Φερμουάρ

Στο μέλλον ο ουρανός θα έχει φερμουάρ

να γδύνεται μόνο όταν εκείνος θέλει.

Να δείχνει αυτό που περισσεύει

λιακάδα, γυμνό γαλανό,

αναπόδραστο.

Να σε κυκλώνει κάτι που να αξίζει να κρυφτείς,

να επιδρά μια εποχή.

Μέρα, νύχτα, 

χειμώνας ή άνοιξη,

αντί για ανθρώπους που πέφτουν 

οι βροχές είναι γεμάτες απ'αυτούς

πέφτουν ουρανοκατέβατοι.

Εμείς μανίκια πάντα στις βροχές κατεβασμένα .

Στο μέλλον θα τολμάς με επιφυλάξεις,

θα πέφτεις από ύψη 

με χέρια ανοικτά να περιμένουν να σε πιάσουν. 

Στο μέλλον ο ουρανός θα έχει φερμουάρ

Για να σκαλώνεις στα μεταλλικά του δόντια

πέφτοντας.

Κάποτε κι εσύ είχες εποχές.

Κάποτε ήσουν παραπάνω απ'ότι είχες.

Τι σημασία έχει το πέσιμο αν πέφτεις στα πόδια σου όρθιος. 

εγώ αυτό το λέω αναπηρία.

Εδώ κι αλλού (ανάμεσα)

Ανάμεσα στο εδώ και στο αλλού 
υπάρχουν τόσα σώματα με μάρμαρα πλακωμένα.
Με σταυρούς
και λουλούδια πλαστικά 
δίχως νερό να απορροφούν τη θλίψη μας.


Σήμερα πρωί ,
5 χρόνια μετά 
κάναμε εκταφή στη γιαγιά μου.
Και ήμουν εκεί περιμένοντας κι εγώ δεν ξέρω τι
ίσως να δω τι απέγινε
ίσως να θυμηθώ τη φωνή της.
Το μόνο που είδα ήταν χώμα
κι αν άφησα από μέσα μου ένα παιδί να της μιλήσει 
ήταν γιατί της το χρωστούσα.
Δεν ξέρω πού είναι το αλλού της,
ξέρω πόσο πολύ μου έλειψε
το εδώ της.

Μέ (τα) λλον

Στο μέλλον θα μιλάς με τις προθέσεις

όχι τις πράξεις

και όσα σκέφτεσαι θα με ταΐζουν όσο πρέπει για να σε ανέχομαι.

Θα ξεφυτρώνει περιέργεια στο ενδιαφέρον σου

κι εγώ θα κάνω με το χέρι μια κίνηση

από μπροστά μου να τη διώξω όπως τη μύγα.

Κι όπως το χέρι θα σηκώνω

θα ξεγλιστρούν απ΄το ρολόι μου οι δείκτες,

μια κατηφόρα θα περνούν από το μπράτσο μου

και θα τους καταπίνω.

Ο χρόνος θα'χει γεύση από μέταλλο

και δε θα τον χορταίνω.

Κι αυτή σου η πρόθεση

σαν μέταλλο να λιώσω

παίρνει ένα χρόνο και για μένα ακαθόριστο.

Tσιμέντο

Στις βροχές ανυποχώρητος,
σήκωνες τα πόδια σου στις μύτες λες και θα χόρευες

με το τσιμέντο από κάτω να υγραίνεται 
με χίλια στόματα ανοικτά
και να ζητά να καταπιεί ένα χορό σου.
Κι ύστερα τα μάτια σου,
αφού στο μέσα σου τα βούτηξες
έτσι βρεγμένα και αυτά 

κοιτούσαν τα βήματα σου που δεν έβρισκαν προορισμό.
Τι να σου κάνει όμως και ο προορισμός ,

εδώ στο τσιμέντο έχουμε χορό.





Κι από ψηλά να μας κοιτούν τα δάπεδα δε φτάνει πάλι τη βροχή να σταματήσουν,
κάθε ομπρέλα ξέρει πότε μόνη της να κλείνει.

Μία στο τόσο

Να γεμίζουν οι δρόμοι με φωτιές 

και με τα χέρια να τις προστατεύουμε,

μία στο τόσο

ένα ξημέρωμα στη νύχτα.

Κι ας είναι ελεγχόμενο αυτό μας το ξημέρωμα

έχουμε δάκτυλα και κάπως τα ζεσταίνουμε

κι άμα τα μάθουμε στη ζέστη,

μετά για να ξεμάθουν είναι δύσκολο.

Κι άντε μετά να πείσεις και τη νύχτα να σβήσει όλες τις φωτιές.

Ανάσταση

Αν σηκωθείς 

κάνε μεγάλα βήματα 

και απομακρύνσου,

πολύ δε θέλουν οι άνθρωποι 

να σε σταυρώσουν πάλι.

AgnUs Dei

Αρκεί ο τάφος να είναι στη θέση του.

Δείπνος Μυστικός

Δεν ξέρω πια το μυστικό ή το αφανέρωτο ποιο να'ναι. Μια πίστη μας επότισαν κι αυτή τι να προλάβει να απαντήσει. Νιώθεις ή απέχεις ,πιστεύεις ή ασεβείς ,λόγια απλά είναι όλα που φυτρώνουν στα χωράφια που μήτρα δεν έχουν. Μόνα τους ξεπετιούνται ακόμα κι αν φωτιές τους βάζεις, μη θέλοντας ξανά να πρασινίσουν τη θωριά σου. Τη φωτιά σου τσάμπα τη σκορπάς, αυτά φυτρώνουν μόνα τους κι εσύ θα μείνεις πάντα εμπρηστής τους. Με τη φωτιά την αμφισβήτηση, εσύ θα καίγεσαι.
Αν στα καρφιά πιστεύεις, σήμερα βλέπεις σίδερο και αποστρέφεις το βλέμμα. Για αυτούς που Τον σταύρωσαν, Τον διάλεξαν και Τον μάλωσαν για την ανωτερότητα Του και πώς τόλμησε να γεννηθεί σαν ξυλουργός ενώ περίμεναν το σκήπτρο και το στέμμα. Που θα μπορούσε να κρατά μία δική Του θέση στο τραπέζι και να μη σκέφτεται ποτέ να χαμηλώσει τη φωνή ,να ψιθυρίσει. Καμιά βιασύνη για τα θαύματα, ούτε καμιά υπερβολή, μόνο με τόσα όσα χρειάζεται να θαμπωθεί το γένος. Άντε και κάποιο παραπάνω, για γενναιόδωρο καλό είναι να Τον  ξέρουν αλλά και πάλι όχι ασύδωτο - ο άνθρωπος κακό συνήθειο έχει να ζητά το πιο πολύ και αχόρταγα να το εκπλιπαρεί. 
Κι αν θέλεις και την πίστη σου σημαία να την κάνεις,θα το γυρίσεις τελικά το βλέμμα σου στο σίδερο, καρφιά θα βρεις ένα σωρό, θα τα καρφώσεις μοναχός σε χέρια-πόδια και θα βγεις να σε θαυμάσουν. Με ένα δάκρυ μην περιμένεις θαύματα,τι σόι πιστός του λόγου σου,  δεν τις περνάς τις πύλες τόσο εύκολα , δείξε και λίγο σάρκα. Και τις εικόνες θα φιλήσεις, θα μοιραστείς κραγιόν με όλου του κόσμου τις πιστές και δε θα νοιάζεται κανείς για τέτοια χρώματα τα χείλη που μοιράζονται, γιατί όλοι θα βιάζονται να πουν ότι αναστήθηκε. Ότι Τον σταύρωσαν καλό είναι να ξεχνάνε, για να μπορούν στις προσευχές να Τον θυμούνται δίχως να σκύβουν το κεφάλι, καθώς στις προσευχές ψηλά κοιτάζουν οι πιστοί και δώρα περιμένουν, μόνο σκυλί δαρμένο έχει το κοίταγμά στο χώμα. Κάνε Χριστέ κι εσύ το κατιτίς σου τώρα που κάθεσαι σε πλήρη ανεργία εκεί ψηλά. 
 Αν πάλι δεν πιστεύεις σε μιας ανάστασης επανάληψη, κλείνεις τα μάτια και υποτάσσεσαι στην τσίκνα την μετέπειτα. Εκεί πιστοί και άπιστοι τα βρίσκουν και μοιράζονται τον οβελία εξίσου , σαν χριστιανοί καλοί οι μεν και σαν αρνητικό φωτογραφίας οι δε. Θα ξεχαστούν με το κρασί και θα μοιράσουν τις ευθύνες.
-Εσείς σταυρώσατε, θα πουν, κι εμείς μαζί σας τρώμε, σας συγχωρούμε και εμείς και Αυτός ψηλά που χαίρεται με τούτη τη συγκέντρωση. 
-Εμείς σταυρώσαμε, θα πουν, αλλά εσείς δεν Τον πιστεύετε άρα στα μάτια σας δεν είμαστε φονιάδες γι'αυτό να πιούμε ότι απέμεινε απ'την Άμπελο και από τα σπλάχνα των τετράποδων μας φίλων.
Αυτοί οι φίλοι όμως ξέρουν ποιος βάζει στα χωράφια τις φωτιές και εμπρηστής ποιος γίνεται στην πίστη που δε λέει να φυτρώσει. Κοιτάζουν τα παντέρημα να τρέχουν στα σπαρτά γυμνοί οι άνθρωποι και να λοξοδρομούν, άλλοι για τα νερά να βαπτιστούν κι άλλοι για την ξυλεία του Σταυρού που αναγεννιέται και αυτός και παραδίδεται στους ώμους Του. Ξέρουν γι'αυτό και θα τους ψήσουμε, σε σούβλα πιο ανθεκτική κι από τις πράξεις μας. 
Και θα κερνάμε.Θα κερνάμε και θα κερνιόμαστε για ακόμα μια χρονιά, στο δείπνο είναι μυστικό το ποιος σταυρώθηκε αλλά καθόλου μυστικό το δείπνο.

Φωταγωγός

Χτιστό θα μείνει το παρόν , 

αυτό που λένε όλοι λοιπόν 

ότι αλλάζει...

το είδα μόνο μια στιγμή, 

πίσω απ'του θάρρους τη σχισμή 

να ξεθωριάζει...

Και στο φωταγωγό μου τώρα ο παράδεισος, 

φωνές απ'άλλα διαμερίσματα γιορτάζουν, 

ανάμεσα στα λάθη και στη μοναξιά μια άβυσσος 

και με τρομάζουν...

τα αστέρια όλα στο φωταγωγό 

μια λάμψη πίσω τόσο βιαστική 

χαράζουν.

Δεν περισσεύει ουρανός απ'το παράθυρο, 

είναι τα τζάμια στο κενό μου αγωγός,

με μια φωνή να λαχταράει η ζωή το άπειρο 

και δεσμοφύλακας μου ο φωταγωγός ...

 Τσιμέντο και μια μυρωδιά 

από χαμόγελα πλατιά 

σ'άλλους ορόφους,

ταβάνια και οι τσακωμοί 

μια μεγαλόσωμη σιωπή 

για τους ανθρώπους...

Και στο φωτάγωγό μου τώρα μια κόλαση, 

σε περιμένω με τα χέρια απλωμένα,

μα τη βουή από μια ανοιχτή τηλεόραση 

φέρνει για μένα...

τα χέρια όλα στο φωταγωγό 

να δώσουν χάδια δεν μπορούν, 

είναι δεμένα.

Ανακύκλωση...

Ανακύκλωση ..του εαυτού μου (μέρος 1ο).


Είναι χρόνια πια αυτή η ιστορία, το γράψιμο και οι μορφές του και δεν είναι τώρα η αφορμή να φανερώσω την πορεία του μέσα μου. Κάθε τόσο όμως ανταλλάσοντας μηνύματα στους τοίχους φίλων στο fb προκύπτουν στίχοι που άλλοτε ξεφεύγουν από τον σκοπό τους και άλλοτε είναι αρκετοί για χαμόγελο ή περαιτέρω σκέψη.
Και τους καταθέτω εδώ καθότι είναι πια καιρός να σβηστούν από τον τοίχο μου. :-) ...η στιχουργική είναι μια τέχνη που πάνω απ'όλα θέλει έμπνευση και εξάσκηση.Και επίσης ακόμα και η πιο αστεία μορφή της έχει ένα λόγο ύπαρξης. Είμαι σίγουρος πώς κάποιοι θα με καταλάβουν χωρίς δεύτερη κουβέντα. Το παρακάτω πόνημα προέκυψε στην προσπάθειά μου να γράψω κάτι που δυνητικά θα μπορούσε να έχει τραγουδήσει η Καίτη Γκρέυ , άντε και η Πόλυ Πάνου. (17-03-2011)

''Μου πήρες το καλάθι και ξεκίνησες
τα αθώα μου τα λάθη να μαζεύεις
στα ράφια με τα λόγια που δε μίλησες 
δεν κοίταξες γι'αυτό και με παιδεύεις.

EMEIΣ MAZI ΘA KANOYME ταμείο.
 EΣY TA ΛOΓIA ΣOY χρεώνεις KAI ΞEPEIΣ NA ME υποχρεώνεις 
EΔΩ NA στέκομαι ΣTO IΔIO TO σημείο. 
Εμείς μαζί θα κάνουμε ταμείο 
στην έξοδο του μαγαζιού θα φτάσουμε, 
χωρίσαμε τα ψώνια μας στα δύο...ας το ξεχάσουμε, ας το ξεχάσουμε...


Στη λίστα με τα ψώνια σου με έγραψες,
για όταν χρειαστείς να με ψωνίσεις,
δεν είχες όμως πλούτη και με ξέγραψες, 
δεν μπόρεσες ποτέ να μ'αποκτήσεις...''

Αμαχητί

Έτοιμος κανείς δεν είναι, δε βλέπεις βλέμματα , μόνο σκιές  

από τις κόγχες των ματιών να ξεχύνονται και να απλώνονται

 κι όλοι περίπου αναρωτιόμαστε ,

αν το μαζί είναι για κάτι παραπάνω από το άθροισμα των δυο μερών του.

Το σώμα μας ζει και υποκρίνεται μαζί μας , 

πειθήνια υπακούει στις προσταγές σου και δήθεν ανυπάκουα πότε πότε 

τις αντιμάχεται

και με τις λίγες ή πολλές του ορμές αυθαδιάζει.

Με μια φωτογραφία ανά χείρας για όταν λείπεις.

Μα δεν υπάρχει δύναμη στο πλαστικό που σε αποτύπωσε ,εγώ με τις αισθήσεις του επιτρέπω και του φωνάζω :  

Όταν μακρυά σου υπάρχω είμαι για να σε φέρω πίσω.

Και καθώς έτοιμος ποτέ δεν είσαι, με το μυαλό φαντάζεσαι

πολέμους σωμάτων, πληγές που αναβλύζουν λέξεις 

και χαρακώματα γύρω απ'τα σεντόνια.

Και ό,τι κι αν ζεις στον πόλεμο το βουτάς,

γιατί τη θες τη μάχη των ερώτων και προσδοκάς να μη σε λησμονήσει,

όπως με πείσματα αρνείσαι να παραδοθείς αλλά με γελάκια κρυφά παραδίνεσαι.

Αν το σκεφτώ καλά, έχω μιλήσει πιο παλιά γι'αυτή τη μάχη

αλλά και η ανάρτηση στο χάος μέσα χάνεται

όπως το πάθος κρύβεται στις αφορμές σου 

και στις δικές μας αγκαλιές.

Σε περιμένω.

(φωτογραφία από την ταινία Chico y Rita , του Fernando Trueba που σήμερα Δευτέρα Μεγάλη με έκανε συνένοχο στον έρωτά της)

Κάποια εποχή

Κάνει κι απόψε μια υγρασία παραπάνω,
δίχως ταυτότητα ο καιρός παίζει μαζί μου. 
Τραβάω τα έπιπλα σκουπίζοντας,συγγνώμη για την αναστάτωση εσείς που κάτω απ'τα πόδια μου αναπνέετε -  ζήτησα την άδεια απόψε για το θόρυβο .
Ανακαλύπτω στους τοίχους φλούδες , δεν τολμώ να τις τραβήξω 
έχω ένα δισταγμό για το κουκούτσι πάντα σε ό,τι με περιβάλλει 
κι αν τον στοιβάζω κάπως πάντα βρίσκεται στα πόδια μου να μπλέκει.
Ίσως και οι τοίχοι να φουσκώνουν από τις αναπνοές σας 
και τίποτα να μην μπορώ να κάνω, ούτε να πάψω τις φωνές 
ούτε τα στόματα.
Το σπίτι γερνά, ρυτίδες με τα χρόνια,
ταβάνια που στάζουν και παράθυρα 
τρίζουν με τρόπους διαφορετικούς κάθε φορά
κι άλλοτε γυρίζω να κοιτάξω την πηγή κι άλλοτε δεν δίνω σημασία.
Με τη φθορά δεν τα βάζεις εύκολα,
οι φλούδες στους τοίχους ανοίγουν και με κοιτάζουν δόντια κάτασπρα 
κρεμάω ένα κάδρο στις σχισμές τους.
Ανοίγω και κλείνω φώτα βιαστικός, ακούω μόνο ένα βαρύ αναστεναγμό από τα δάπεδα ,
κλείνω τα αυτιά μου και γυρίζω στην πόρτα τα κλειδιά , 
στα χέρια μου οι φλούδες τυλίγονται και σχίζονται.
Κουκούτσι γίνεται ο τοίχος όλος και ο καρπός μέσα του δεν ξέρω αν περιμένει τη στιγμή να με κοιτάξει 
ή μόνο εγώ παίρνω τη σκούπα να μαζέψω κάπως τα φλούδια του.

Ο χαρτογράφος

Κι Αν είναι στ' αλήθεια χάρτης οδηγός,

 εδώ γιατί βρισκόμαστε;

Αν είναι χάρτης αυτό το χάρτινο πανί που κάνεις προσευχή, 

τότε δεν φτάνει για το δρόμο,

μουτζουρωμένο με νησιά και ακρωτήρια.

Θέλεις κάτι πιο πάνω από πορεία για τη δική σου απορία.

Κι είναι συντεταγμένη

συντετριμμένη αυτή που στέκεται μπροστά σου, 

από ντροπή να σου μιλήσει για το δρόμο που δεν πήρες 

και για το δρόμο το διπλό που άδικα έκανες.

Όσο κι αν δίνεις σημασία στην υδρόγειο,

είναι πιο πέρα από σφαίρα αυτό που νιώθεις να σε απλώνει

χέρια και πόδια κρέμονται στο γαλαξία σου

και από το διάστημα δε φαίνονται

δεν είναι ανάστημα αυτό ,

είναι στο δρόμο που ξαπλώνεις γιατί χάθηκες.