Κάποια εποχή

Κάνει κι απόψε μια υγρασία παραπάνω,
δίχως ταυτότητα ο καιρός παίζει μαζί μου. 
Τραβάω τα έπιπλα σκουπίζοντας,συγγνώμη για την αναστάτωση εσείς που κάτω απ'τα πόδια μου αναπνέετε -  ζήτησα την άδεια απόψε για το θόρυβο .
Ανακαλύπτω στους τοίχους φλούδες , δεν τολμώ να τις τραβήξω 
έχω ένα δισταγμό για το κουκούτσι πάντα σε ό,τι με περιβάλλει 
κι αν τον στοιβάζω κάπως πάντα βρίσκεται στα πόδια μου να μπλέκει.
Ίσως και οι τοίχοι να φουσκώνουν από τις αναπνοές σας 
και τίποτα να μην μπορώ να κάνω, ούτε να πάψω τις φωνές 
ούτε τα στόματα.
Το σπίτι γερνά, ρυτίδες με τα χρόνια,
ταβάνια που στάζουν και παράθυρα 
τρίζουν με τρόπους διαφορετικούς κάθε φορά
κι άλλοτε γυρίζω να κοιτάξω την πηγή κι άλλοτε δεν δίνω σημασία.
Με τη φθορά δεν τα βάζεις εύκολα,
οι φλούδες στους τοίχους ανοίγουν και με κοιτάζουν δόντια κάτασπρα 
κρεμάω ένα κάδρο στις σχισμές τους.
Ανοίγω και κλείνω φώτα βιαστικός, ακούω μόνο ένα βαρύ αναστεναγμό από τα δάπεδα ,
κλείνω τα αυτιά μου και γυρίζω στην πόρτα τα κλειδιά , 
στα χέρια μου οι φλούδες τυλίγονται και σχίζονται.
Κουκούτσι γίνεται ο τοίχος όλος και ο καρπός μέσα του δεν ξέρω αν περιμένει τη στιγμή να με κοιτάξει 
ή μόνο εγώ παίρνω τη σκούπα να μαζέψω κάπως τα φλούδια του.