Π (Ε) Ι Ν Α

Mε τις τροφές δε μάθαμε ακόμα να μιλάμε,

καμιά προσπάθεια να μάθουμε αν έχουν να μας πουν

ή αν βρίσκουν κάτι θετικό στο να τις καταπιούμε,

μόνο το χέρι μας αρπάζει ό,τι ποθεί το στόμα

κι αυτό που κάπου κάπου αντιστέκεται

δεν το ξεχνάμε,

σε ένα ράφι με τα ανέγγιχτα .

Θα σου δώσω ένα χέρι μου

αν μου πεις πόσο μερίδιο θα αντέξεις 

απ'τη σάρκα μου

και αν έχω δύσκολους τους τρόπους να σε πείσω

μπορώ να δοκιμάσω να γευτώ τον εαυτό μου.

Με ένα βλέφαρο

και με τα μάτια που συχνά μου αναφέρεις

θα σε ταΐσω 

να μου πεις αν σου ταιριάζω ως γεύση,

κι αν θρεπτικά είναι τα λόγια μου σαν πράξεις.

Με μια κουβέντα να ανοίγει η όρεξή μας,

ή μια ταινία,

έναν περίπατο με ήλιο και γυαλιά στα μάτια

θα περιμένω να γευτώ ό,τι δε χόρτασα 

κι ό,τι το στόμα μου γυρεύει ως απάντηση.

Θα σηκωθώ από κρεβάτι 

ξένο , δικό μου ή κοινό μας

και όσα ρούχα μου τολμώ πάνω στο σώμα μου

θα είναι και αυτά δειλά ακουμπισμένα,

έχω το σώμα να προσέχω για τους δυο μας.

Θα σε κοιτάζω με τον ύπνο να μη θες να πάψεις

και θα μιλάω ψιθυριστά τις καλημέρες

με το στομάχι μου να νιώθει μία πείνα ακόμη

κλειδώνω πόρτα και αφήνω νηστική τη μέρα.

Πέρα από σάρκα,έχει μυαλό και απειλές ο χρόνος 

σου δίνει κάτι που μπορεί να στο στερήσει 

κι εσύ τραγούδια αφιερώνεις και στιχάκια

να ξεγελάς την πείνα σου γελώντας 

και με τα μάτια σου να ξέρεις

θα έρθεις ή θα έρθω να σε βρω να μοιραστούμε 

αυτή τη γεύση.

Δεν είναι πείνα όταν μοιράζεσαι τα σώματα

είναι αυτό που σου γεννά 

και που μοιράζεσαι.

* Με αφορμή την ταινία, τις σχέσεις, τα σώματα και τις ψυχές, τα τραγούδια, τις συναυλίες και τα Ραντεβού, τα πληκτρολόγια, τα κινητά και τα μηνύματα, τις λήψεις φωτογραφιών και τις αποστάσεις, τα τρένα και τα μετρό, τους Πύργους που κτίζουμε και τα κάστρα που πέφτουν, τα σ'αγαπώ και τα βλέμματα, τις υπομονές και τα γεύματα. 

τασάκι

Μείναμε να κοιτάμε το τασάκι

δίχως καπνό στο χέρι,

μόνο ένα να καίει τα δάκτυλα 

όμως κανείς την κίνηση δεν κάνει να το σβήσει 

είναι ο πόθος μία στάχτη που πολύ μας συντροφεύει

κι όσο θα μεγαλώνει αυτή η απόσταση 

απ'τη φωτιά θα βλέπουμε τι μένει .

Μείναμε να κοιτάμε το τασάκι

και κάπου εκεί που χρήσιμο θα γίνει 

θα το αφήσουμε στην άκρη

άδειο αυτό να μας κοιτάζει,

κι αν η φωτιά στα δάκτυλά μας σβήσει 

τουλάχιστον αιτία να μην ξέρουμε .

Kιμωλία

Διάλεξε χρώμα που να βάφει όλο λιγότερο,

στα δάκτυλά σου αποτυπώματα που φέγγουν ήδη,

βγάζουν μια σκόνη που σε πιάνει αλλεργία 

μ' αυτού του ασβέστη τη μπογιά 

 μέγεθος άγραφων λέξεων 

που ψάχνεις τρόπο κάπου ν'ασπρίσεις.

Κι αν έχεις πίνακα μπροστά σου τόσο άδειο

δε φταίει ποτέ η κιμωλία που δε γράφει,

είναι που τίποτα δεν έχεις για να γράψεις.

Να περιγράψεις μόνο ξέρεις πόσο καίει 

αυτός ο ασβέστης στο δικό σου 

μέγεθος άγραφων σκέψεων

Φερμουάρ

Στο μέλλον ο ουρανός θα έχει φερμουάρ

να γδύνεται μόνο όταν εκείνος θέλει.

Να δείχνει αυτό που περισσεύει

λιακάδα, γυμνό γαλανό,

αναπόδραστο.

Να σε κυκλώνει κάτι που να αξίζει να κρυφτείς,

να επιδρά μια εποχή.

Μέρα, νύχτα, 

χειμώνας ή άνοιξη,

αντί για ανθρώπους που πέφτουν 

οι βροχές είναι γεμάτες απ'αυτούς

πέφτουν ουρανοκατέβατοι.

Εμείς μανίκια πάντα στις βροχές κατεβασμένα .

Στο μέλλον θα τολμάς με επιφυλάξεις,

θα πέφτεις από ύψη 

με χέρια ανοικτά να περιμένουν να σε πιάσουν. 

Στο μέλλον ο ουρανός θα έχει φερμουάρ

Για να σκαλώνεις στα μεταλλικά του δόντια

πέφτοντας.

Κάποτε κι εσύ είχες εποχές.

Κάποτε ήσουν παραπάνω απ'ότι είχες.

Τι σημασία έχει το πέσιμο αν πέφτεις στα πόδια σου όρθιος. 

εγώ αυτό το λέω αναπηρία.

Εδώ κι αλλού (ανάμεσα)

Ανάμεσα στο εδώ και στο αλλού 
υπάρχουν τόσα σώματα με μάρμαρα πλακωμένα.
Με σταυρούς
και λουλούδια πλαστικά 
δίχως νερό να απορροφούν τη θλίψη μας.


Σήμερα πρωί ,
5 χρόνια μετά 
κάναμε εκταφή στη γιαγιά μου.
Και ήμουν εκεί περιμένοντας κι εγώ δεν ξέρω τι
ίσως να δω τι απέγινε
ίσως να θυμηθώ τη φωνή της.
Το μόνο που είδα ήταν χώμα
κι αν άφησα από μέσα μου ένα παιδί να της μιλήσει 
ήταν γιατί της το χρωστούσα.
Δεν ξέρω πού είναι το αλλού της,
ξέρω πόσο πολύ μου έλειψε
το εδώ της.

Μέ (τα) λλον

Στο μέλλον θα μιλάς με τις προθέσεις

όχι τις πράξεις

και όσα σκέφτεσαι θα με ταΐζουν όσο πρέπει για να σε ανέχομαι.

Θα ξεφυτρώνει περιέργεια στο ενδιαφέρον σου

κι εγώ θα κάνω με το χέρι μια κίνηση

από μπροστά μου να τη διώξω όπως τη μύγα.

Κι όπως το χέρι θα σηκώνω

θα ξεγλιστρούν απ΄το ρολόι μου οι δείκτες,

μια κατηφόρα θα περνούν από το μπράτσο μου

και θα τους καταπίνω.

Ο χρόνος θα'χει γεύση από μέταλλο

και δε θα τον χορταίνω.

Κι αυτή σου η πρόθεση

σαν μέταλλο να λιώσω

παίρνει ένα χρόνο και για μένα ακαθόριστο.

Tσιμέντο

Στις βροχές ανυποχώρητος,
σήκωνες τα πόδια σου στις μύτες λες και θα χόρευες

με το τσιμέντο από κάτω να υγραίνεται 
με χίλια στόματα ανοικτά
και να ζητά να καταπιεί ένα χορό σου.
Κι ύστερα τα μάτια σου,
αφού στο μέσα σου τα βούτηξες
έτσι βρεγμένα και αυτά 

κοιτούσαν τα βήματα σου που δεν έβρισκαν προορισμό.
Τι να σου κάνει όμως και ο προορισμός ,

εδώ στο τσιμέντο έχουμε χορό.





Κι από ψηλά να μας κοιτούν τα δάπεδα δε φτάνει πάλι τη βροχή να σταματήσουν,
κάθε ομπρέλα ξέρει πότε μόνη της να κλείνει.

Μία στο τόσο

Να γεμίζουν οι δρόμοι με φωτιές 

και με τα χέρια να τις προστατεύουμε,

μία στο τόσο

ένα ξημέρωμα στη νύχτα.

Κι ας είναι ελεγχόμενο αυτό μας το ξημέρωμα

έχουμε δάκτυλα και κάπως τα ζεσταίνουμε

κι άμα τα μάθουμε στη ζέστη,

μετά για να ξεμάθουν είναι δύσκολο.

Κι άντε μετά να πείσεις και τη νύχτα να σβήσει όλες τις φωτιές.

Ανάσταση

Αν σηκωθείς 

κάνε μεγάλα βήματα 

και απομακρύνσου,

πολύ δε θέλουν οι άνθρωποι 

να σε σταυρώσουν πάλι.

AgnUs Dei

Αρκεί ο τάφος να είναι στη θέση του.

Δείπνος Μυστικός

Δεν ξέρω πια το μυστικό ή το αφανέρωτο ποιο να'ναι. Μια πίστη μας επότισαν κι αυτή τι να προλάβει να απαντήσει. Νιώθεις ή απέχεις ,πιστεύεις ή ασεβείς ,λόγια απλά είναι όλα που φυτρώνουν στα χωράφια που μήτρα δεν έχουν. Μόνα τους ξεπετιούνται ακόμα κι αν φωτιές τους βάζεις, μη θέλοντας ξανά να πρασινίσουν τη θωριά σου. Τη φωτιά σου τσάμπα τη σκορπάς, αυτά φυτρώνουν μόνα τους κι εσύ θα μείνεις πάντα εμπρηστής τους. Με τη φωτιά την αμφισβήτηση, εσύ θα καίγεσαι.
Αν στα καρφιά πιστεύεις, σήμερα βλέπεις σίδερο και αποστρέφεις το βλέμμα. Για αυτούς που Τον σταύρωσαν, Τον διάλεξαν και Τον μάλωσαν για την ανωτερότητα Του και πώς τόλμησε να γεννηθεί σαν ξυλουργός ενώ περίμεναν το σκήπτρο και το στέμμα. Που θα μπορούσε να κρατά μία δική Του θέση στο τραπέζι και να μη σκέφτεται ποτέ να χαμηλώσει τη φωνή ,να ψιθυρίσει. Καμιά βιασύνη για τα θαύματα, ούτε καμιά υπερβολή, μόνο με τόσα όσα χρειάζεται να θαμπωθεί το γένος. Άντε και κάποιο παραπάνω, για γενναιόδωρο καλό είναι να Τον  ξέρουν αλλά και πάλι όχι ασύδωτο - ο άνθρωπος κακό συνήθειο έχει να ζητά το πιο πολύ και αχόρταγα να το εκπλιπαρεί. 
Κι αν θέλεις και την πίστη σου σημαία να την κάνεις,θα το γυρίσεις τελικά το βλέμμα σου στο σίδερο, καρφιά θα βρεις ένα σωρό, θα τα καρφώσεις μοναχός σε χέρια-πόδια και θα βγεις να σε θαυμάσουν. Με ένα δάκρυ μην περιμένεις θαύματα,τι σόι πιστός του λόγου σου,  δεν τις περνάς τις πύλες τόσο εύκολα , δείξε και λίγο σάρκα. Και τις εικόνες θα φιλήσεις, θα μοιραστείς κραγιόν με όλου του κόσμου τις πιστές και δε θα νοιάζεται κανείς για τέτοια χρώματα τα χείλη που μοιράζονται, γιατί όλοι θα βιάζονται να πουν ότι αναστήθηκε. Ότι Τον σταύρωσαν καλό είναι να ξεχνάνε, για να μπορούν στις προσευχές να Τον θυμούνται δίχως να σκύβουν το κεφάλι, καθώς στις προσευχές ψηλά κοιτάζουν οι πιστοί και δώρα περιμένουν, μόνο σκυλί δαρμένο έχει το κοίταγμά στο χώμα. Κάνε Χριστέ κι εσύ το κατιτίς σου τώρα που κάθεσαι σε πλήρη ανεργία εκεί ψηλά. 
 Αν πάλι δεν πιστεύεις σε μιας ανάστασης επανάληψη, κλείνεις τα μάτια και υποτάσσεσαι στην τσίκνα την μετέπειτα. Εκεί πιστοί και άπιστοι τα βρίσκουν και μοιράζονται τον οβελία εξίσου , σαν χριστιανοί καλοί οι μεν και σαν αρνητικό φωτογραφίας οι δε. Θα ξεχαστούν με το κρασί και θα μοιράσουν τις ευθύνες.
-Εσείς σταυρώσατε, θα πουν, κι εμείς μαζί σας τρώμε, σας συγχωρούμε και εμείς και Αυτός ψηλά που χαίρεται με τούτη τη συγκέντρωση. 
-Εμείς σταυρώσαμε, θα πουν, αλλά εσείς δεν Τον πιστεύετε άρα στα μάτια σας δεν είμαστε φονιάδες γι'αυτό να πιούμε ότι απέμεινε απ'την Άμπελο και από τα σπλάχνα των τετράποδων μας φίλων.
Αυτοί οι φίλοι όμως ξέρουν ποιος βάζει στα χωράφια τις φωτιές και εμπρηστής ποιος γίνεται στην πίστη που δε λέει να φυτρώσει. Κοιτάζουν τα παντέρημα να τρέχουν στα σπαρτά γυμνοί οι άνθρωποι και να λοξοδρομούν, άλλοι για τα νερά να βαπτιστούν κι άλλοι για την ξυλεία του Σταυρού που αναγεννιέται και αυτός και παραδίδεται στους ώμους Του. Ξέρουν γι'αυτό και θα τους ψήσουμε, σε σούβλα πιο ανθεκτική κι από τις πράξεις μας. 
Και θα κερνάμε.Θα κερνάμε και θα κερνιόμαστε για ακόμα μια χρονιά, στο δείπνο είναι μυστικό το ποιος σταυρώθηκε αλλά καθόλου μυστικό το δείπνο.

Φωταγωγός

Χτιστό θα μείνει το παρόν , 

αυτό που λένε όλοι λοιπόν 

ότι αλλάζει...

το είδα μόνο μια στιγμή, 

πίσω απ'του θάρρους τη σχισμή 

να ξεθωριάζει...

Και στο φωταγωγό μου τώρα ο παράδεισος, 

φωνές απ'άλλα διαμερίσματα γιορτάζουν, 

ανάμεσα στα λάθη και στη μοναξιά μια άβυσσος 

και με τρομάζουν...

τα αστέρια όλα στο φωταγωγό 

μια λάμψη πίσω τόσο βιαστική 

χαράζουν.

Δεν περισσεύει ουρανός απ'το παράθυρο, 

είναι τα τζάμια στο κενό μου αγωγός,

με μια φωνή να λαχταράει η ζωή το άπειρο 

και δεσμοφύλακας μου ο φωταγωγός ...

 Τσιμέντο και μια μυρωδιά 

από χαμόγελα πλατιά 

σ'άλλους ορόφους,

ταβάνια και οι τσακωμοί 

μια μεγαλόσωμη σιωπή 

για τους ανθρώπους...

Και στο φωτάγωγό μου τώρα μια κόλαση, 

σε περιμένω με τα χέρια απλωμένα,

μα τη βουή από μια ανοιχτή τηλεόραση 

φέρνει για μένα...

τα χέρια όλα στο φωταγωγό 

να δώσουν χάδια δεν μπορούν, 

είναι δεμένα.

Ανακύκλωση...

Ανακύκλωση ..του εαυτού μου (μέρος 1ο).


Είναι χρόνια πια αυτή η ιστορία, το γράψιμο και οι μορφές του και δεν είναι τώρα η αφορμή να φανερώσω την πορεία του μέσα μου. Κάθε τόσο όμως ανταλλάσοντας μηνύματα στους τοίχους φίλων στο fb προκύπτουν στίχοι που άλλοτε ξεφεύγουν από τον σκοπό τους και άλλοτε είναι αρκετοί για χαμόγελο ή περαιτέρω σκέψη.
Και τους καταθέτω εδώ καθότι είναι πια καιρός να σβηστούν από τον τοίχο μου. :-) ...η στιχουργική είναι μια τέχνη που πάνω απ'όλα θέλει έμπνευση και εξάσκηση.Και επίσης ακόμα και η πιο αστεία μορφή της έχει ένα λόγο ύπαρξης. Είμαι σίγουρος πώς κάποιοι θα με καταλάβουν χωρίς δεύτερη κουβέντα. Το παρακάτω πόνημα προέκυψε στην προσπάθειά μου να γράψω κάτι που δυνητικά θα μπορούσε να έχει τραγουδήσει η Καίτη Γκρέυ , άντε και η Πόλυ Πάνου. (17-03-2011)

''Μου πήρες το καλάθι και ξεκίνησες
τα αθώα μου τα λάθη να μαζεύεις
στα ράφια με τα λόγια που δε μίλησες 
δεν κοίταξες γι'αυτό και με παιδεύεις.

EMEIΣ MAZI ΘA KANOYME ταμείο.
 EΣY TA ΛOΓIA ΣOY χρεώνεις KAI ΞEPEIΣ NA ME υποχρεώνεις 
EΔΩ NA στέκομαι ΣTO IΔIO TO σημείο. 
Εμείς μαζί θα κάνουμε ταμείο 
στην έξοδο του μαγαζιού θα φτάσουμε, 
χωρίσαμε τα ψώνια μας στα δύο...ας το ξεχάσουμε, ας το ξεχάσουμε...


Στη λίστα με τα ψώνια σου με έγραψες,
για όταν χρειαστείς να με ψωνίσεις,
δεν είχες όμως πλούτη και με ξέγραψες, 
δεν μπόρεσες ποτέ να μ'αποκτήσεις...''

Αμαχητί

Έτοιμος κανείς δεν είναι, δε βλέπεις βλέμματα , μόνο σκιές  

από τις κόγχες των ματιών να ξεχύνονται και να απλώνονται

 κι όλοι περίπου αναρωτιόμαστε ,

αν το μαζί είναι για κάτι παραπάνω από το άθροισμα των δυο μερών του.

Το σώμα μας ζει και υποκρίνεται μαζί μας , 

πειθήνια υπακούει στις προσταγές σου και δήθεν ανυπάκουα πότε πότε 

τις αντιμάχεται

και με τις λίγες ή πολλές του ορμές αυθαδιάζει.

Με μια φωτογραφία ανά χείρας για όταν λείπεις.

Μα δεν υπάρχει δύναμη στο πλαστικό που σε αποτύπωσε ,εγώ με τις αισθήσεις του επιτρέπω και του φωνάζω :  

Όταν μακρυά σου υπάρχω είμαι για να σε φέρω πίσω.

Και καθώς έτοιμος ποτέ δεν είσαι, με το μυαλό φαντάζεσαι

πολέμους σωμάτων, πληγές που αναβλύζουν λέξεις 

και χαρακώματα γύρω απ'τα σεντόνια.

Και ό,τι κι αν ζεις στον πόλεμο το βουτάς,

γιατί τη θες τη μάχη των ερώτων και προσδοκάς να μη σε λησμονήσει,

όπως με πείσματα αρνείσαι να παραδοθείς αλλά με γελάκια κρυφά παραδίνεσαι.

Αν το σκεφτώ καλά, έχω μιλήσει πιο παλιά γι'αυτή τη μάχη

αλλά και η ανάρτηση στο χάος μέσα χάνεται

όπως το πάθος κρύβεται στις αφορμές σου 

και στις δικές μας αγκαλιές.

Σε περιμένω.

(φωτογραφία από την ταινία Chico y Rita , του Fernando Trueba που σήμερα Δευτέρα Μεγάλη με έκανε συνένοχο στον έρωτά της)

Κάποια εποχή

Κάνει κι απόψε μια υγρασία παραπάνω,
δίχως ταυτότητα ο καιρός παίζει μαζί μου. 
Τραβάω τα έπιπλα σκουπίζοντας,συγγνώμη για την αναστάτωση εσείς που κάτω απ'τα πόδια μου αναπνέετε -  ζήτησα την άδεια απόψε για το θόρυβο .
Ανακαλύπτω στους τοίχους φλούδες , δεν τολμώ να τις τραβήξω 
έχω ένα δισταγμό για το κουκούτσι πάντα σε ό,τι με περιβάλλει 
κι αν τον στοιβάζω κάπως πάντα βρίσκεται στα πόδια μου να μπλέκει.
Ίσως και οι τοίχοι να φουσκώνουν από τις αναπνοές σας 
και τίποτα να μην μπορώ να κάνω, ούτε να πάψω τις φωνές 
ούτε τα στόματα.
Το σπίτι γερνά, ρυτίδες με τα χρόνια,
ταβάνια που στάζουν και παράθυρα 
τρίζουν με τρόπους διαφορετικούς κάθε φορά
κι άλλοτε γυρίζω να κοιτάξω την πηγή κι άλλοτε δεν δίνω σημασία.
Με τη φθορά δεν τα βάζεις εύκολα,
οι φλούδες στους τοίχους ανοίγουν και με κοιτάζουν δόντια κάτασπρα 
κρεμάω ένα κάδρο στις σχισμές τους.
Ανοίγω και κλείνω φώτα βιαστικός, ακούω μόνο ένα βαρύ αναστεναγμό από τα δάπεδα ,
κλείνω τα αυτιά μου και γυρίζω στην πόρτα τα κλειδιά , 
στα χέρια μου οι φλούδες τυλίγονται και σχίζονται.
Κουκούτσι γίνεται ο τοίχος όλος και ο καρπός μέσα του δεν ξέρω αν περιμένει τη στιγμή να με κοιτάξει 
ή μόνο εγώ παίρνω τη σκούπα να μαζέψω κάπως τα φλούδια του.

Ο χαρτογράφος

Κι Αν είναι στ' αλήθεια χάρτης οδηγός,

 εδώ γιατί βρισκόμαστε;

Αν είναι χάρτης αυτό το χάρτινο πανί που κάνεις προσευχή, 

τότε δεν φτάνει για το δρόμο,

μουτζουρωμένο με νησιά και ακρωτήρια.

Θέλεις κάτι πιο πάνω από πορεία για τη δική σου απορία.

Κι είναι συντεταγμένη

συντετριμμένη αυτή που στέκεται μπροστά σου, 

από ντροπή να σου μιλήσει για το δρόμο που δεν πήρες 

και για το δρόμο το διπλό που άδικα έκανες.

Όσο κι αν δίνεις σημασία στην υδρόγειο,

είναι πιο πέρα από σφαίρα αυτό που νιώθεις να σε απλώνει

χέρια και πόδια κρέμονται στο γαλαξία σου

και από το διάστημα δε φαίνονται

δεν είναι ανάστημα αυτό ,

είναι στο δρόμο που ξαπλώνεις γιατί χάθηκες.

Post mourning

Περνώντας φευγαλέα δίπλα από το κρύο μου ψυγείο 

πέφτει το μάτι μου σε ένα χαρτί ζωγραφισμένο

από καιρό να με καλεί να πάρω μιαν απόφαση.

Τι να παθαίνουν τα παιχνίδια όταν τα βαρεθούμε,

να πέφτουν κι αυτά στην πλάνη και τον καταναγκασμό της ανακύκλωσης

 ή μήπως να κουρνιάζουν σε γωνιές που δεν αγγίζονται;

Δεν έδινα απάντηση,

μόνο άπλωνα το χέρι 

έπιανα το χυμό και το γιαούρτι, 

γύριζα το βλέμμα μου αλλού και έσβηνα το φως.

Και στο σκοτάδι της κουζίνας άκουγα πού και πού ένα λυγμό

ένα μικρό αχ τόσο ανεπαίσθητο

όπως ο θάνατος στις λάμπες φτερωτών εντόμων 

το καλοκαίρι .

Πάνω όμως στην ψυχρή αποθήκη προϊόντων 

που ίσως να καλύψουν πρόσκαιρα την πείνα μου

μια άλλη πείνα  αγωνιούσε .

Πεθαίνεις από θλίψη εσύ 

το παλιό μου παιχνίδι 

κι εγώ ένα κομμάτι θλίψης παραπάνω 

γύρω σου να νομίζω ότι ανάγκη δε σε έχω.

Παύση

Δύσκολο να καλωσορίσεις παύσεις.
Δύσκολο να επιλέξεις το πότε,το πόσο ,το που.
Και η μορφή τους να διαφέρει είναι μια πιθανότητα.
Άλλοτε γδάρσιμο που ξεκολλάς τα πράγματα ένα ένα από το μέσα σου δωμάτιο
και επιλέγεις διαφορετική διακόσμηση.
Όχι γιατί βαρέθηκες τα ίδια σου τα έπιπλα,
αλλά γιατί μάζεψες ήδη τόση σκόνη κάτω απ'τα χαλιά σου και σηκώθηκαν τα έπιπλα 
στο ύψος των ματιών σου φτάσαν.
Κρύβουμε όλοι λίγη σκόνη κάτω από τα πόδια μας κι ας την ποδοπατούμε να μη χαλάσει το οπτικό μας πεδίο.
Άλλοτε φρέσκος σου αέρας να μυρίσει επιθυμείς 
κοπανιστός όπως κι αν είναι ,είναι αέρας.
Και όσα έπιπλα στο δρόμο δε βρεθούν, ένα μερίδιο αέρα το χρειάζονται. 


Δεν βρίσκεις εύκολα μετά τις λέξεις να μιλήσεις για την παύση.
Ανεβαίνουν οι κόμποι στο λαιμό,
αναμειγνύονται τα πρόσωπα που σε πνίξαν κι αυτά που σε κλείδωσαν
οι πράξεις και οι αφορμές
τα όχι που αν είχες ξεστομίσει θα ήταν ένα μεγάλο ναι στα τώρα λόγια σου.


Να αρχίσω για ένα Μάρτη και να φανεί ότι το γδάρσιμό του με επηρέασε θα είναι σαν να προκαταβάλλω τις σκέψεις μου .
Να πω ότι έπαψα,άλλαξα ή έσχισα γραμμές απ'τα παρόντα μου θα είναι επίσης λίγο.
Σκέφτηκα να σβήσω τις γραμμές μου και να γράψω απ'την αρχή,
όχι σε τετράδια
αλλά εκεί που τα λόγια μου είναι φωνήματα, οι πράξεις μου υπαρκτές,
πόσες φορές δε σκέφτηκα να πάψω; 
Όχι να διορθώσω,δεν είμαι υπέρ του γυρίσματος στο χρόνο
αλλά της διακοπής,
του τέλους όταν ένα ποτήρι ξεχειλίζει και ποτίζει το έδαφος παράλληλα με εκείνο το γυάλινο παρόν. 


Θα πω για το μούδιασμα του σώματος όταν η παύση είναι αναγκαία κατάσταση
επαναπροσδιορισμού.
Ανοίγεις τα χείλη διάπλατα, η φωνή εγκλωβίζεται, τα μάτια αναζητούν γύρω διέξοδο 
πριν δώσουν εντολή στα πόδια να τρέξουν
εσύ αναλογίζεσαι γιατί βρισκόσουν τόσο καιρό σ'αυτά τα λάθη 
σαν τη λέαινα να τα υπερασπίζεσαι μέχρι θανάτου
κι αυτά να σε κοιτάζουν σαρκοβόρα.
Και τότε έρχεται η επέμβαση του αστάθμητου πάντοτε παράγοντα
τα λάθη να σε καίνε και τη φωτιά τους να θες να αποφύγεις .
Φεύγεις με μια πελώρια παύση 
και αυτή σκόνη που τινάζεις από πάνω σου
φροντίζεις να τη βγάλεις και κάτω απ'τα χαλιά σου.

Χαραεκτός

Έλα να πιάσουμε την άκρη.όχι αυτή του αετού από χαρτί,όχι αυτή. του εαυτού μας την άκρη. Από τα πόδια να σε γυρίσεις πριν σε πετάξεις από την ουρά να σε δέσεις. Να βρεις αυτό που σε δένει και να το τυλίξεις γύρω από την παλάμη σου. έμεινε χώρος στην παλάμη ή γέμισε κι αυτή με τα μπαλόνια που ονειρευόσουν;να σε πετάξεις μέχρι όσο ο ουρανός σε αντέχει μπας κι αλλάξεις τα μυαλά και τον αέρα σου.
πάλι με χάρτινα στολίζουμε τη διάθεσή μας, μέχρι να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι το χάρτινο είναι το πιο πολύτιμο από τα υλικά μας . Κι αν είναι έτσι, πλούσιοι ακόμη και σήμερα λίγοι φάνηκαν. Δεν είδα να πετούν πολλοί τη μέρα τους, το κρύο νίκησε το κρύο νίκησε το κρύο το...όλοι προσγειωμένοι και τόσο χάρτινοι - ίσα να μη σκιζόμαστε.
Και όταν για χάρτινα μιλώ, δεν αναφέρομαι στα χρήματα, σε σημειώματα, στιχάκια και λέξεις γραμμένες. κι αυτά σε χάρτινα συγκαταλέγονται αλλά σε δισδιάστατα . Μιλώ για χάρτινα όπως τα λόγια , τα αναπάντεχα υπονοούμενα, οι υπεκφυγές. Εδώ και μέρες MIA καθαρότητα ψάχνουμε , μια καθαρότητα στις επαφές που να τη λες για καθαρότητα και όχι για μιζέρια, για τα νεύρα σου που οι άλλοι φταίνε, μια καθαρότητα να κάνεις να φανεί πιο καθαρή κι από σένα τον ίδιο.
κι αυτή επιστρέφει TOΣO συννεφιασμένη που ΔEN THN γιορτάζεις ME τραπέζι,δε θέλει το τραπέζι σου αυτή η συννεφιά AΛΛA ένα πλυντήριο να βάλεις στη ζωή σου 
να ξεχωρίσεις χρώματα κι ασπρόρουχα γιατί κοντεύουν λίγα να απομείνουν να απλώνεις.
Απλώνω σημαίνει απλά επιβιώνω,
όσο με χέρια ανοικτά σε χτυπάει το ρεύμα,εσύ δε σκέφτεσαι πολλά ούτε σε ποσότητα αρκετή- ίσα που να σε νυχτώνει και ίσα που να σε ξημερώνει.Ίσως εκεί να βρίσκεται ένα αγκάθι στις ζωές που να το πλησιάσουμε φοβόμαστε, προτού μας ξεφουσκώσει τα μπαλόνια τις ζωές μας, ένα αγκάθι στο δρόμο εμποδίζει να κάνουμε τίποτα παραπάνω από το να επιβιώνουμε.
Άντε να πετάξουμε μόνο κάναν αετό, γιατί τα πόδια μας βαρίδια μας γειώνουν , άντε να φάμε παραπάνω από το άγχος μη τελειώσουν οι τροφές και μείνουν μόνο τα στομάχια, άντε να πιούμε πριν προλάβουν τα λαρύγγια να λένε αλήθειες να τις μεθύσουμε , να κάνουμε και κανένα όνειρο ότι θα βρούμε χρώματα να μας βάψουν τις μέρες τις γκρίζες, χώματα να ματώσουν τα γόνατα όταν τρέχουμε να πετάξουμε τον αετό μας και OΣO KAI NA MH ΘEΣ NA TO ΠIΣTEΨEIΣ,ΣAN TON χαρταετό είναι και τα όνειρά μας δεμένα ME TA επίγεια πλάσματα.κόψε επιτέλους TA σκοινιά NA πέσουν ανθρώπινα τα όνειρα στο έδαφος.

Φιτίλι

Σώμα λιωμένο που πριν σε φώτιζε, 

ένα κερί που μέσα του κατάπιε το φιτίλι, 

αυτό που δένει τη φωτιά με το δικό του λιώσιμο.

Σκοινί μικρό, που να το πιάσεις είναι δύσκολο έτσι απλά, 

συνήθως το αγνοείς όταν σβηστό το βλέπεις να ξεφεύγει απ'το κλουβί του

κι όταν πεθαίνει και μικραίνει 

κόκκινο και μαύρο αναμειγνύονται

σε θαμπώνει το δάκρυ σου κοντά στους καπνούς

σε καίνε τα δάκτυλα που πλησιάζουν του δράκου το στόμα.

Κι αυτό που μαθαίνεις , το ξεχνάς το επόμενο λεπτό, 

ότι κοντά στις αναπνοές βρίσκονται οι φλόγες.

Τσάι και προσπάθεια

Γουλιά γουλιά και χρώμα στη γουλιά,
όπως τα δάκτυλα ξεβάφουν από το φακελάκι αρώματος λεπτού 
και μιας στιγμής που ανακαλύπτεις στο πιατάκι σου. 
Με άρωμα ξεχνάς το πρόβλημα το αληθινό, 
μέντα και ο έρωτας μοιάζει σαν να μαλάκωσε, 
με γιασεμί από τη μύτη τρύπωσε το πάθος του και σε γονάτισε. 
Γουλιά με πορτοκάλι, φλούδα που τα μάτια σου δε βλέπουν 
μα τη μυρίζονται,
γουλιά με καραμέλα, χαρτί περιτυλίγματος και γεύση από γλύκα 
ανθρώπων που αγγίζονται.
Μη πιεις όλες μου τις γουλιές προτού προλάβω να σου πω τη γεύση μου,
μη περιμένεις να σου πω τη γεύση μου για να με δοκιμάσεις.
Όπως καρπός θα σου λυγίσει ένα χερούλι πορσελάνης να δαγκώσει
σκέψου το σώμα σου να ιδρώσει
από ατμούς και έλαια 
να σε προδώσει το φτωχό το κατακάθι
μέσα στα λάθη του τσαγιού που ξεγλιστρούσαν της σακούλας του
εκεί κρυμμένο στο φλιτζάνι το μυαλό μου
βραστό νερό να σιγοκαίει την απορία μου, 
αν σου αρκώ με το λαιμό ή με το σώμα
αν μοιραστώ στις απολαύσεις τις θερμές σου 
ή στις αστείες αφορμές σου.
Με καίει αυτό το ρόφημα, δεν κρύωσε απ'τα λάθη μου
μα δάχτυλα μου άλλαξε.
Γουλιά και πάλι.