Αν φεύγεις ή γυρίζεις

''Δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή γυρίζεις...'' το είπε και ο Ρίτσος σε μια σονάτα του που τώρα δεν έχει σεληνόφως, αλλά ήλιο για αποδέκτη. Δεν έχει σημασία αν πηγαίνω ή αν επιστρέφω, το καραβάκι μου με ταξίδεψε περίπου ένα χρόνο τώρα και με κούρασε μαζί με τις λαμαρίνες που έτριζαν το χειμώνα, το κατάστρωμα που ζαλιζόταν και μαζί μ'αυτό τα αυτοκίνητα που γαντζώνονταν στην πλάτη του και τα νύχια τους μαύρα μύριζαν πλαστικό και αρμύρα. 

Όλα εκείνα τα άγουρα πρωινά που τα μάτια έμοιαζαν βρεφικά, με τις μεμβράνες κολλημένες μεταξύ τους να πονάνε από τον ήλιο και το στόμα να ανοίγει με δυσκολία να μιλήσει , αλλά με τα αυτιά έτοιμα να αφουγκραστούν αυτόν τον ήχο της θάλασσας, το κύμα που έλεγε τα πάντα και μετρούσε μαζί μας τις μέρες... όλα αυτά τώρα τελειώνουν.

''Καμιά φορά θαυμάζοντας ξεχνάς ότι θαυμάζεις, σου φτάνει ο θαυμασμός'' κι αυτός ο θαυμασμός τώρα βγαίνει στην επιφάνεια. Μεσημέρια κουρασμένα, ζαλισμένα από τη ζέστη και κουβέντες εκβιαστικές για να γελάσουμε και να μη σκεφτόμαστε το χρόνο που κολλάει κάποιες φορές και άλλες πάλι τρέχει. Πόσες εβδομάδες έμειναν ; Πόσα εισιτήρια ακόμα για το καραβάκι μας;

Τα μετρούσαμε και τα ξαναμετρούσαμε, τα βάζαμε κάτω και τα υπολογίζαμε με κέρματα , με λόγια , με στιγμές... βρήκαμε στο τέλος το ποσό και τι το κάναμε; 

Ήρθε η στιγμή που την αγάπησα αυτή τη διαδρομή και τα πρόσωπα που με περίμεναν στην άλλη άκρη του ταξιδιού, τα χαμόγελα των φίλων που θα έβρισκα φτάνοντας και θα άφηνα πίσω φεύγοντας. Για αυτά τα λίγα πρόσωπα αγάπησα το καραβάκι μου και τώρα είναι πιο δύσκολο το τέλος. 

Ξέρω βαθιά πως θα μου λείψει, αυτή η μπλε λεωφόρος που διασχίζαμε και που δε μας ρούφηξε ποτέ, ήταν η πιο φιλόξενη αγκαλιά. Και είναι. 

Μου χρωστά το χαμένο ύπνο μου αλλά όσα της χρωστάω είναι πιο ξύπνια από μένα και δε θέλω να τα υποβιβάσω. Σε ευχαριστώ και ξέρω πως θα είσαι εκεί. 

(Η διαδρομή Πέραμα - Παλούκια για 10 μήνες αφιερωμένη σε 3 φίλους που τη μοιραστήκαμε και κυρίως σε 1 φίλη που βρίσκαμε εκεί.  )