Βλέπεις τους ξένους και απορείς πως γίνονται να μοιάζουν άγνωστοι. Κι όμως όλοι κουβαλούν κάτι που κι εσύ αντέχεις. Όλοι στο βλέμμα έχουν φορτίο , μιαν απορία για το μετά.
Μετά από δω το φρέσκο χώμα, μετά από δω νερό της λήθης. Κι όμως κανέναν δεν πλησιάζεις . Η δεύτερή σου πράξη δε λέγεται υπενθύμιση για όσα κοινά σας συνδέουν και τα ξέχασες, αλλά πλησίασμα να ανακαλύψετε τι άλλο θα είναι δυνατό να σας ενώσει.
2 σχόλια:
χαίρομαι που βλέπω αυτό το ποστ... με απασχολεί και μένα το θέμα "περαστικοί, άνθρωποι στο δρόμο". θα 'λεγα ότι η προσέγγισή σου είναι αισιόδοξη, αλλά μάλλον είναι κι αρκετά πραγματική...
@ ¿El verbo "entristecer" no tiene una fonetica tan bonita? κι εγώ χαίρομαι που μαζί με μένα βλέπουν κι άλλοι τα ίδια πράγματα γύρω τους ή αναζητούν παρόμοιες απαντήσεις, με κάνει να μη σκέφτομαι ότι είμαι μόνος ή απλώς ''παράξενος''που δεν ικανοποιούμαι από τα δεδομένα. Σε ευχαριστώ φίλε.
Δημοσίευση σχολίου