Τα αόρατα σου κάγκελα

Σκύβω το κεφάλι μα τα μάτια μου αντιστέκονται
έχουν προτίμηση να βλέπουν προς τα πάνω 
και ποιος να τους χαλάσει το χατήρι έχει κουράγιο...
Μέρα βροχής που στάζει ο ουρανός, 
την προτιμώ έτσι τη φύση που με εκπλήσσει
και βγαίνω από το σύνηθες.
Όπου το σύνηθες το λες και άγευστο.
Περπατώ στους δρόμους της πόλης να βραχώ, 
αλλά αυτές της μέρας οι ψιχάλες ήταν μικρές
ή εγώ μεγάλος για να μη μείνω στεγνός. 
Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω κάγκελα 
σε μαγαζιά , βιτρίνες αμπαρωμένες και λουκέτα έτοιμα να πολεμήσουν
να προασπιστούν την περιουσία τους.
Με πιάνει μια μελαγχολία για τη ζωή που τόσο φοβάται δίχως λουκέτο να κυκλοφορήσει, 
για τις μεταλλικές αγκαλιές καταστημάτων που κρύβουν κάτω αυτό που σου πουλάνε, 
κάτω από το μέταλλο αυτό που λαχταράς. 
Σαν τις καρδιές που θες να αγαπήσεις, κάτω από το μέταλλο ο ζωντανός κόκκινος χυμός τους.
Για ποια κλειδαριά όμως πρώτος εσύ να ψάξεις όταν ο κόσμος όλος γέμισε λουκέτα και τα κλειδιά τα πέταξε;
Φόβος ατομικός, συλλογικός , μεταμοντέρνος. 
Αυτή η πόλη μοιάζει κήπος ζωολογικός με τόσα αμέτρητα κλουβιά ,
όμως τα ζώα ελεύθερα κυκλοφορούν και δε δαγκώνουν. 
Ξέχασαν να είναι ζώντα και άλλαξαν σε κάτι κρύο και κλειδαμπαρωμένο.