι αυτοί οι προορισμοί εξασφαλίζουν τίποτα; Αλλάζεις λίγο τα πλάνα σου, δεν μπορώ να το αμφισβητήσω και όλα τα μέχρι χθες συνηθισμένα μοιάζουν ξεχασμένα κάπως. Αλλά οι διακοπές κρύβονται αλλού θαρρώ. Και δεν το λέω επειδή στερούμαι το παραπάνω, ούτε προσπαθώ να μου χρυσώσω το χάπι της εδώ παραμονής μου. Είναι εδώ που μπορώ να ζήσω όσα στερήθηκα τη δύσκολη αυτή χρονιά. 

Στέρηση ξέρεις δε σημαίνει απαραίτητα και χρημάτων έλλειψη, αλλά στιγμών για σένα και ευκαιριών να τα πεις με τον εαυτό σου. Έχω τόσα να πω μαζί του . Και τώρα είναι μια καλή περίσταση να ανακαλύψω αν έχω να πω όσα περίμενα ή αν κι αυτή μου η ανάγκη μεγεθύνθηκε όσο δεν έβρισκα το χρόνο να την καλύψω και υπερβάλλω τελικά στα λόγια μου. 

Η υπερβολή είναι μέσα στο αίμα μου, δεν το αρνούμαι... κι αυτό ακόμα υπερβάλλει όταν βράζει σε λάθος τόπους και χρόνους και με τίποτα δεν μπορώ να το  επαναφέρω στα φυσιο-λογικά του. Επομένως υπάρχει μεταξύ μας αυτή η κατανόηση. Κατανόηση που συνίσταται εν μέρει και στην ισορροπία ... Μπορώ να τη βρω όμως την ισορροπία; Αν ήξερα δε θα ήμουν εδώ τώρα να γράφω, το είπα πολλές φορές κι ελπίζω να το κατάλαβες, μόνο το τώρα είναι αυτό που ξέρω , όχι το μετά. 

Επανέρχομαι λοιπόν σε αυτό το μπαλκόνι που μου επιτρέπει να κοιτώ τα σύννεφα το πρωί και τα αστέρια το βράδυ (ενίοτε και το ανάποδο) και πάντα με αυτή την κινητοποίηση ξεκινώ να πληκτρολογώ τα λόγια και τις διαθέσεις μου. Όσο περνάει ο καιρός αυτό το γράψιμο το ηλεκτρονικό γίνεται τόσο φυσικό, λες και υπαγορεύω. Αλλά μου το απαγορεύω κιόλας αυτό το δέσιμο με την οθόνη, αγαπώ το μολύβι και σε αυτό θέλω να επιστρέφω. 

Αυτές οι διακοπές για μένα σημαίνουν ξυσμένο μολύβι και μπόλικο χαρτί λευκό διαθέσιμο... απειλητικό μέχρι να βρεις να το γεμίσεις και ελπιδοφόρο γιατί ξεκινάς σε βάση καθαρή. Αν θα το καταφέρω είναι θέμα κι αυτό υπερβολής ... από μένα να υπερβάλλω ό,τι μπορώ να καταφέρω να ξετρυπώσω κι από τα άστρα να συνεχίσουν να βγαίνουν όταν τα χρειάζομαι κι όταν δεν τα χρειάζομαι.Σάμπως κι αυτά γραφίδα να έχουν, απλώνω τα χαρτιά μου και τους παραχωρώ τη θέση μου.   

Οι καλημέρες μου έχουν κι αυτές τιμωρηθεί να ξεγυμνώνουν το μυαλό από το άγχος του. Τις αγαπώ αυτές τις καλοκαιρινές μου μέρες.