Αν μία μέρα αδυνατώ να συγκεντρώσω τις δυνάμεις μου και να τη νιώσω όπως της πρέπει , αυτή τη λένε δήθεν Σάββατο κι από μικρός την έχω κατατάξει στις πιο ανήμπορες να ζήσουν κάτι αξιοπρεπές . Όχι αδύναμη από δικό της φταίξιμο αλλά γιατί με τόσα βάρη και φορτία να σηκώνει,πόσο μπορεί να μας προσφέρει ικανοποίηση σε ό,τι έχουμε πλασμένο και καταπιεσμένο τις υπόλοιπες ημέρες στο μυαλό μας;
Όλα με θράσος περιμένουμε το Σάββατο να μας συμβούν, να έχουμε διάθεση για βόλτες και για ψώνια, καφέδες αραχτούς και κουβεντούλες, χωρίς εντάσεις να κυλά μέχρι το βράδυ και τότε όλα ανεβάζουνε την ένταση,ξοδεύουνε φωνές πολλές και πρόσωπα ξένα, ανάμεσα κι εμείς να ψάχνουμε διασκέδαση, έρωτα, σάρκα να εκτονώσουμε και όλα με επαναλαμβανόμενη συνήθεια επτά ημερών να κορυφώνεται ... και στο δικό μας πρόσωπο η σιγουριά, ναι αυτή τη χαρά επιθυμούσαμε , με αυτή ικανοποιούμαστε, γιατί από το πλήθος να διαφέρουμε, αφού ό,τι πολλοί το επιλέγουν , είναι σωστό και πρέπον, έτσι δεν γίνεται από πάντα;
Βαριέμαι αυτά τα Σάββατα που όλοι πρέπει να θυμηθούμε ο ένας τον άλλον, εγώ συνήθως με το μέσα συναντιέμαι και μένω σπίτι . Είμαι αυτής της ράτσας αντιπρόσωπος που όταν το λέω δυνατά το θέλω μου γυρίζουν τα κεφάλια και με βλέπουν εξωγήινο...αλλά το λάθος τους δεν έγκειται στο γήινος αλλά στο επίρρημα που δίπλα έχει κολλήσει. Γιατί το έξω δεν κυνήγησα, όσο το μέσα να είναι γήινο.
Κάνε μου χώρο λοιπόν, λίγο θέλω να τελειώσω το βιβλίο μου, να κουβεντιάσουμε μετά έχω μια όρεξη μεγάλη και στο μπαλκόνι να κοιτάξουμε το μαύρο που είναι το πιο μεγάλο πάρτυ της ζωής ολάκερης, εκεί όλα τα φώτα έχουν αντέξει τους χορούς και τα αδηφάγα μάτια μας.
Κι αν το δω λίγο τον ουρανό,είναι γιατί θέλω τόσο την ξεκούραση απ'τις φωνές και τα πολλά τα φλύαρα και ανέπνευστα . ''Ας μετρηθούμε με τον μέσα κόσμο...''μας , να δούμε αν αντέξουμε να ξυπνήσουμε την Κυριακή μαζί του.
Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010
Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010
Πότε δεν πάψαμε να ζούμε τις εκπτώσεις
Όλοι ίδιες ανάγκες μοιραζόμαστε
άλλοι κρυφά κι άλλοι με θάρρος δυνατά να το φωνάζουν
κι ας είναι όλα εύκολα προσβάσιμα
αναζητούμε τις εκπτώσεις να μας δώσουν
με το λιγότερο αντίτιμο το παν που χρειαζόμαστε.
Θα πω ''σ'αγαπώ'' , θα πεις ''κι εγώ''
θα με πονέσει που κι εκεί θα μπει η έκπτωση
στα συναισθήματα που θα πουλήσεις μισοτιμής
αλλά θα είναι πόνος ανεκτός
κάπου θα βρω κι εγώ να ανταλλάξω,
μέχρι να ακούσω καθαρά τις λέξεις της αγάπης .
Φιλίες που κρατούν για ένα χρόνο
συμβάσεις να περάσουμε τα δύσκολα,
ματιές μισές που αλλάζουν γρήγορα κατεύθυνση
και δεν τολμούν να σου κτυπήσουνε την πόρτα,
λόγια βαριά που ύστερα πίσω τα παίρνουμε
δεν εννοούσα τίποτα κι όμως δε σταματάω να μιλάω,
όλα απερίσκεπτα τα ζώντα
κι ας έχουν επιπτώσεις τόσες.
Νύχτες σε έκπτωση κι αυτές,
κορμιά για λίγο αγκαλιασμένα
κι ύστερα ξένα...
υπάρχει μεγαλύτερη κατάπτωση από αυτή μας τη συνήθεια
να μη γνωρίζουμε με ποιον κρεβάτι μοιραζόμαστε
με ποιον παιδιά γεννάμε
με ποιον μαλώνουμε τις μέρες μας;
Είναι οι σχέσεις τεταμένες
και αμοίραστες οι ευθύνες
σαν λάθη που περιμένουμε πριν τα αναγνωρίσουμε
και τη δική τους έκπτωση
στου χρόνου το πέρασμα, όταν κανείς δε θα θυμάται καθαρά
και θα 'ναι πιο εύκολα σε θολωμένα νερά να κολυμπήσουμε
και να το πούμε το ''είχες δίκιο τότε, αλλά τι σημασία τώρα πια αξίζει να του δώσουμε;''
Ανύπαρκτα αν ήταν τα όνειρά μας ,
ίσως μονάχα τότε να γνωρίζαμε τι θέλουμε
και να είχε όραμα ο καθένας να πληρώσει
από την τσέπη του να βάλει το περίσσευμα
κι απ'την καρδιά του ένα δάνειο να πάρει.
Όχι με φτήνια να πλουτίσουμε τις μέρες μας,
είναι μια κάλπικη αγάπη έτσι φτιαγμένη
κι εμείς δειλοί να την περνάμε για ποιότητα.
Κι αν η ποιότητα με ποσοστό μετράται , μην περιμένεις
το λιγότερο και μη κάτω του 100 συμβιβαστείς...έτσι φωνάζω του εαυτού μου
όχι σε κείμενα λευκά ή ηλεκτρονικά τετράδια,
αλλά σε ένα καθρέφτη που τολμά να δείχνει το ψέμα όταν το κρύβω.
άλλοι κρυφά κι άλλοι με θάρρος δυνατά να το φωνάζουν
κι ας είναι όλα εύκολα προσβάσιμα
αναζητούμε τις εκπτώσεις να μας δώσουν
με το λιγότερο αντίτιμο το παν που χρειαζόμαστε.
Θα πω ''σ'αγαπώ'' , θα πεις ''κι εγώ''
θα με πονέσει που κι εκεί θα μπει η έκπτωση
στα συναισθήματα που θα πουλήσεις μισοτιμής
αλλά θα είναι πόνος ανεκτός
κάπου θα βρω κι εγώ να ανταλλάξω,
μέχρι να ακούσω καθαρά τις λέξεις της αγάπης .
Φιλίες που κρατούν για ένα χρόνο
συμβάσεις να περάσουμε τα δύσκολα,
ματιές μισές που αλλάζουν γρήγορα κατεύθυνση
και δεν τολμούν να σου κτυπήσουνε την πόρτα,
λόγια βαριά που ύστερα πίσω τα παίρνουμε
δεν εννοούσα τίποτα κι όμως δε σταματάω να μιλάω,
όλα απερίσκεπτα τα ζώντα
κι ας έχουν επιπτώσεις τόσες.
Νύχτες σε έκπτωση κι αυτές,
κορμιά για λίγο αγκαλιασμένα
κι ύστερα ξένα...
υπάρχει μεγαλύτερη κατάπτωση από αυτή μας τη συνήθεια
να μη γνωρίζουμε με ποιον κρεβάτι μοιραζόμαστε
με ποιον παιδιά γεννάμε
με ποιον μαλώνουμε τις μέρες μας;
Είναι οι σχέσεις τεταμένες
και αμοίραστες οι ευθύνες
σαν λάθη που περιμένουμε πριν τα αναγνωρίσουμε
και τη δική τους έκπτωση
στου χρόνου το πέρασμα, όταν κανείς δε θα θυμάται καθαρά
και θα 'ναι πιο εύκολα σε θολωμένα νερά να κολυμπήσουμε
και να το πούμε το ''είχες δίκιο τότε, αλλά τι σημασία τώρα πια αξίζει να του δώσουμε;''
Ανύπαρκτα αν ήταν τα όνειρά μας ,
ίσως μονάχα τότε να γνωρίζαμε τι θέλουμε
και να είχε όραμα ο καθένας να πληρώσει
από την τσέπη του να βάλει το περίσσευμα
κι απ'την καρδιά του ένα δάνειο να πάρει.
Όχι με φτήνια να πλουτίσουμε τις μέρες μας,
είναι μια κάλπικη αγάπη έτσι φτιαγμένη
κι εμείς δειλοί να την περνάμε για ποιότητα.
Κι αν η ποιότητα με ποσοστό μετράται , μην περιμένεις
το λιγότερο και μη κάτω του 100 συμβιβαστείς...έτσι φωνάζω του εαυτού μου
όχι σε κείμενα λευκά ή ηλεκτρονικά τετράδια,
αλλά σε ένα καθρέφτη που τολμά να δείχνει το ψέμα όταν το κρύβω.
Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010
Ενήλικα χρόνια (η απουσία )
Πες με ακόμα έναν αγέννητο ενήλικα που ξέρει μόνο το μεγάλο να υποδύεται κι όχι στα αλήθεια να έχει τη διάθεση να το ζήσει . Πες με αν θέλεις άτολμο ή ονειροπαρμένο. Όπως κι αν θες κι έχεις το θάρρος ή ένα θράσος τόσο δα να με φωνάξεις, ίσως ποτέ δεν κατορθώσεις να εξηγήσεις τι είναι αυτό που θα με κάνει να γελάω και να πονάω.
Είναι στιγμές που δεν περίμενα ποτέ ό,τι θα γίνει, όταν τα δάκρυα μου ήρθαν και με γύρεψαν (και μάθε κάτι τώρα που έχω το χρόνο να στο πω και δε θα υπάρξει δεύτερη φορά να επαναλάβω ότι τα δάκρυα ποτέ δεν τα συγκράτησα κι όπως κι αν ήρθαν να με βρουν , είχα μια άνεση παιδιού κάτω από τα σεντόνια να τα βάλω αυτά τα δάκρυα να τρέξουν ) και όμως ως σήμερα αυτές μου οι στιγμές καταχωρήθηκαν ως τόσο αγαπημένες.
Είναι από φίλους, πίσω από πόρτες ξαφνικά που εμφανίστηκαν με μία τούρτα αναμμένη μέρα γενεθλίων . Είναι από λόγια τρυφερά που σου ψιθύρισε κι αναρωτήθηκε αν δώρο ήταν τα λόγια τα δικά σου. Είναι από κάθε μια χρονιά με μαθητές που δέθηκες κι ήθελες κάπως να το δείξεις κι εσύ έκλαψες. Είναι από νότες που σου παίζουν με τα λόγια σου , ένας χορός που τώρα πλάθεται στα βήματα . Από αδέσποτα στους δρόμους που υποφέρουν κι από ανθρώπους με το χέρι απλωμένο. Από τα όνειρα που έκανες μικρός κι από αυτά που ξέχασες να κάνεις. Από αυτούς που σε μαχαίρωσαν δειλά κι από αυτά που εσύ κακό έκανες στον εαυτό σου.
Ίσως τα πιο πολλά από αυτά τα δάκρυα να συγχωρούνται , ίσως και να δικαιολογούνται. Μα πιο γενναία θεωρείς όσα σε φέρνουν να θυμάσαι ένα παιδί που μέσα κρύβεις και που πολλές φορές γι'αυτό μιλούσες. Μία ταινία ήταν απόψε η αφορμή, μια ιστορία παιχνιδιών που να γελάσεις σε έκανε όσο ελάχιστες κατάφεραν.
Κι όμως αυτή η τελευταία της σκηνή, με τον μικρό τον ήρωα σε ένα άλλο κορίτσι τα παιχνίδια του να δίνει γέμισε δάκρυα τα μάτια τα δικά σου. Είχε τόση αγωνία μη τυχόν και κακοπέσουν τα παιχνίδια , που εξιστορούσε τη ζωή τους λες και θα ήταν θαύμα αν μπορούσαν να τη συνεχίσουν. Είχε μια γλύκα αυτή η σύνθεση χρωμάτων , σκέψεων και σε έκανε να θυμηθείς τις φωνές των παιχνιδιών που κουβαλούσες στο χέρι σου, στρατιωτάκια, αυτοκίνητα και ζώα, όλα με ονόματα και σε ιστορίες μπλεγμένα να συντροφεύουν τα μερόνυχτα που σου χαρίζαν μπόι.
Αυτά τα δάκρυα είναι για όσα ηλιοβασιλέματα έβαψες με νερομπογιές και τα κρέμασες στην αυλή να τα δεις να λάμπουν. Ακόμα και τώρα βρίσκεις αφορμές να κοιτάζεις στις αυλές μήπως περίσσεψε κομμάτι από αυτές τις περασμένες σου ιχνογραφίες. Αυτά όμως είναι χρώματα που ήδη μοιάζουν ανεξίτηλα στις καλημέρες σου. Και τις μοιράζεις γιατί έτσι θα ήθελες να σε θυμούνται τα παιχνίδια σου και ίσως βρουν το δρόμο πίσω να γυρίσουνε σε σένα.
Καλημέρα μεγάλο μου παιδί.
Είναι στιγμές που δεν περίμενα ποτέ ό,τι θα γίνει, όταν τα δάκρυα μου ήρθαν και με γύρεψαν (και μάθε κάτι τώρα που έχω το χρόνο να στο πω και δε θα υπάρξει δεύτερη φορά να επαναλάβω ότι τα δάκρυα ποτέ δεν τα συγκράτησα κι όπως κι αν ήρθαν να με βρουν , είχα μια άνεση παιδιού κάτω από τα σεντόνια να τα βάλω αυτά τα δάκρυα να τρέξουν ) και όμως ως σήμερα αυτές μου οι στιγμές καταχωρήθηκαν ως τόσο αγαπημένες.
Είναι από φίλους, πίσω από πόρτες ξαφνικά που εμφανίστηκαν με μία τούρτα αναμμένη μέρα γενεθλίων . Είναι από λόγια τρυφερά που σου ψιθύρισε κι αναρωτήθηκε αν δώρο ήταν τα λόγια τα δικά σου. Είναι από κάθε μια χρονιά με μαθητές που δέθηκες κι ήθελες κάπως να το δείξεις κι εσύ έκλαψες. Είναι από νότες που σου παίζουν με τα λόγια σου , ένας χορός που τώρα πλάθεται στα βήματα . Από αδέσποτα στους δρόμους που υποφέρουν κι από ανθρώπους με το χέρι απλωμένο. Από τα όνειρα που έκανες μικρός κι από αυτά που ξέχασες να κάνεις. Από αυτούς που σε μαχαίρωσαν δειλά κι από αυτά που εσύ κακό έκανες στον εαυτό σου.
Ίσως τα πιο πολλά από αυτά τα δάκρυα να συγχωρούνται , ίσως και να δικαιολογούνται. Μα πιο γενναία θεωρείς όσα σε φέρνουν να θυμάσαι ένα παιδί που μέσα κρύβεις και που πολλές φορές γι'αυτό μιλούσες. Μία ταινία ήταν απόψε η αφορμή, μια ιστορία παιχνιδιών που να γελάσεις σε έκανε όσο ελάχιστες κατάφεραν.
Κι όμως αυτή η τελευταία της σκηνή, με τον μικρό τον ήρωα σε ένα άλλο κορίτσι τα παιχνίδια του να δίνει γέμισε δάκρυα τα μάτια τα δικά σου. Είχε τόση αγωνία μη τυχόν και κακοπέσουν τα παιχνίδια , που εξιστορούσε τη ζωή τους λες και θα ήταν θαύμα αν μπορούσαν να τη συνεχίσουν. Είχε μια γλύκα αυτή η σύνθεση χρωμάτων , σκέψεων και σε έκανε να θυμηθείς τις φωνές των παιχνιδιών που κουβαλούσες στο χέρι σου, στρατιωτάκια, αυτοκίνητα και ζώα, όλα με ονόματα και σε ιστορίες μπλεγμένα να συντροφεύουν τα μερόνυχτα που σου χαρίζαν μπόι.
Αυτά τα δάκρυα είναι για όσα ηλιοβασιλέματα έβαψες με νερομπογιές και τα κρέμασες στην αυλή να τα δεις να λάμπουν. Ακόμα και τώρα βρίσκεις αφορμές να κοιτάζεις στις αυλές μήπως περίσσεψε κομμάτι από αυτές τις περασμένες σου ιχνογραφίες. Αυτά όμως είναι χρώματα που ήδη μοιάζουν ανεξίτηλα στις καλημέρες σου. Και τις μοιράζεις γιατί έτσι θα ήθελες να σε θυμούνται τα παιχνίδια σου και ίσως βρουν το δρόμο πίσω να γυρίσουνε σε σένα.
Καλημέρα μεγάλο μου παιδί.
Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010
Μέρες ανήμερες
Μπορεί να είσαι εσύ ο φταίχτης ή όλα να έχουν το λόγο που συμβαίνουν στων ημερών μας τη διαδοχή. Αλλά και να θες να το εξηγήσεις δεν υπάρχουν πάντα οι κατάλληλες λέξεις να σε στηρίξουν. (Αιώνιο πρόβλημα αυτές οι λέξεις κι ας καταγίνεσαι μαζί τους ολημερίς , πάντοτε υπάρχει κόπος να τις πλάσεις όπως το μέσα σου ορίζει.) Το θέμα είναι όμως αυτή η νομοτέλεια που ακολουθεί τις μέρες σου.
Ύστερα από σειρά στιγμών που εξαντλείς τα περιθώρια να παίξεις,να γελάσεις, να σκεφτείς και να συζητήσεις, να υπαινιχθείς και να δηλώσεις, ακολουθεί μια ή και δύο πολλές φορές 24ωρα όπου βαριέσαι να μιλήσεις , να γευτείς και να κινηθείς , όλα σου φαίνονται τόσο βαριά όπως θα έμοιαζαν αν τα κουβάλαγες στην πλάτη σου.
Αχ αυτές οι μέρες - οι διόλου ευτυχισμένες - οι άτυχες που πρέπει να συγκριθούν μεταξύ των λαμπερών καλοκαιρινών και να ξέρουν εκ προοιμίου πως θα χάσουν από αυτή τη σύγκριση.
Τι να τις κάνεις όμως, αφού βαρύθυμα τις υποδέχεσαι κι αυτές στρογγυλοκάθονται στο χώρο το ζωτικό σου και δε λένε να ξεκουνήσουν ... ξέρεις βέβαια πως θα το κάνουν γιατί από τη φύση σου δεν έδειξες ποτέ τόση φιλοξενία στη μαυρίλα σου, κι ας την καταχωνιάζεις μαζί με το σκοτάδι , υπάρχουν μέθοδοι να σε αφήσει να χαρείς κι άλλο το φως σου. Υπάρχουν όμως κι αυτό σε απασχολεί. Το χαμόγελο που το σκορπάς απλόχερα σαν να είναι αστείρευτο, είναι φορές που το αναζητάς ή που δε έχεις καν τη διάθεση να το βάλεις.
Κρίμα. Αν και μάλλον περί νομοτέλειας πρόκειται όπως προείπα. Τίποτα δεν πάει πεταμένο. Αρκεί να το εκτιμάς όταν σου λείπει και να το ψάχνεις πάλι. Ε λοιπόν τώρα το ψάχνω πάλι . Και ναι, νομίζω έρχεται :-)
Σάββατο 10 Ιουλίου 2010
Ένας Κύπριος Ορφέας
Δεν είχα ακούσει τα λόγια μου να επιστρέφονται σε μένα κι όμως το ζω.
Δεν είχα φανταστεί τις σκέψεις μου να σιγομουρμουρίζονται κι όμως τώρα μου συμβαίνει.
Δεν περίμενα να γίνει τόσο γρήγορα και να έρθει αυτό να με βρει κι όμως το χαίρομαι απεριόριστα.
Αυτή η χρονιά έφερε πολλούς νέους ανθρώπους στη ζωή μου, κάποιους περαστικούς, κάποιους για παρέα, κάποιους για δημιουργία. Ανάμεσα στους τελευταίους ανήκει και ξεχωρίζει ένας φίλος που μου έκανε ένα δώρο παραπάνω από ό,τι εκείνος μπορεί να υπολογίσει.
Πήρε τα λόγια μου και τα έκανε δικά του, νότες στην κιθάρα του και μου τα έστειλε πίσω να τα βιώσω διαφορετικά. Το είχα ανάγκη και το καταλαβαίνω τώρα που το ζω, να έρθει ένα χέρι να με σκουντήξει και να μου πει ''έλα να κάνουμε κάτι παραπάνω , χρειάζομαι τη δική σου προσπάθεια, έχει αξία να το κάνουμε μαζί'' .
Με αφορμή μια κουβέντα που είχαμε σήμερα, φίλοι μαζεμένοι, ανακεφαλαιώνω ότι δεν επιδιώκω το άπιαστο , ούτε πετάω στα σύννεφα. Είμαι έτοιμος να παλέψω όσο μπορώ και μου επιτρέπεται κι ίσως λίγο παραπάνω από αυτό. Μόνο να το ζήσω ακόμα και σαν όνειρό μου αρκεί αυτό που πλάθουμε μαζί και να το δούμε κάπως να παίρνει το δρόμο του.
Με συγκινεί αυτή σου η αφοσίωση φίλε μου Γιώργο και χαίρομαι που ήρθαν έτσι τα πράγματα να σε γνωρίσω παραπάνω. Σε ευχαριστώ ξανά και ξανά για το δρόμο που με βοήθησες να δω. Εύχομαι να περπατήσουμε μαζί πολύ από αυτό το δρόμο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)