Αμαχητί

Έτοιμος κανείς δεν είναι, δε βλέπεις βλέμματα , μόνο σκιές  

από τις κόγχες των ματιών να ξεχύνονται και να απλώνονται

 κι όλοι περίπου αναρωτιόμαστε ,

αν το μαζί είναι για κάτι παραπάνω από το άθροισμα των δυο μερών του.

Το σώμα μας ζει και υποκρίνεται μαζί μας , 

πειθήνια υπακούει στις προσταγές σου και δήθεν ανυπάκουα πότε πότε 

τις αντιμάχεται

και με τις λίγες ή πολλές του ορμές αυθαδιάζει.

Με μια φωτογραφία ανά χείρας για όταν λείπεις.

Μα δεν υπάρχει δύναμη στο πλαστικό που σε αποτύπωσε ,εγώ με τις αισθήσεις του επιτρέπω και του φωνάζω :  

Όταν μακρυά σου υπάρχω είμαι για να σε φέρω πίσω.

Και καθώς έτοιμος ποτέ δεν είσαι, με το μυαλό φαντάζεσαι

πολέμους σωμάτων, πληγές που αναβλύζουν λέξεις 

και χαρακώματα γύρω απ'τα σεντόνια.

Και ό,τι κι αν ζεις στον πόλεμο το βουτάς,

γιατί τη θες τη μάχη των ερώτων και προσδοκάς να μη σε λησμονήσει,

όπως με πείσματα αρνείσαι να παραδοθείς αλλά με γελάκια κρυφά παραδίνεσαι.

Αν το σκεφτώ καλά, έχω μιλήσει πιο παλιά γι'αυτή τη μάχη

αλλά και η ανάρτηση στο χάος μέσα χάνεται

όπως το πάθος κρύβεται στις αφορμές σου 

και στις δικές μας αγκαλιές.

Σε περιμένω.

(φωτογραφία από την ταινία Chico y Rita , του Fernando Trueba που σήμερα Δευτέρα Μεγάλη με έκανε συνένοχο στον έρωτά της)