Αφή

Αίσθηση γνώριμη να ακουμπώ τα δάκτυλά μου στις λέξεις 

κι εκείνες να λειαίνουν , να στρογγυλεύουν ή να γίνονται πιο αιχμηρές. 

Θα μπορούσα να σφάξω πολλά μου όνειρα απλώς και μόνο αν τα έκανα σε λέξεις. 

Είναι όμως η λαχτάρα μου τέτοια που σωπαίνω. 

Και περιμένω. Άλλους τρόπους να ειπωθούν.

Ή έστω να τα αγγίξω λίγο προτού αδειάσουν τον αέρα τους.

Έρμαιος των αισθήσεων κι ανήμπορος να τιθασεύσω τις ανάγκες τους, 

φωνάζω την αφή πρωτίστως, αφήσου λέω στον εαυτό μου ή κι αφέσου,

προστακτική που παραλύει τις αντιστάσεις .

Έχω ''αφές'' που με γυρίζουν πίσω , 

τις πέτρες να παίρνουν ώθηση και να βουτάνε στο νερό από τα χέρια μου, 

το γρέζι από τους τοίχους τους λευκούς, τους κυκλαδίτικους, 

το αλάτι που τρίζει στα βλέφαρα και τα κάνει να φαίνονται σταχτιά σχεδόν στο φως. '

Εχω αφές που τις φυλάκισα την ώρα που τις έζησα ( ο τρελός να φωτογραφίζω ασταμάτητα κι ύστερα να αναλογίζομαι τι έζησα ξανά) κι άλλες που δεν πρόλαβα να πιάσω. 

Κι αναπνοές, όπως η αφή σου τη φιλτράρεις από το στόμα ή τα ρουθούνια και ακουμπά το έξω σου

ή το μέσα σου. Μπέρδεμα πάντα να ξεχωρίσω αν αναπνέω ορατά ή στο μυαλό μου.

Λες αφέσου και πάει το μυαλό μου να παραδοθεί κι ας σκέφτεται ταυτόχρονα την άφεση, τη συγχώρεση, γιατί όταν αφήνεσαι τα λάθη δε μετράνε . Για άφεση αμαρτιών μιλάμε , άλλα πόσο δειλά τις ακουμπάμε μη λερωθούμε. 
Κι άλλοι βουτάμε όλα τα δάκτυλα στο χώμα, στο νερό, στο κορμί και δεν υπάρχουν πια λόγοι να τη ζητήσουμε την άφεση, δεν έχει νόημα. 


Οι πρόσφατες μου θέλουν το χρόνο το δικό τους να συνοψίζονται. Τόσες πολλές οι στιγμές που αφουγκράζεσαι κι απορείς τι περιμένεις άλλο να δεις. 

Όλες έγιναν λέξεις κι αν θα μπορούσα το κεφάλι μου να ακουμπήσω πάνω τους, όπως εκείνο το βράδυ στην Άνδρο, θα το έκανα ευχόμενος να γινόταν το ίδιο διαπερατό κι όλες μέσα μου να βουλιάξουν. Ειλικρινά θα ήμουν μια λέξη ολάκερος κι αυτή τη λέξη θα την έπιανα στο χέρι και θα τη φιλούσα. Ίσως να ήμουν ένα ευχαριστώ, ένα μπορώ, ένα αγαπώ, ένα σκέφτομαι, σίγουρα νομίζω θα έφτιαχνα ένα ρήμα. Γιατί τα ρήματα μου φέρνουν στο μυαλό το χρόνο και πάντα στη ζωή μου ο χρόνος ήταν οδηγός μου. 

Όσες από τις λέξεις φτάσανε στα χέρια μου γράφουν ακούσια καλώς ήρθα, έχω πολλά να διηγηθώ και να πλαστούνε κι άλλα. Αφήνομαι.