Αυτή του χάους η αρμονία είναι συνθήκη που βιώνουμε σαν θέση . Όλα στρεβλά, όλα σαν είδωλα από καθρέφτη παραμορφωμένα. Ποιος θα το σπάσει αυτό το γυαλί που μας χωρίζει από τη ζωή που ονειρευόμαστε να ζούμε ;
Κανείς και πουθενά δεν είχε αυτή τη θέληση. Κανείς και πουθενά δεν είπε μια στάλα αλήθειας να μας βγάλει από το σκοτάδι. Σ'αυτό μας το ποτό το νοθευμένο , που θέλουμε ζωή να το ονομάζουμε , ας πούμε μιαν ευχή να μη ξυπνήσουμε ποτέ ή να ξυπνήσουμε πιο γρήγορα και ύστερα ας το σπάσουμε, πετώντας το απάνω στη σκιά μας. Είτε επιλέξουμε να κοιμηθούμε κι άλλο, είτε τα μάτια μας να ανοίξουμε, αυτού του ποτού δεν αποφεύγουμε την πόση. Ας ευχηθούμε στην υγειά μας.
4 σχόλια:
...πόσο θα ήθελα να σπάσω και το δικό μου καταραμένο γυαλί , πόση τόλμη άραγε χρειάζεται ? ... πόσα ποτά και ξενύχτια ακόμη ?
...εξαιρετική και η μουσική σου επιλογή !!!
πιστεύω απόλυτα ότι το σκοτάδι που έχουμε βυθιστεί είναι τόσο όμοιο με το σκοτάδι που έχουμε μέσα μας ώστε ακόμη κι αυτή τη στάλα αλήθειας που ζητάς να ακούγαμε από κάπου θα την απορρίπταμε σαν ξένη...
έχεις σκεφτεί ότι η ζωή που ονειρευόμαστε μπορεί να είναι αυτό που μας κάνει δυσάρεστους, ενοχλητικούς, ανεπιθύμητους στους άλλους;
(άλλωστε πρέπει να αποφασίσεις αν θα πιεις το ποτό που θα σου δώσουν ή θα γεμίσεις ο ίδιος το ποτήρι σου)
απέραντα τα συμφωνώ μου - τόσο μεγάλα που δε βρίσκω χώρο να πατήσω σε άλλα λόγια. Αν είμαι αυτό που επιθυμώ, πόσο μπορεί οι γύρω μου να ενοχλούνται; Ή επειδή δεν μπορώ να γίνω δυσαρεσκώ τους άλλους;
γιατί;
γιατί "σ'αγαπώ όταν είσαι αυτό που περιμένω από εσένα να είσαι" και γιατί "επειδή με τρομοκρατεί αυτό που δε μπορώ να καταλάβω δεν θέλω να (ξέρω ότι) υπάρχει".
"ο φόβος" έχει αρχίσει να γίνεται η απάντηση στα περισσότερα ερωτήματα...
Δημοσίευση σχολίου