4 φρέσκες πράξεις (πράξη IV )

Το πρόσωπό σου μπορεί να είναι σκυφτό, να μη σε βλέπουν στα μάτια οι ξένοι.
Να έχεις το θάρρος να τους βλέπεις θέλει χρόνο να το μάθεις και ποιος το χρόνο να σου δώσει έχει περίσσευμα; 
Τα χέρια σου ας είναι και δεμένα, ας είναι οι κλωστές που τα κρατούν σε χίλιες θηλιές πλεγμένες και ασάλευτα να τα νοιώθεις να μουδιάζουν. Μήπως κι ελεύθερα όταν είναι έχεις κουράγιο να τα οδηγήσεις κάπου; Αυτό το χτίσιμο που θα' θελες  να δώσεις , είναι της σκέψης σου ένα ψέμα που θαρρείς έχεις δικαίωμα να πιστέψεις. Αλλιώς όμως του κόσμου σου οι αλήθειες πραγματώνονται. Κι έτσι λοιπόν, σκυφτός και με δεμένα χέρια πες μου ποιον έχεις ψευδαίσθηση μπορείς να πλησιάσεις και τι λόγο θα έχει εκείνος να σε ακούσει; 





Καμιά σου πράξη δεν πραγματώθηκε όπως στο μυαλό σου έπλασες - αυτός είναι και ο λόγος ύπαρξης της σκέψης σου , για όλα όσα δεν υπάρχει τρόπος να τα δεις να ζωντανεύουν. Έχεις όμως στη φαρέτρα σου ένα όπλο που τη συνεργασία κάμποσων μυών σου υποχρεώνει. Το λένε γέλιο και είναι αυτή η τελική σου πράξη. 
Ένα το γέλιο του τρελού μπροστά στου δήμιου τη λεπίδα που αστράφτει κι ένα το γέλιο της χαράς προτού να έρθει η καταιγίδα να το πνίξει... Ένα το γέλιο της αρχής που αισιόδοξα ηχεί στ'αυτιά σου κι άλλο το γέλιο όταν στο τέλος φτάνεις γεμάτος ματαιώσεις. Κάθε σου γέλιο έχει βάρος που σηκώνεις κι έχει ακόμη ένα βάρος που σκορπάς σε όσους το ακούν κι αναρωτιούνται τι σε οδήγησε να είσαι έτσι και απρόσμενα κεφάτος. Χωρίς να ξέρουν πως το γέλιο κρύβει πόνο, πως σε κηδεία ικανό να εμφανιστεί το έχεις, αυτό το όπλο και η πράξη σου η υπέρτατη είναι αυτή που τα δεσμά κάνει να φαίνονται ανούσια, που τα δεσμά σου μετατρέπει σε κλωστούλες, που τις σκιές στο πρόσωπό σου εξαφανίζει και στις γωνίες των χειλιών σου όλο τρυπώνει. 
Όπως σκυφτός θα περπατάς αν το αφήσεις απ'τα κάγκελα του νου να ξετρυπώσει, έχει τους τρόπους στη ζωή να σκαρφαλώσει κι απ'τα μαλλιά να σου σηκώσει το κεφάλι. Κοιτάς μπροστά κι εκεί το βλέπεις, σαν καθρέφτη ολοζώντανο να λάμπει. Είσαι το γέλιο που φοράς κι αυτό σε θρέφει.