Ursa minor (Μικρή Άρκτος)

Τι κι αν ο ήλιος ήταν πάντα πιο μεγάλος απ΄το σκοτάδι, εσένα σε καθόρισε το μαύρο αυτό της νύχτας μάτι 

που σε κοιτά κι ας μη το βλέπεις ότι στα βλέφαρά του κρεμιέσαι ,

που μια στιγμή δεν μπόρεσες να στρέψεις αλλού το βλέμμα σου.

Από μικρό παιδί σου μιλούσαν για εκείνη και σου έλεγαν να την προσέχεις, είναι πλανεύτρα από τις λίγες και μέσα της καρποφορούν στοιχειά και πνεύματα εκδικητικά. 

Για μια νεράιδα σου είπαν που τριγυρνά μες στο σκοτάδι και φωνάζει το όνομά σου περιμένοντας να της απαντήσεις και να κλέψει τη φωνή σου... 

Εσύ της μίλησες με μια τυχαία αφορμή και δεν στην πήρε τη φωνή...τι να την έκανε μια φωνή που δείλιαζε να βάλει τα φωνήεντα σωστά σε συμφωνία;

Ο φόβος όμως έμεινε για εκείνη. 

Φυλάς τα πόδια σου γυμνά για να μπορέσεις να ξεφύγεις τρέχοντας αν μια επίσκεψη σου δώσει,

ωστόσο με χαμόγελο να ξεγελάσεις το σκοτάδι πως δε σε φόβισε η όψη του ποτέ ελπίζεις.

Στο κάτω κάτω έχει τόσες δικές του φλόγες που εσένα να σε κάψει ποιο το όφελος;

Ψηλά κοιτάς κι αναρωτιέσαι αν είναι έτσι όπως στα είπαν κι αν όντως εκεί πάνω μια μικρή άρκτος κατοικεί.

Θα ήθελες να είχες το όπλο εκείνο , μια μικρή κουβέντα θα έφτανε να κατεβάσεις όλα τα μικρότερα αστέρια πάνω σου, να πέσει αυτή η άρκτος στο μπαλkόνι σου.Να την απλώσεις και να την αγκαλιάσεις , να δεις που την οφείλει αυτή τη λάμψη της και πόσες φωνές κατόρθωσε να φυλακίσει .

Έγινε έμμονη σου ιδέα που συνεχώς τη σκέφτεσαι , αυτή η άρκτος έχει την άμμο στο πρόσωπό της , τον καπνό του τσιγάρου, τη μυρωδιά του καλοκαιριού στο μπαλκόνι σου. Θέλεις τόσο να της χαρίσεις και τη φωνή τη δική σου...

Είναι η Άρκτος η Μικρή

πλανεύτρα στο κεφάλι μου και την κοιτώ
κι αναρωτιέμαι... είναι ή δεν είναι; είμαι ή δεν είμαι;
Ποιος μου την έδειξε το ξέρω... όπως κι ότι εκείνος είναι και ναι, είναι.