επί σκεψη

Έρχεται και το παράθυρό σου το κτυπά. 

Δε θα μπορέσεις τώρα να τον αποφύγεις, έχει από ώρα το περίγραμμά σου δει, 

και τη σκιά σου ν' αχνοφαίνεται πίσω απ' το τζάμι. 

Σκέψου αν γίνεται ακίνητος να μείνεις, 

ογκώδης έγινες εσύ σαν αντικείμενο,

ακουμπισμένο έπιπλο

χωρίς καμία λογική σ'αυτή τη θέση.

Ή να υποδυθείς τον άγνωστο -κανείς δε σου επιβάλλει να είσαι ο εαυτός σου 

μέσα σ'αυτούς τους τέσσερις τους τοίχους.

Εσύ επιλέγεις να ανοίξεις και να δεχτείς το κύμα έτσι να εισχωρήσει.

Τώρα είναι αργά να βρεις δικαιολογίες,

κι αν ήσουν άρρωστος εξαρχής δε θα άνοιγες. 

Μείνε ακλόνητος και σκόνη φορτωμένος 

να μοιραστείς το μαρασμό ενός παλιού σου γνώριμου

που σε θυμήθηκε και θέλει να επιστρέψει.

Τούτος ο ξένος όμως θαρρείς 

ήταν καλύτερα που έλειπε, 

εσύ προχώρησες και τον αντικατέστησες.

Πώς να επιτρέψεις στον παλιό σου εαυτό

θέση να πάρει όπως τότε στη ζωή σου;

Κλείσε τα μάτια, 

προσευχήσου να προσέξει

πόσο απέχθεια έφερε ο ερχομός του

και ίσως τότε να τη δεις, 

στα μάτια η τρέλα

ένα κρυφό σου εγώ να σε καταδιώκει.