Αλμυρός ενδοιασμός

Όταν μιλάω για αμφιβολίες , 

δεν έχω στο μυαλό μου τους δικούς μου ενδοιασμούς 

αλλά της θάλασσας.

Γιατί στα βάθη της το κρύβει το μεγαλύτερο αλλά

αυτό που λέμε όλοι αλάτι.

Αυτό που αρμύρα σου θυμίζει

και από τα χείλη δεν χορταίνεις να το γεύεσαι.

Αυτό που λένε πως τις κλείνει τις πληγές ή τις πονάει περισσότερο.

Έχεις αλήθεια τόση θάλασσα στο σώμα σου 

και τη γυρεύεις στο απέραντο το κύμα.

Αλάτι κλαις όταν γελάς κι όταν με κύματα παλεύει η ζωή σου,

αλάτι λένε τις κινήσεις σου που νοστιμεύει κάθε σχέση.

Όταν θελήσεις να ξεχάσεις, νερό κι αλάτι ... όπως θα έκανες για κάθε δόντι που απ'τη σάρκα σου ξερίζωνες.

Αλλά αυτό το τι που κρύβει το αλάτι είναι στον τρόπο που γυρεύεις απαντήσεις. 

(Εσύ δεν απαιτείς αλλά υπομένεις, παρακαλάς να έρθει κάποτε το κύμα να σε σώσει.)

Το καλοκαίρι το μετράς και με το αλάτι όταν στεγνώνει 

στα δύο σου βλέφαρα καθώς το τρίβεις 

και τα ίχνη του στα δάκτυλά σου μένουν. 

Δεν είναι για όλους ένα άλυτο μυστήριο. 

Στη θάλασσα σαν να αποκτά ένα μοιραίο χαρακτήρα , 

όπως το αίμα των ανθρώπων. Και την ξεχωρίζουμε κι αυτή σε υδάτινη μάζα ιδιαίτερα αλμυρή , όπως θα λέγαμε για κάποιον ότι το αίμα του βράζει. 

Αναζητάς λοιπόν το αίμα ή το αλάτι ξεχυλίζει από τη σκέψη σου;

Ενδοιασμός και πάλι να απαντήσεις. 

Τόσοι και τόσοι χάσαν τη ζωή τους κολυμπώντας 

που ίσως το αίμα τους να έφτασε στο πιάτο σου, στα μάτια σου και στις πληγές σου. Αλλά...τι σημασία έχει να το ξεχωρίζεις. 

Αίμα είναι τόσο αλμυρό, όσο η γλώσσα στο φιλί πάνω στο κύμα.