Φωταγωγός

Χτιστό θα μείνει το παρόν , 

αυτό που λένε όλοι λοιπόν 

ότι αλλάζει...

το είδα μόνο μια στιγμή, 

πίσω απ'του θάρρους τη σχισμή 

να ξεθωριάζει...

Και στο φωταγωγό μου τώρα ο παράδεισος, 

φωνές απ'άλλα διαμερίσματα γιορτάζουν, 

ανάμεσα στα λάθη και στη μοναξιά μια άβυσσος 

και με τρομάζουν...

τα αστέρια όλα στο φωταγωγό 

μια λάμψη πίσω τόσο βιαστική 

χαράζουν.

Δεν περισσεύει ουρανός απ'το παράθυρο, 

είναι τα τζάμια στο κενό μου αγωγός,

με μια φωνή να λαχταράει η ζωή το άπειρο 

και δεσμοφύλακας μου ο φωταγωγός ...

 Τσιμέντο και μια μυρωδιά 

από χαμόγελα πλατιά 

σ'άλλους ορόφους,

ταβάνια και οι τσακωμοί 

μια μεγαλόσωμη σιωπή 

για τους ανθρώπους...

Και στο φωτάγωγό μου τώρα μια κόλαση, 

σε περιμένω με τα χέρια απλωμένα,

μα τη βουή από μια ανοιχτή τηλεόραση 

φέρνει για μένα...

τα χέρια όλα στο φωταγωγό 

να δώσουν χάδια δεν μπορούν, 

είναι δεμένα.