Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Δείπνος Μυστικός


Δεν ξέρω πια το μυστικό ή το αφανέρωτο ποιο να'ναι. Μια πίστη μας επότισαν κι αυτή τι να προλάβει να απαντήσει. Νιώθεις ή απέχεις ,πιστεύεις ή ασεβείς ,λόγια απλά είναι όλα που φυτρώνουν στα χωράφια που μήτρα δεν έχουν. Μόνα τους ξεπετιούνται ακόμα κι αν φωτιές τους βάζεις, μη θέλοντας ξανά να πρασινίσουν τη θωριά σου. Τη φωτιά σου τσάμπα τη σκορπάς, αυτά φυτρώνουν μόνα τους κι εσύ θα μείνεις πάντα εμπρηστής τους. Με τη φωτιά την αμφισβήτηση, εσύ θα καίγεσαι.
Αν στα καρφιά πιστεύεις, σήμερα βλέπεις σίδερο και αποστρέφεις το βλέμμα. Για αυτούς που Τον σταύρωσαν, Τον διάλεξαν και Τον μάλωσαν για την ανωτερότητα Του και πώς τόλμησε να γεννηθεί σαν ξυλουργός ενώ περίμεναν το σκήπτρο και το στέμμα. Που θα μπορούσε να κρατά μία δική Του θέση στο τραπέζι και να μη σκέφτεται ποτέ να χαμηλώσει τη φωνή ,να ψιθυρίσει. Καμιά βιασύνη για τα θαύματα, ούτε καμιά υπερβολή, μόνο με τόσα όσα χρειάζεται να θαμπωθεί το γένος. Άντε και κάποιο παραπάνω, για γενναιόδωρο καλό είναι να Τον  ξέρουν αλλά και πάλι όχι ασύδωτο - ο άνθρωπος κακό συνήθειο έχει να ζητά το πιο πολύ και αχόρταγα να το εκπλιπαρεί. 
Κι αν θέλεις και την πίστη σου σημαία να την κάνεις,θα το γυρίσεις τελικά το βλέμμα σου στο σίδερο, καρφιά θα βρεις ένα σωρό, θα τα καρφώσεις μοναχός σε χέρια-πόδια και θα βγεις να σε θαυμάσουν. Με ένα δάκρυ μην περιμένεις θαύματα,τι σόι πιστός του λόγου σου,  δεν τις περνάς τις πύλες τόσο εύκολα , δείξε και λίγο σάρκα. Και τις εικόνες θα φιλήσεις, θα μοιραστείς κραγιόν με όλου του κόσμου τις πιστές και δε θα νοιάζεται κανείς για τέτοια χρώματα τα χείλη που μοιράζονται, γιατί όλοι θα βιάζονται να πουν ότι αναστήθηκε. Ότι Τον σταύρωσαν καλό είναι να ξεχνάνε, για να μπορούν στις προσευχές να Τον θυμούνται δίχως να σκύβουν το κεφάλι, καθώς στις προσευχές ψηλά κοιτάζουν οι πιστοί και δώρα περιμένουν, μόνο σκυλί δαρμένο έχει το κοίταγμά στο χώμα. Κάνε Χριστέ κι εσύ το κατιτίς σου τώρα που κάθεσαι σε πλήρη ανεργία εκεί ψηλά. 
 Αν πάλι δεν πιστεύεις σε μιας ανάστασης επανάληψη, κλείνεις τα μάτια και υποτάσσεσαι στην τσίκνα την μετέπειτα. Εκεί πιστοί και άπιστοι τα βρίσκουν και μοιράζονται τον οβελία εξίσου , σαν χριστιανοί καλοί οι μεν και σαν αρνητικό φωτογραφίας οι δε. Θα ξεχαστούν με το κρασί και θα μοιράσουν τις ευθύνες.
-Εσείς σταυρώσατε, θα πουν, κι εμείς μαζί σας τρώμε, σας συγχωρούμε και εμείς και Αυτός ψηλά που χαίρεται με τούτη τη συγκέντρωση. 
-Εμείς σταυρώσαμε, θα πουν, αλλά εσείς δεν Τον πιστεύετε άρα στα μάτια σας δεν είμαστε φονιάδες γι'αυτό να πιούμε ότι απέμεινε απ'την Άμπελο και από τα σπλάχνα των τετράποδων μας φίλων.
Αυτοί οι φίλοι όμως ξέρουν ποιος βάζει στα χωράφια τις φωτιές και εμπρηστής ποιος γίνεται στην πίστη που δε λέει να φυτρώσει. Κοιτάζουν τα παντέρημα να τρέχουν στα σπαρτά γυμνοί οι άνθρωποι και να λοξοδρομούν, άλλοι για τα νερά να βαπτιστούν κι άλλοι για την ξυλεία του Σταυρού που αναγεννιέται και αυτός και παραδίδεται στους ώμους Του. Ξέρουν γι'αυτό και θα τους ψήσουμε, σε σούβλα πιο ανθεκτική κι από τις πράξεις μας. 
Και θα κερνάμε.Θα κερνάμε και θα κερνιόμαστε για ακόμα μια χρονιά, στο δείπνο είναι μυστικό το ποιος σταυρώθηκε αλλά καθόλου μυστικό το δείπνο.

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

Φωταγωγός

Χτιστό θα μείνει το παρόν , 
αυτό που λένε όλοι λοιπόν 
ότι αλλάζει...
το είδα μόνο μια στιγμή, 
πίσω απ'του θάρρους τη σχισμή 
να ξεθωριάζει...
Και στο φωταγωγό μου τώρα ο παράδεισος, 
φωνές απ'άλλα διαμερίσματα γιορτάζουν, 
ανάμεσα στα λάθη και στη μοναξιά μια άβυσσος 
και με τρομάζουν...
τα αστέρια όλα στο φωταγωγό 
μια λάμψη πίσω τόσο βιαστική 
χαράζουν.

Δεν περισσεύει ουρανός απ'το παράθυρο, 
είναι τα τζάμια στο κενό μου αγωγός,
με μια φωνή να λαχταράει η ζωή το άπειρο 
και δεσμοφύλακας μου ο φωταγωγός ...

 Τσιμέντο και μια μυρωδιά 
από χαμόγελα πλατιά 
σ'άλλους ορόφους,
ταβάνια και οι τσακωμοί 
μια μεγαλόσωμη σιωπή 
για τους ανθρώπους...
Και στο φωτάγωγό μου τώρα μια κόλαση, 
σε περιμένω με τα χέρια απλωμένα,
μα τη βουή από μια ανοιχτή τηλεόραση 
φέρνει για μένα...
τα χέρια όλα στο φωταγωγό 
να δώσουν χάδια δεν μπορούν, 
είναι δεμένα.

Τρίτη 19 Απριλίου 2011

Ανακύκλωση...

Ανακύκλωση ..του εαυτού μου (μέρος 1ο).


Είναι χρόνια πια αυτή η ιστορία, το γράψιμο και οι μορφές του και δεν είναι τώρα η αφορμή να φανερώσω την πορεία του μέσα μου. Κάθε τόσο όμως ανταλλάσοντας μηνύματα στους τοίχους φίλων στο fb προκύπτουν στίχοι που άλλοτε ξεφεύγουν από τον σκοπό τους και άλλοτε είναι αρκετοί για χαμόγελο ή περαιτέρω σκέψη.
Και τους καταθέτω εδώ καθότι είναι πια καιρός να σβηστούν από τον τοίχο μου. :-) ...η στιχουργική είναι μια τέχνη που πάνω απ'όλα θέλει έμπνευση και εξάσκηση.Και επίσης ακόμα και η πιο αστεία μορφή της έχει ένα λόγο ύπαρξης. Είμαι σίγουρος πώς κάποιοι θα με καταλάβουν χωρίς δεύτερη κουβέντα. Το παρακάτω πόνημα προέκυψε στην προσπάθειά μου να γράψω κάτι που δυνητικά θα μπορούσε να έχει τραγουδήσει η Καίτη Γκρέυ , άντε και η Πόλυ Πάνου. (17-03-2011)




''Μου πήρες το καλάθι και ξεκίνησες
τα αθώα μου τα λάθη να μαζεύεις
στα ράφια με τα λόγια που δε μίλησες 
δεν κοίταξες γι'αυτό και με παιδεύεις.

EMEIΣ MAZI ΘA KANOYME ταμείο.

 EΣY TA ΛOΓIA ΣOY χρεώνεις KAI ΞEPEIΣ NA ME υποχρεώνεις 
EΔΩ NA στέκομαι ΣTO IΔIO TO σημείο. 
Εμείς μαζί θα κάνουμε ταμείο 
στην έξοδο του μαγαζιού θα φτάσουμε, 
χωρίσαμε τα ψώνια μας στα δύο...ας το ξεχάσουμε, ας το ξεχάσουμε...


Στη λίστα με τα ψώνια σου με έγραψες,
για όταν χρειαστείς να με ψωνίσεις,
δεν είχες όμως πλούτη και με ξέγραψες, 
δεν μπόρεσες ποτέ να μ'αποκτήσεις...'
'

Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Αμαχητί

Έτοιμος κανείς δεν είναι, δε βλέπεις βλέμματα , μόνο σκιές  
από τις κόγχες των ματιών να ξεχύνονται και να απλώνονται
 κι όλοι περίπου αναρωτιόμαστε ,
αν το μαζί είναι για κάτι παραπάνω από το άθροισμα των δυο μερών του.
Το σώμα μας ζει και υποκρίνεται μαζί μας , 
πειθήνια υπακούει στις προσταγές σου και δήθεν ανυπάκουα πότε πότε 
τις αντιμάχεται
και με τις λίγες ή πολλές του ορμές αυθαδιάζει.
Με μια φωτογραφία ανά χείρας για όταν λείπεις.
Μα δεν υπάρχει δύναμη στο πλαστικό που σε αποτύπωσε ,εγώ με τις αισθήσεις του επιτρέπω και του φωνάζω :  
Όταν μακρυά σου υπάρχω είμαι για να σε φέρω πίσω.

Και καθώς έτοιμος ποτέ δεν είσαι, με το μυαλό φαντάζεσαι
πολέμους σωμάτων, πληγές που αναβλύζουν λέξεις 
και χαρακώματα γύρω απ'τα σεντόνια.
Και ό,τι κι αν ζεις στον πόλεμο το βουτάς,
γιατί τη θες τη μάχη των ερώτων και προσδοκάς να μη σε λησμονήσει,
όπως με πείσματα αρνείσαι να παραδοθείς αλλά με γελάκια κρυφά παραδίνεσαι.
Αν το σκεφτώ καλά, έχω μιλήσει πιο παλιά γι'αυτή τη μάχη
αλλά και η ανάρτηση στο χάος μέσα χάνεται
όπως το πάθος κρύβεται στις αφορμές σου 
και στις δικές μας αγκαλιές.
Σε περιμένω.

(φωτογραφία από την ταινία Chico y Rita , του Fernando Trueba που σήμερα Δευτέρα Μεγάλη με έκανε συνένοχο στον έρωτά της)

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Κάποια εποχή

Κάνει κι απόψε μια υγρασία παραπάνω,
δίχως ταυτότητα ο καιρός παίζει μαζί μου. 
Τραβάω τα έπιπλα σκουπίζοντας,συγγνώμη για την αναστάτωση εσείς που κάτω απ'τα πόδια μου αναπνέετε -  ζήτησα την άδεια απόψε για το θόρυβο .
Ανακαλύπτω στους τοίχους φλούδες , δεν τολμώ να τις τραβήξω 
έχω ένα δισταγμό για το κουκούτσι πάντα σε ό,τι με περιβάλλει 
κι αν τον στοιβάζω κάπως πάντα βρίσκεται στα πόδια μου να μπλέκει.
Ίσως και οι τοίχοι να φουσκώνουν από τις αναπνοές σας 
και τίποτα να μην μπορώ να κάνω, ούτε να πάψω τις φωνές 
ούτε τα στόματα.
Το σπίτι γερνά, ρυτίδες με τα χρόνια,
ταβάνια που στάζουν και παράθυρα 
τρίζουν με τρόπους διαφορετικούς κάθε φορά
κι άλλοτε γυρίζω να κοιτάξω την πηγή κι άλλοτε δεν δίνω σημασία.
Με τη φθορά δεν τα βάζεις εύκολα,
οι φλούδες στους τοίχους ανοίγουν και με κοιτάζουν δόντια κάτασπρα 
κρεμάω ένα κάδρο στις σχισμές τους.
Ανοίγω και κλείνω φώτα βιαστικός, ακούω μόνο ένα βαρύ αναστεναγμό από τα δάπεδα ,
κλείνω τα αυτιά μου και γυρίζω στην πόρτα τα κλειδιά , 
στα χέρια μου οι φλούδες τυλίγονται και σχίζονται.
Κουκούτσι γίνεται ο τοίχος όλος και ο καρπός μέσα του δεν ξέρω αν περιμένει τη στιγμή να με κοιτάξει 
ή μόνο εγώ παίρνω τη σκούπα να μαζέψω κάπως τα φλούδια του.