Προτού καλά τα μάτια σου τα πλύνεις , να συνηθίσεις τη γέννα τη σημερινή της μέρας, έχεις τη διάθεση να πέσεις πάλι στο κρεβάτι... έχεις κάθε δικαίωμα, πάλι έμεινες ξύπνιος μέχρι που ξημέρωσε λίγο διαβάζοντας , λίγο γράφοντας , λίγο βλέποντας μια ταινία...όλα από λίγο γιατί σε κάνει να βαριέσαι και η ζέστη όταν σκαρφαλώνει στο ρετιρέ σου.
Θα είχες όρεξη λοιπόν να μείνεις στο κρεβάτι, αν δεν ήταν αυτές οι φωνές να τρυπώνουν από την μπαλκονόπορτα, γείτονες να μαλώνουν και οι φωνές τους να νομίζεις απευθύνονται σε εσένα - μα τι έκανες; συγγνώμη να ζητήσεις, να λήξει το θέμα, να πέσουμε για ύπνο πάλι - και τόσο φυσικά να φτιάχνουν ένα διάλογο πρωινό που τον ακούς συχνά πυκνά. Αφού λοιπόν η ανάγκη σε πετά και δε θες σκέψεις πολλές να κάνεις, θα βγεις στο μπαλκόνι να πάρεις πρωινό (που τέτοια ώρα δεν το λένε πρωινό όπου κι αν κοίταξες) .
Πρωινό με μολύβι και χαρτί, ακουστικά στα αυτιά σου, τα τηλέφωνα στην αθόρυβη τους λειτουργία (όχι πως θα έπαιρνε κανείς, αλλά είναι ωραίο να παίζεις με τις ψευδαισθήσεις σου όταν μόλις έχεις ξυπνήσει) , ένα βιβλίο που θες σήμερα οπωσδήποτε να το τελειώσεις - ένα ακόμα περιμένει τη σειρά του και δεν μπορεί να συγκρατήσει τη χαρά του - και χρόνο να κυλά χωρίς να κάνει ένα διάλειμμα.Μήπως του έδωσε κανείς την ευκαιρία να το κάνει; Ας είχα αυτή τη δυνατότητα κι απλόχερα θα του ΄ δινα όσα διαλείμματα θέλει, μήπως προλάβαινες κι εσύ να κάνεις όσα σχεδίασες για σήμερα- καθότι είσαι του προγράμματος παιδί και θέλεις να ΄χεις ένα πλάνο στο κεφάλι σου της μέρας.
Μπορείς όμως στα μάτια που σε καρφώνουν να γυρίσεις το κεφάλι; Μάτια μικροσκοπικά που δε ζητάνε τίποτα παραπάνω από να μοιραστείς τον ήλιο σου μαζί τους. Στην αρχή σε εκνευρίζουν, θες να τα πιάσεις να τα κλείσεις στο ντουλάπι (εσύ φταις που τα έβγαλες από την αρχή... καλοκαίρι σκέφτηκες, πρέπει να βγουν να επιδεικνύονται στο τραπεζάκι ) μα δεν μπορείς. Είναι πιο γρήγορα από σένα, κρύβονται πίσω από πέτρες διακοσμητικές, κάνουν τραμπάλα κάτω από τη μύτη σου και γελάνε εις βάρος σου. Έτσι νομίζεις δηλαδή, γιατί χαρά θέλουν μονάχα να σου δώσουν.
Αυτή η χαρά όμως πού βρίσκεται; Γιατί με δόσεις έρχεται και ύστερα φεύγει ; Πάνε χρόνια αρκετά που είχες το θάρρος σαν παιδί να παίξεις και τώρα το θυμάσαι με παράπονο ... μήπως κι αν είχες τώρα ευκαιρία θα το έκανες;
Τι να πρωτοεξηγήσεις στο παιδί που άφησες μέσα σου : για τις ευθύνες που σε βάρυναν, για υποχρεώσεις και για φίλους που σε χρειάζονται παραπάνω; Κι αυτά τα μάτια τα πλαστικά γιατί να σου μοιάζουν αληθινά και δακρυσμένα;
( θα συνεχίσεις όταν βρεις τι να τους πεις )
7 σχόλια:
Τραγικά εκείνα τα πρωινά... και ακόμη χειρότερα όταν αντί για τις κουβέντες των γειτόνων ή της οικογένειας χτυπά το ξυπνητήρι να σου θυμήσει τις υποχρεώσεις σου...
Τόυλάχιστον στη δική μου περίπτωση που αυτό συμβαίνει, δεν πέφτεις πάνω σε κείνα τα αδιάκριτα που σε κοιτούν όλο αγωνία μάτια, περιμένοντας και ζητώντας απαντήσεις. Τρέχεις και απλά τα αφήνεις στην άκρη, μέχρι να βρεις τι θα τους πεις.
o xronos trexei...pou kairos pleon gia dialeimmata...kalisperaaaaa :)
Τα πλαστικά ματάκια ειναι τα πιο αληθινά
ειναι
γιατί αυτά επιλέγεις εσύ
σα τους παιδικους φανταστικούς φίλους, θυμάσαι?
Αυτούς για τα
παιχνίδια του χειμώνα κατω απο τις κουβέρτες
και για τ', τα αλλα καλοκαιρινά, με κουβαδάκια σε παιδικές παραλίες της μνήμης...
Κι οσο κι αν ο χρόνος περνάει, τα ματια τους παραμένουν το ιδιο διαπεράστικά, γιατί είναι τα δικα σου μάτια, πέρα απο τις εποχές, τις ηλικίες, τις μνήμες και τις νυχτες μοναξιας.
Τα δικα σου ματια έτοιμα φια σκανταλιές καινούργιες και παιχνίδια, αλλά και μοναξιά και δάκρυα και σιωπή...
Προπαντώς σιωπή σε βεράντες αθεατες αλλα ελπίζω ετοιμες να ανατιναχτούν στο πρωτο κάλεσμα...
το κινητο παντα στο αθορυβο, βιβλια μισοδιαβασμενα και αρκετα να περιμενουν στη σειρα , παντα παιζει ενα πλανο που συνηθως δεν τηρηται , ενα βραδυ , δηλαδη ξημερωματα με κατι φιλους βρεθηκαμε να κανουμε κουνια σε μια παιδικη χαρα , ηταν τοσο υπεροχα σαν παιδια ξανα .
Καλημέρα Μάριε , νομίζω την απάντηση στην ανάρτηση σου αυτή την δίνει πολύ εύστοχα ο φίλος "αισθηματική ηλικία" !!! Ναι αυτά τα πλαστικά μάτια είναι και τα πιο αληθινά ...
@Sweet truth : Όσο κι αν τρέχω, τα μάτια υπάρχουν στη σκέψη καρφωμένα κι από κει τρέξιμο δεν υπάρχει.Καλησπέρα και δείξε υπομονή στο άγριο ξυπνητήρι!
@Leviathan :Αυτός ας τρέχει φίλε μου, εμείς γιατί να τον ακολουθούμε; Δεν το κατάλαβα ποτέ αυτό...
@Αισθηματική ηλικία : θα συμφωνήσω σε όλα φίλε μου, όλα τα θυμάμαι αυτά κι άλλα που σιγά σιγά λέω να τα μοιραστώ μαζί σας. Απ'τη βεράντα μου που ήδη ετοιμάζεται να εκραγεί. Σ'ευχαριστώ.
@OFF : Τι τύχη να μοιράζεσαι με φίλους αυτό το ξύπνημα του παιδικού σου κόσμου... εύχομαι πάντα να θυμάσαι να το κάνεις φίλε μου.
@ART-TRAVELLER : ...και πόσα ακόμα σημαίνουν αυτά τα ματάκια. Σιγά σιγά όλα θα τα βρούμε. Ναι, η απάντηση του ήταν αυτό που ήθελα να ακούσω.Καλησπέρα φίλε ταξιδιώτη.
Δημοσίευση σχολίου