Στις βροχές ανυποχώρητος,
σήκωνες τα πόδια σου στις μύτες λες και θα χόρευες
με το τσιμέντο από κάτω να υγραίνεται
με χίλια στόματα ανοικτά
και να ζητά να καταπιεί ένα χορό σου.
Κι ύστερα τα μάτια σου,
αφού στο μέσα σου τα βούτηξες
έτσι βρεγμένα και αυτά
κοιτούσαν τα βήματα σου που δεν έβρισκαν προορισμό.
Τι να σου κάνει όμως και ο προορισμός ,
εδώ στο τσιμέντο έχουμε χορό.
Κι από ψηλά να μας κοιτούν τα δάπεδα δε φτάνει πάλι τη βροχή να σταματήσουν,
κάθε ομπρέλα ξέρει πότε μόνη της να κλείνει.
σήκωνες τα πόδια σου στις μύτες λες και θα χόρευες
με το τσιμέντο από κάτω να υγραίνεται
με χίλια στόματα ανοικτά
και να ζητά να καταπιεί ένα χορό σου.
Κι ύστερα τα μάτια σου,
αφού στο μέσα σου τα βούτηξες
έτσι βρεγμένα και αυτά
κοιτούσαν τα βήματα σου που δεν έβρισκαν προορισμό.
Τι να σου κάνει όμως και ο προορισμός ,
εδώ στο τσιμέντο έχουμε χορό.
Κι από ψηλά να μας κοιτούν τα δάπεδα δε φτάνει πάλι τη βροχή να σταματήσουν,
κάθε ομπρέλα ξέρει πότε μόνη της να κλείνει.
3 σχόλια:
Λατρεύω το άκουσμα και αυτή η εκτέλεση με ... λιώνει... δεν έχω κουράγια για άλλα...
ξέρω πως πρέπει να δούμε το σύνολο, αλλά ο τελευταίος στίχος συμπυκνώνει εδώ όλη την ομορφιά.
Ξενικός
http://xenikos.blogspot.com
Η βροχή ξεκινάει από την ψυχή των ανθρώπων γι αυτό και δεν τη σταματούν ούτε τα δάπεδα... εισχωρεί μέσα τους και τρυπάει κάθε ομπρέλα για να βρέξει την αμαρτία από τον κόσμο, την αλαζονεία και τον εγωισμό που γέμισε τη γη απ' το τσιμέντο.
Δημοσίευση σχολίου